Sweet Creature (l.s.)

-H91-

Drie jaar later

P.O.V. Harry Styles

Ik bijt aan de binnenkant van mijn lip als ik voor het huis van Louis' ouders geparkeerd sta. Ik tik wat met mijn nagels op het stuur en ik schrik ervan als ik dit plots te hard doe, waardoor er een korte toeter te horen is. Ik neem een diepe zucht en leun mijn hoofd naar achteren op het kussentje van de stoel. "Okay, Harry. Simpel. Simpele vraag,' spreek ik mezelf moed in. Dan schets ik situaties voor me wat er mis zou kunnen gaan en dan kom ik erachter dat er aardig wat dingen mis zouden kunnen gaan. Zo zou er mogelijk opeens een tsunami door het land kunnen trekken, waardoor ze nooit hun antwoord kunnen geven of zouden we plotseling allemaal opgeslokt kunnen worden door een grote dinosaurus. Of- Ik schrik op uit mijn gedachte en geef een gil als ik geklop op het raam hoor. Ik leg mijn hand op mijn borst van de schrik en voel hoe hard mijn hartslag op en neer gaat. Als ik een beetje bijgekomen ben, laat ik het raam naar beneden zakken. "Hey Harry!" Zegt Lottie vrolijk, waarop ik lach. "Hey, je liet me echt kapot schrikken." Lottie lacht mee en gebaart haar kant op. Ik glimlach en stap uit de auto, waarna ik haar een knuffel geef. "Ik dacht dat je een week naar je familie ging en morgen pas terug zou komen bij Louis' diploma-uitreiking. Althans, dat is wat Louis zei." Ik knik en bijt weer licht op de binnenkant van mijn lip. Dan slaat ze haar hand geschrokken voor haar mond. "Er is toch niet wat gebeurd tussen jullie?" Direct schud ik snel mijn hoofd heen en weer om te benadrukken dat dat zeker niet aan de hand is. "Ik ben niet een week, maar zes dagen geweest bij mijn familie en ik ging vooral omdat ik wat dingen met ze wilden bespreken." Ze knikt en fronst. "Zoals?" "De reden waarom ik hier ben." "Je bent vaag." "En nerveus,' voeg ik toe. "Waarom?" Vraagt ze. "De reden waarom ik hier ben." Ze lacht en schudt haar hoofd, waarna ze naar de deur loopt. Als ze merkt dat ik haar niet achtervolg, draait ze zich om. "Kom je nog? Je bent hier toch met een reden." Ik lach en kan het niet laten om te zeggen hoe erg ze op Louis kan lijken in haar gedrag en sassy-ness. Daardoor moet ze lachen en we lopen de deur deur. "Waarom ben je hier eigenlijk zonder Louis?" Vraagt ze, waarna ze snel vraagt: "weet Louis dat je hier bent?" Ik schud lichtjes mijn hoofd. "Waarom?" Als ik wat zoek naar woorden, lacht ze. "Om de reden. Ik snap het al, al ben ik wel benieuwd nu." Ik glimlach en op dat moment komen we de ouders van haar tegemoet, wie me hartelijk verwelkomen met een knuffel. Het is redelijk lang geleden dat ik ze heb gezien, ongeveer een maand gok ik. Natuurlijk heb ik ze wel gesproken, maar niet in het echt gezien. Het is nu vier jaar dat ik de familie van Louis ken en ze voelen zowat als mijn tweede familie. Ik voel me er altijd thuis en ze zijn altijd (behalve in het begin dan) erg aanmoedigend geweest in de relatie van Louis en ik. Ze behandelen me haast als hun tweede zoon en ik spreek ook vaak met de zusjes van Louis; we hebben een goede band opgebouwd en zeker Lottie en ik. Ik kan haar beschouwen als een hele goede vriendin van mij en Phoebe en Daisy voelen zowat als mijn kleine zusjes. Met Felicite praat ik wat minder, maar dat komt omdat zij voor haar studiejaren vier jaar naar Amerika is. Ik heb haar nu al drie jaar daarom ook niet gezien, soms heb ik haar wel gesproken via Louis en ik heb ook kleine gesprekken met haar via de app als ik vraag hoe het bevalt in Amerika. Daar blijft het dan ook wel bij. Ze heeft het druk daar en ze vindt het lastig, maar ze heeft de motivatie om haar vier jaar door te blijven zetten, wat ik erg knap van haar vind.

Daisy zit om mijn schoot tegen mijn borst aangeleund, terwijl ik mijn arm om haar heb heen geslagen. We praten wat over van alles en nog wat en dan vragen ze na ongeveer een uur aan gesprekken, waarom Louis niet mee is, met dezelfde reactie als Lottie. "Er is toch niet wat gebeurd?" Ik glimlach en schud mijn hoofd. "Eigenlijk gaat alles perfect tussen ons, voor vier jaar nu al. Dat is eigenlijk ook een van de redenen dat ik hier ben." "De reden,' valt Lottie mysterieus in, wat mij laat lachen, voordat Johannah licht fronst en gebaart om de vraag naar uitleg om de reden. "Euhmm,' begin ik en ik leg mijn hand even in mijn nek, waarna ik die weer over Daisy heen sla. "Louis en ik hebben al een paar keer gepraat over de toekomst, als jullie snappen wat ik bedoel. En dan hadden we het dus over een toekomst samen. Samen oud worden en dat soort dingen." Ik zie zijn ouders glimlachen en dat geeft me de moed om verder te gaan. "Ik wil hier graag de eerste stap in maken en ik denk is het nu de juiste tijd, omdat Louis bijna klaar is met de universiteit en ook al zijn we pas vier jaar samen, weet ik dat het echt voor altijd zal kunnen duren." Ik slik even, voordat ik het volgende zeg. "Dit wil ik vastleggen met een ring." Ik voel hoe mijn wangen rood gekleurd zijn en als ik de expressies bekijk, weet ik niet precies of het een goed teken is. Johannah's ogen zijn wijd open en ze legt haar hand over haar open mond. Bij Mark zie ik vrijwel hetzelfde, grote ogen en mond open. Dit terwijl Lottie begint te gillen. "Oh my god!" "Mama, wat is er?" Vraagt Daisy vanaf mijn schoot, wie het niet helemaal mee heeft gekregen. Ik aai haar licht over haar arm heen, terwijl ik op de onderkant van mijn lip bijt om te wachten op goedkeuring en hun idee hierover. "I-ik..,' weet Johannah uit te brengen en ik leg mijn blik nerveus op haar. Haar ogen zijn waterig en ik zie de eerste traan over haar wang glijden. "Mijn kleine Louis wordt groot,' zegt ze uiteindelijk door haar tranen en ze veegt die snel weg, zonder succes, door nieuw gevormde tranen, die over haar wangen meerdere banen afleggen. "Harry, kom hier jongen,' zegt ze dan en ik schuif mijn stoel naar achteren, waarna Daisy van mijn schoot af springt en naar Lottie toe loopt, waarschijnlijk om te vragen wat er aan de hand is. Johannah geeft me een stevige knuffel en ik houd haar net zo stevig vast, maar toch ben ik nog redelijk nerveus voor het uiteindelijke antwoord, omdat ik nog niet iets duidelijk gehoord heb. Ik voel hoe de schouder van mijn shirt langzaam nat wordt en vervolgens hoor ik een rustgevende zucht. "Tuurlijk mag dat. Tuurlijk." Ik laat een diepe zucht van opluchting uit en lach breed, waarna ik haar nog steviger vasthoud in de knuffel. "Dankjewel,' zeg ik dan en geef een kus op haar wang, waarna ik me terugtrek uit de knuffel. Direct word ik ook in een knuffel met Mark getrokken. "Je hebt ook mijn goedkeuring." Ik glimlach in de knuffel.

Vijf minuten later zitten we weer aan de tafel. Johannah heeft haar tranen gedroogd en Daisy zit weer op mijn schoot. Ze speelt wat met mijn krullen, als Johannah vraagt: "Heb je al iets van ideeën?" Ik knik wat verlegen. "Ik had het er met mijn gezin over en mijn zus en ik hebben ook al een ring uitgekozen, die we natuurlijk eventueel hadden terugbrengen, ma-" "Heb je die bij je?" Onderbreekt Lottie me. Ik knik en direct gilt ze uit enthousiasme dat ze hem wil zien. Omdat ik zoiets waardevols met betekenis niet zomaar in mijn koffer wil laten, die ik overal zou kunnen kwijtraken, vouw ik mijn jasje open en open mijn binnenrits, waar ik een zwart doosje uit haal. Het doosje is matzwart met een gouden glanzend randje. Ik klap het bakje open, waardoor een zilveren ring tevoorschijn komt. Hij glanst mooi in het licht en op de zilveren ring zitten kleine diamantjes, terwijl aan de voorkant een grotere diamant te zien is, die het licht van de lamp weerkaatst. Ik geef het doosje door aan Lottie en ik zie haar bewonderend kijken. "Het is echt prachtig, Harry. Ik weet zeker dat Lou het mooi zal vinden." Johannah glimlacht, terwijl ze de ring naar zich doorgeschoven krijgt. "Louis zou al blij zijn met een strik om zijn vinger, ik weet zeker dat hij dit prachtig zal vinden." Dan fronst ze. "Staat er iets in?" Ik knik wat verlegen en ik zie hoe ze de ring dichterbij brengt en haar ogen tot spleetjes knijpt. "My sweet creature,' leest ze voor. Ze glimlacht en geeft het doosje door aan Mark. "Het is schitterend." Ik glimlach en terwijl Des de ring te zien krijgt, vraagt Lottie: "Ga je het binnenkort doen? Ik kan echt niet meer wachten hoor." Ik bijt licht op mijn lip. "Ik zat dus te denken aan een moment en plek en tijd. Toen bedacht ik me dat onze toekomst samen echt begint als hij klaar is met zijn universiteit, omdat we dan denk ik meer tijd zullen hebben en dan begint voor hem ook zijn leven met werk. Daarnaast lijkt het me ook leuk als zijn vrienden er voor hem zijn en zijn familie. Dus toen dacht ik aan morgen. De diploma-uitreiking." Bij hen alle drie is er een grote lach te zien. "Dat is mooi doordacht. Mij lijkt dat ideaal, maar hoe precies? Na school?" Ik schud mijn hoofd. "Ik werd gebeld door zijn school, omdat ze geruchten of iets hadden gehoord en toen kwam de vraag of ik wilde optreden na de diploma-uitreiking voor alle mensen en studenten en afgestudeerden. Misschien kan ik het dan doen of vinden jullie van niet?" Direct knikken ze op en neer. Dan blijft het weer even stil en ik zie dan weer tranen in de ogen van Johannah ontstaan, wat me licht laat glimlachen naar hoe erg ze om haar zoon geeft en geeft om zijn gevoel van gelukkigheid. "Wat is er mama?" Vraagt Daisy vanaf mijn schoot. "Ik ben zo ontzettend trots op jouw grote broer,' zegt ze dan na een tijdje met een glimlach. "Wat heeft Louis gedaan dan?" Vraagt Daisy weer. "Een prachtig leven opgebouwd en goede keuzes gemaakt." Ik glimlach door haar woorden.

____________________
Oii !! Even een tijdsprong erin van 3 jaar :)