Sweet Creature (l.s.)

-H1-

P.O.V. Louis Tomlinson

"Hey, waar zijn de borden?" hoor ik Zayn roepen vanaf de andere kant van de kamer. Ik draai mijn hoofd richting Zayn en zie hem geleund tegen het keukenblad staan. Hij trekt een wenkbrauw op als ik nog niet heb geantwoord. "Wasbak?" Probeer ik dan. Hij rolt zijn ogen. "Tuurlijk heb ik daar al gekeken, anders had ik het toch niet gevraagd." "En ik had geantwoord als ik het antwoord wist." Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes, waarna ik weer terugkijk naar de televisie voor me. Dan gaan mijn ogen naar het tafeltje voor me, waar ik vier vieze borden met nog wat pizzaresten op zie liggen. "Oi, hier."

Zayn komt aanlopen en richt zijn blik op de borden en dan op mij. "We hadden afgesproken dat jij de afwas deed en ik de was." Ik knik. "Maar we hadden er geen tijd aan verbonden." Zayn kijkt neerschuddend neer en lacht dan toch. "Hoe ga ik dit vier jaar volhouden." Ik haal mijn schouders op en glimlach dan. "Ik ruim het nu op, maar de vanaf nu doe jij het,' zegt Zayn dan. Ik kijk hem tevreden aan, "agreed sir" en ik leg mijn hand op mijn voorhoofd als een soldaat. 

Ik sta op van de bank en kijk tevreden om me heen. Het is een mooie ruimte; niet erg groot, maar ook niet te klein. Onze keuken en woonkamer zijn met elkaar verbonden en verder hebben we nog een mooie badkamer en een slaapkamer. De slaapkamer is een redelijke ruimte en omdat we hier maar één van hadden, slapen we samen op de kamer. Het is in ieder geval genoeg om van te leven in onze studiejaren. 

Dit is namelijk ons eerste jaar op de universiteit. In twee maanden hebben we ons eerste jaar afgerond. Ik ken Zayn al sinds mijn jeugd en we zijn altijd beste vrienden van elkaar geweest. Onze hele middelbare schooltijd hadden wij al het idee om samen op kamers te gaan. Soms is het nog een beetje appart, omdat je elkaar bijna constant ziet. We irriteren ons sneller aan elkaar en krijgen soms ruzie over de kleinste dingen. Echter duurt de 'ruzie' vaak niet langer dan 10 minuten. Één van ons hoeft maar een domme grap te maken of we liggen al dubbel van het lachen.

Ik loop naar de keuken toe met een klein huppeltje en droog dan de borden af die Zayn heeft afgewassen. Ik zet ze voorzichtig terug in de te hoge kast. Althans, Zayn zou niet zeggen dat de kast te hoog is. Een klein geheim dat ik voor me houd. Als Zayn niet thuis is, gebruik ik altijd een stoel om erbij te komen--iets wat ik niet doe als Zayn er is. Zayn ploft op de bank, waarna ik zijn voorbeeld neem en hetzelfde doe. Het is tenslotte vrijdag avond en we hebben momenteel een rustig programma op onze school—Technische Universiteit Delft.

"Na de reclame, het journaal..."  hoor ik op de tv. Het is 20:00 uur 's avonds en we wachten op het journaal; iets wat we elke avond kijken. Het is een gewoonte wat ik al sinds mijn jeugd heb. Mijn moeder zei namelijk altijd dat het belangrijk en goed is om alles van de wereld mee te krijgen, waar ik me bij aansluit. We krijgen nog wat autoreclames voordat het begint. "Vandaag in het nieuws:' begint de reporter 'Deel stadion FC Twente ontruimd na drugsvondst, 19 doden bij aanslag op minibus Somalië, Den Haag grijpt opnieuw hard in op Antillen en verdachte zaak op homostel." Ik zucht. Wat gebeurt er toch ook veel in één dag op de wereld.

Ik pak mijn agenda van het tafeltje voor me en open het op de dag van vandaag. Net wanneer ik wil checken wat er voor morgen op de planning staat, gaat mijn telefoon af.

Liam, staat in beeld. Ik klik op de groene knop en breng de telefoon naar mijn oor. "Hey Liam,' begin ik. Het blijft echter stil aan de andere kant. Ik frons. "Liam?" weer geen antwoord. Ik kijk verbaasd of ik mijn geluid heb aanstaan en zet het voor de zekerheid twee tikjes harder, waarop ik de telefoon weer naar mijn oor breng. "Louis!?" Schreeuwt Liam dan door mijn telefoon. Van de schrik laat ik een gil uit. "Ow, Liam!" Roep ik net iets te hard, waardoor Zayn me een geïrriteerde blik geeft. Ik haal mijn schouders op en loop met mijn telefoon naar de slaapkamer.