Sweet Creature (l.s.)

-H60-

P.O.V. Louis Tomlinson

We vertrekken op tijd van het restaurant waar we in zaten. Gelukkig zijn we dit keer niet de tijd vergeten, zodat ik mijn zusjes kan voorlezen. We waren dit keer bij een restaurantje aan de andere kant van Utrecht, waardoor we nu eerst langs mijn huis komen. Voor het huis van mijn ouders stoppen we en beiden kijken we elkaar eerst een tijdje aan, voordat Harry begint te spreken. "Ik vond het gezellig, Lou. Dankjewel voor vandaag." "Ik vond het ook leuk. En ja, het schaatsen was echt een top idee van mij,' zeg ik nonchalant, wat Harry doet lachen. "Niet zo vol van jezelf Tomlinson." "Ik weet zeker dat jij niks beters had kunnen verzinnen." Ik rust mijn hand op mijn rechterheup en wacht zijn antwoord af. "Ben je daar zeker van?" "Ja, heel zeker." "Hmm. Okay. Dan ga ik het tegendeel bewijzen. Morgen ben ik hier om 2 uur 's middags." "Okay. We zullen het zien." "Ja, we zullen het zien." "Okay dan." "Okay." Harry's grijns verandert in een oprechte glimlach, wat de kuiltjes doen verschijnen in zijn wangen. "Weet je nog dat ik zei dat ik blij was dat ik je in mijn leven had?" "Ja, dat was letterlijk een paar uurtjes geleden, ik heb wel iets van geheugen." Harry lacht. "Maar, ja dat weet ik nog,' zeg ik snel, om niet Harry's moment te verbreken. "Dat meende ik." "Dat weet ik." "Fijn." Ik haal een krul uit Harry's gezicht en zet deze vast achter zijn oor. Mijn hand laat ik in zijn nek liggen en ik maak met mijn vingertoppen kleine patronen over de huid van zijn nek, terwijl ik verdrink in zijn groene ogen. Het is al laat, dus slechts een straatlamp verlicht ons, wat niet verder komt dan de vorm van zijn gezicht en zijn ogen, die net genoeg licht opvangen om de groene kleur zichtbaar te maken. Ik ga op mijn tenen staan om het hoogteverschil te beperken, zodat ik bijna recht in Harry's ogen kan kijken. Hij zet zijn handen op mijn heupen. "Wat doe je?" Vraagt hij, waarop hij vervolgens zegt: "Je hoogte is perfect." "Ik ben klein." "Nee, het is leuk." "You're cheesy." "Maakt me niet uit." Ik laat mezelf weer zakken. "Zo beter?" Harry knikt en laat zijn handen nog steeds rusten op mijn heupen, terwijl ik ook nog mijn handen om zijn nek heen houd, in elkaar gevouwen tegen zijn warme huid aan. "Ik wilde nog wat zeggen, eigenlijk,' zegt Harry. Ik hoor de serieusheid en een kleine rilling in zijn stem, wat verraadt dat hij gespannen is. Ik knik mijn hoofd. "I-ik weet dat we gelukkig weer in elkaars leven teruggekomen zijn en daar ben ik heel blij mee. En we zijn, je-weet-wel, normaal vrienden. En dat vind ik ook fijn, maar soms denk ik dat... uhm, dan wil ik dat we geen vrienden zijn... en dat je gewoon mij-" "Je wil geen vrienden zijn?" Vraag ik geschrokken en verbaasd, terwijl ik mijn handen terug trek uit zijn nek. Harry haalt zijn handen ook van me af en zwaait even door de lucht heen, alsof hij zijn zenuwen van zich af probeert te schudden. "Jawel! Dat bedoelde ik niet, natuurlijk wil ik vrienden met je zijn, gosh wie niet. Het is gewoon... ik wil dat we mee-" Hij wordt onderbroken door geklop op het raam. Al mijn vier zusjes en mijn ouders staan voor het raam, energiek te zwaaien naar ons. Ik lach en schud mijn hoofd, terwijl ik me ook licht ongemakkelijk voel. Ik kruis mijn armen over elkaar en kijk ze vervelend aan, als om te vragen: wat doen jullie hier? "Sorry,' fluister ik naar Harry. "Wat wilde je zeggen?" Vraag ik. "N-nee, laat maar. Niet belangrijk,' stamelt hij. Ik glimlach en knik lichtjes. Mijn moeder doet het raam open. "Hey, jongens! Komen jullie beiden even gezellig binnen? Alleen als je wil hoor Harry!" Roept ze door het open raam heen. Ik zucht en bijt om mijn lip. "Je mag nee zeggen,' herinner ik hem. Harry lacht. "Gezellig!" Roept hij terug, waarop we vervolgens beiden naar binnen lopen.

"Harry, leuk om je weer te zien!" Zegt mijn vader enthousiast, terwijl hij hem een knuffel geeft. Lottie en ik delen een verbaasde blik. Ik weet niet wat er was gebeurd de avond dat Harry op stap ging met mijn vader, maar ik weet wel dat mijn vader hem nu helemaal geweldig vindt. Harry gaat iedereen langs en vervolgens geven mijn kleine zusjes hem ook een grote knuffel. We gaan allemaal aan de keukentafel zitten met een kopje thee en beginnen gezellig te praten. Ik heb altijd het gevoel alsof Harry perfect in mijn familie past. Iedereen vindt hem leuk en gezellig en Harry zelf praat altijd mee en heeft al meerdere keren tegen mij gezegd hoe leuk mijn familie is. Het brengt een blij en gelukkig gevoel bij me op, al weet ik niet helemaal waarom, want dit gevoel heb ik bijvoorbeeld niet als Zayn met mijn familie praat. Al ben ik dan ook blij, maar dit is een ander gevoel wat ik niet kan beschrijven.

"Mama, ik ben moe,' zegt Phoebe, terwijl ze slaperig door haar ogen wrijft. "Wil je slapen?" Vraagt mijn moeder, waarop ze vervolgens knikt. "Het is ook al elf uur, veel te laat voor jullie!" Zegt mijn moeder glimlachend. "Wil je nog voorlezen, Louis?" Vraagt Daisy en ze kijkt me aan met haar blauwe kraaloogjes. "Tuurlijk ga ik jullie voorlezen!" "Ik ga ook zo richting het hotel lopen, het begint al laat te worden. Bedankt dat ik even kon komen, ik vond het gezellig,' zegt Harry. "Je mag altijd komen,' zegt mijn vader openhartig. "Ik vond het ook gezellig, jongen. En zei je nou lopen naar het hotel?" Vraagt mijn moeder. Harry knikt. "Ik laat je niet nu in het donker lopen! Blijf maar slapen." Harry kijkt naar mij en ik knik om aan te geven dat ik het ook goed vind. "Graag, bedankt,' antwoordt hij dan en glimlacht. Ondertussen heeft Phoebe al haar ogen gesloten en ligt ze vredig te slapen, opgekropen in de stoel. "Kom je mee Phoebe en Daisy naar bed brengen?" Vraag ik. Harry knikt en staat op. "Zal ik Phoebe meenemen? Dan hoeft ze niet wakker te worden,' zegt Harry. Ik knik en glimlach. Ik zie hoe Lottie en mijn moeder een blik met elkaar delen en een soort expressie laten zien, als: 'aaawwhhh'. Harry pakt Phoebe voorzichtig op en laat haar hoofd rusten tegen zijn borst aan. Ik til Daisy op dezelfde manier op, we zeggen slaaplekker tegen mijn gezin en lopen voorzichtig weg. "Zie ze lopen dan. Die worden echt leuke vaders samen,' hoor ik Lottie nog zeggen. Mijn wangen worden rood en ik hoop dat Harry het niet gehoord heeft.

We lopen naar de tweede verdieping en voorzichtig leggen we ze in bed. "Denk je dat we ze wakker moeten maken om ze nog voor te lezen?" Fluister ik zacht. "Ja,' zegt Daisy. Ik kijk verbaasd naar haar. "Ik dacht dat jij sliep." "Ik wilde niet naar boven lopen en Phoebe sliep ook, dus i-" "Echt niet,' zegt Phoebe, terwijl ze ook haar ogen opent. Ik kijk ze met ongeloof aan. "You cheeky little..." Ik begin ze te kietelen en beiden beginnen ze te giechelen en lachen. Als ik eenmaal merk dat ze genoeg hebben geleden, stop ik. "Dus jullie deden alsof jullie sliepen, zodat wij voor jullie naar boven konden ploeteren?" Vraag ik, terwijl ik doe alsof ik uitgeput ben. "Net jullie broer,' zegt Harry, waarna ik hem een klap geef op zijn borst. Daisy en Phoebe beginnen te giechelen. "Hebben jullie al een verhaal uitgekozen?" Vraag ik. Daisy knikt en duwt een boekje in mijn handen. "De prinses en de kikker,' lees ik voor. Beiden nestelen ze zich goed in in de dekens nadat ze zich hebben verkleed in hun pyjama. Ik sla het boek open en begin voor te lezen. "Ver weg in een mooi land was eens een beeldschoon prinsesje. Ze woonde in een prachtig kasteel aan de rand van het bos..."

"...Er gebeurde iets wonderbaarlijks. Ineens zat er niet een groene kikker, maar een knappe prins in haar kamer. De prins had bruine haren en groene ogen en pakte de hand van de prinses vast en zei: 'Wil je voor altijd van me blijven houden?' De prinses zei ja en ze gaven elkaar een dikke zoe-. Nou daar zijn jullie een beetje jong voor, wat is dit voor boek,' ik schraap even mijn keel en vervolg het verhaal, 'ze gaven elkaar een grote knuffel en ze leefden nog lang en gelukkig,' maak ik het verhaal af. "Is dit verhaal echt gebeurd?" Vraagt Daisy. "Ja, ergens hier heel ver vandaan,' zeg ik met een glimlach een geef een kusje op haar voorhoofd. "Waarom hebben jullie geen sprookje?" Vraagt Phoebe. "W-wat? Wij?" Vraag ik gefronsd. "Ja, Harry en jij. Dan is Harry de prins en ben jij zijn prinses. Jullie zouden mijn favoriete sprookje zijn,' zegt ze, terwijl ze gaapt en haar hoofd in het kussen boort. Ik glimlach. "Misschien ooit,' zeg ik en druk ook een kusje op haar hoofd. Ik wacht totdat ze allebei slapen en knip dan het licht uit. "Kom je prinses?" vraagt Harry. Ik lach zacht en geef hem een stomp tegen zijn schouder.

__________________________________
🔆