Sweet Creature (l.s.)

-H27-

P.O.V. Louis Tomlinson

"Dus, je moeder was super enthousiast?" Vraagt Zayn voorzichtig. Ik knik licht mijn hoofd. Ik lig tegen Harry aan op de bank met mijn armen strak om zijn middel heen geslagen en Zayn zit naast ons. Mijn gezicht ligt tegen Harry's shirt aan, wat mij de wasmiddel laat ruiken. Vanille.  "Dat is goed. Toch?" Vraagt Zayn weer voorzichtig. Ik knik weer mijn hoofd. "En je zus was ook enthousiast', zegt Zayn. Ik knik opnieuw mijn hoofd. Harry aait me langzaam over mijn rug. Er valt een stilte. "Mijn vader wilde niet eens doei tegen me zeggen, nadat ik hem 2 maanden niet heb gezien', zeg ik dan, terwijl mijn stem breekt en ik kruip nog dichter tegen Harry aan. "Misschien had hij even wat tijd nodig', zegt Harry zacht, terwijl zijn hand nog rustig over mijn rug beweegt. "Zei hij iets ergs?" Vraagt Zayn. Ik schud mijn hoofd. "Nee, maar ik zag het gewoon aan hem. Hij zei niks, maar op zijn gezicht stond een afkeer', zeg ik zacht. "Wat nou als het etentje super stom wordt? Wat als mijn vader je niet mag? Of de hele avond niks zegt?" Zeg ik tegen Harry. "Dat zien we allemaal morgen, Lou. Het komt goed', zegt hij geruststellend. Een appje komt binnen op mijn telefoon. Zonder dat ik uit mijn positie weg ga, pak ik mijn telefoon en lees het appje.

Mama: Het komt allemaal goed Lou. We love you!
Xx Mama.
23:09

Ik glimlach zwak. Misschien komt het wel goed. Misschien.

Ik zit met Harry in de auto en nerveus trilt mijn been op en neer. Ik staar het raam uit en kijk naar de passerende bomen. Ik voel een warme hand op mijn knie. "Het komt goed Lou, echt', zegt Harry. Ik kijk hem aan, maar wend direct weer mijn blik af. "Ik bedoel, wie vindt mij nou niet leuk?" Zegt hij grappend, wat mijn gespannen sfeer een stukje breekt en ik lichtjes moet lachen. "Ik ben gewoon nerveus voor de reactie van mijn vader. Dat is toch niet normaal? Je vader zou je toch moeten accepteren voor wie je bent? Ik ben zijn zoon. Waarom is hij niet gewoon blij voor mij?" Ik voel tranen springen in mijn ogen, maar houd ze tegen. Harry kijkt me met medelijden aan en glimlacht zwak. "Misschien had hij gewoon wat tijd nodig. Zullen we afspreken dat als we zo naar binnen gaan, we bij nul beginnen? Wees de vrolijke Louis wie je altijd bent. Laat dat niet veranderen door gisteren. We doen gewoon alsof dat nooit is gebeurd." Ik knik en geef een zwakke glimlach terug. Ik adem diep in en uit. Ja, dat ga ik doen. Doen alsof gisteren nooit is gebeurd. Misschien heeft mijn moeder wel een goed gesprek met mijn vader gehad.

Nerveus sta ik voor de deur. Het is 16:00 uur en we hadden om 16:30 uur afgesproken en wat mij betreft kan ik hier nog rustig een half uur wachten. "Moet je niet aanbellen?" Vraagt Harry lachend. Ik bijt op mijn onderlip en staar naar het knopje van de bel. Niet zo aanstellen Louis. Ik druk op de bel en nog geen paar seconden later, zie ik mijn moeder al aankomen rennen. Ze opent de deur en heeft een grote lach op haar gezicht. "Wat leuk om je eindelijk te ontmoeten! Ik heb een hele dag moeten wachten!" Zegt mijn moeder en geeft Harry direct een knuffel. Er staat een lach op zijn gezicht. "Ook super leuk om u en uw man te ontmoeten,' zegt Harry vrolijk. "Harry, jongen, zeg maar je hoor!" Lacht mijn moeder. "Hi mam', zeg ik lachend—wat mijn moeder en Harry laten lachen. Mijn moeder trekt me direct in een knuffel en houdt me stevig vast. "Wees gewoon jezelf, dan komt het allemaal goed', fluistert ze nog in mijn oor en fluistert vervolgens: "je vriendje is nog knapper dan ik dacht." Ik moet lachen en we laten elkaar los. Ik glimlach en knik. Dat is precies wat ik ga doen. Lekker mezelf zijn. We lopen naar binnen en ik houd mijn adem even vast als ik mijn vader zie zitten, maar vervolgens ontspan me direct weer. Doen alsof niks gebeurd is... "Hi pap', zeg ik op de manier hoe ik het altijd zou zeggen. Mijn vader kijkt op van de krant en een kleine geforceerde lach komt op zijn gezicht, beter dan geen. Hij staat op van zijn stoel, maar verroert zich niet. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. "Hey Louis." Harry loopt naar mijn vader toe en steekt zijn hand uit. "Hi meneer Tomlinson, ik ben Harry', zegt hij met een glimlach. Mijn vader knikt slechts. In mijn ooghoek zie ik mijn moeder een waarschuwende blik geven. Dan schudt hij Harry's hand. "Je mag me Mark noemen', zegt mijn vader dan zuchtend en laat een klein glimlachje zien. "Leuk huis hebben jullie', complimenteert Harry als hij om zich heen kijkt. Mijn moeder glimlacht. "Dankje Harry', zegt ze. "Willen jullie wat drinken?" Vraagt ze dan, waarop ik knik. "Een glas cola graag." "Voor mij hetzelfde graag', zegt Harry. "Neem plaats aan de tafel!" Nodigt mijn moeder uit en vrolijk loopt ze naar de keuken.