Sweet Creature (l.s.)

-H104-

P.O.V. Jules Tomlinson

Ik zit door mijn wiskundeboek te bladeren als beiden mijn vaders binnen komen. Direct kijk ik op. "Kan je wortel -16 oplossen?" Vraag ik, zonder dat ze eerst iets kunnen zeggen. Mijn vaders' groene ogen staan verbaasd. "Nee, dat kan niet." Mijn andere vader schudt dan zijn hoofd. "Kan wel. -1 staat gelijk aan i². Wortel -16 is dus wortel 16i². Oftewel de oplossing is 4i." Ik zucht en kijk hem teleurgesteld aan. "Waarom weet jij alles al! Ik dacht dat jullie zouden zeggen: nee dat kan niet, en dan kwam ik met een super intelligent antwoord,' zeg ik, terwijl ik op 'nee, dat kan niet' een accent leg van mijn vader. Hij lacht en haalt zijn schouders op, waarna hij binnen loopt. "We weten dat jij intelligent bent, Jule." Hij legt zijn handen op mijn schouders, waarna ik achterover naar boven kijk in zijn blauwe ogen. "Hoe was je werk?" Vraag ik dan, omdat ik weet dat hij net thuis is gekomen. "Goed eigenlijk, we zijn bezig met het ontwikkelen van een nieuw soort molecuul. Maar eigenlijk vroegen we ons af hoe het gisteren ging met Max. Ik heb je daarna niet meer gezien." Ik draai mijn stoel om naar mijn beiden vaders, waarna ik mijn langere vader tegen de deur aangeleund zie staan, terwijl hij nieuwsgierig afwacht. Automatisch komt een glimlach op mijn gezicht als ik eraan terugdenk. "Dat neem ik aan als een: heel erg goed?" Zegt mijn vader vanaf de deur, terwijl mijn andere vader op het bed is gaan zitten. Ik knik en voel hoe blosjes mijn wangen rood kleuren. Ik zie hem dan zijn ogen samen samenknijpen. "Wat is er allemaal gebeurd?" "Euhm... Hij had het verhaal uitgelegd dat het zijn ex-vriendje was, maar dat de break-up die andere jongen niet zo goed lag. Hij zei dat hij het uitgemaakt had een paar weken geleden, omdat hij al een tijdje iemand anders leuk vond. Toen begon hij poëtisch de persoon te beschrijven,' trots met een grote lach op mijn gezicht wijs ik naar mezelf, "En toen gebeurde het gewoon." Mijn vaders kijken enthousiast, maar nog afwachtend. "Toen gebeurde wat gewoon?" Vraagt mijn vader, bijna op zo'n manier dat je zou denken dat hij niet kan wachten op het antwoord. Dan gaat de bel en zie ik op de klok dat het vier uur is. "Oh, daar zal hij zijn,' zeg ik dan en sta op van mijn stoel. "Toen gebeurde wat?" Roept mijn vader nog na, terwijl ik lachend door de gangen naar beneden ren.

Zodra ik de deur open, heb ik geen tijd om iets te zeggen of Max vliegt me al om mijn nek. Ik lach en knuffel hem terug. "Ook blij om jou te zien, Maxxie." "Ik heb je gemist." "Een halve dag?" "Ja?" Ik glimlach. "Kom, ik wil je wat laten zien,' zeg ik dan, waarna ik me uit de knuffel trek en zijn hand vast pak om hem mee te trekken naar mijn kamer. Mijn vaders komen we nog tegen in de gangen, aan wie Max snel gedag tegen zegt, voordat ik hem al te snel meetrek mijn kamer in, waarna ik de deur sluit. "Okay,' zeg ik en ga dan bij mijn nieuwe telescoop staan. "Wauw!" Hij kijkt er bewonderend naar. "Twee jaar voor gespaard. Mijn ouders hebben ook wat bijgelegd,' zeg ik trots als ik naar het zilveren grote toestel kijk. "Ik wilde hem vanavond voor het eerst uitproberen. Blijf je slapen anders?" Vraag ik. "Ik moet morgen naar school,' zegt hij en ik hoor de teleurstelling in zijn stem. "O, ja." "Maar ik wil wel. Wacht,' zegt hij en vist dan zijn telefoon uit zijn broekzak. "Hi mam,' hoor ik even later. "Ja, alles goed. Ik vroeg me alleen af of ik vanavond kon blijven slapen bij Jules. We moeten tot laat nog aan een schoolproject die morgen af moet." Ik houd mijn lach in en ga op mijn bed zitten, terwijl ik hem geamuseerd aan kijk. "Welk project? Euhm. Sterrenkunde." Ik verberg mijn hoofd in het kussen om mijn lach te dempen. Op een een of andere manier laat Max me snel lachen of blozen of iets in die richting. Hij maakt me vrolijk. Gelukkig. Wellicht dat ik daarom zo snel om hem moet lachen of standaard glimlach naar hem. "Okay, dankje mam. Ja, morgen ben ik gewoon op school. Doei!" Hij legt zijn telefoon op mijn bureau en spring dan in een duik mijn bed op, waarna hij zo naast me ligt. Opnieuw lach ik en kijk ik hem aan, terwijl ik op mijn elleboog steun en hem zo aankijk. Hij doet hetzelfde en glimlacht. "Mag het ook van jouw ouders?" Ik haal mijn schouders op. "Kom, dan vraag ik het." We lopen mijn kamer weer uit en hij loopt achter me aan de keuken in. Mijn twee vaders zitten aan de tafel een bordspel te spelen. Ze spelen vaak in de avond bordspellen of kaartspellen, waar ik vaak ook aan mee doe. "Hi, Max!" Zegt mijn vader dan als we binnen kom lopen. "Hi." Hij glimlacht. "Blijf je mee eten vanavond?" Vraagt mijn vader dan. "Mag hij blijven slapen? We wilden de telescoop uittesten." Hij knijpt even zijn ogen even samen. "Ik ben morgen vrij,' herinner ik hem eraan. "Geschorst,' verbetert mijn andere vader. "Hetzelfde,' zeggen lapa en ik tegelijk, waardoor Max moet lachen. "Harry? Wat vind jij?" Hij knikt. "Ik vind het prima. Vanavond moeten we wel naar school voor een gesprek met de directeur, maar Olivier en jij hoeven niet mee." Ik knik. "Dus het mag?" Hij knikt, waarna ik glimlach.