Sweet Creature (l.s.)

-H39-

P.O.V. Louis Tomlinson

"Weet je het heel zeker?" Vraag ik als ik mijn jas aantrek. "Louis,' ik kijk Harry bezorgd aan, 'ik-" "Ja je vertrouwt me, dat weet ik. Ik bedoel gewoon, als ik zo weg ga, maak je je dan geen zorgen?" Vraag ik. Harry glimlacht. "Zeker niet. Ik ga gewoon gezellig door Londen lopen met mijn zus." Ik knik met een glimlach en geef hem een kleine kus op zijn wang. "Doei, tot vanmiddag!" Zeg ik snel en loop de deur uit. Over vijf minuten heb ik met Roy afgesproken in het centrum, dus ik moet snel zijn. Ik heb om 13.00 uur met Roy afgesproken en Harry heeft rond 14.00 uur afgesproken met Gemma. Ik ben blij voor Harry dat hij ook nu iets met zijn zus kan doen. Dat is ook een van de redenen waarom ik ja heb gezegd tegen Roy, ik wil dat Harry ook wat tijd heeft alleen met zijn familie. Nu we in Londen zijn, gun ik hem ook zijn tijd met zijn familie. Hij probeert mij tevreden hier te houden, omdat ik hier niemand ken, maar hij moet niet vergeten dat hij ook zijn eigen tijd mag hebben. Hij doet dat alleen niet zo snel, hij denkt veel aan anderen en vergeet hierbij bijna zichzelf. Ik heb al vaak tegen hem gezegd dat hij soms iets egoïstischer mag zijn, maar dat is gewoon Harry, denkt erg veel aan anderen. Één van de vele redenen waarom ik hem zo leuk vind. Ik glimlach als ik over hem denk, terwijl mijn voeten zich snel voortbewegen over de tegels.

Als ik bij Roy aankom, trekt hij me direct in een knuffel, wat me licht verbaasd. "Hi, Roy." "Hi, Louis,' zegt hij vrolijk. "Ben je al lang aan het wachten?" Vraag ik. Roy schudt zijn hoofd. "Valt wel mee. Zullen we even een plekje opzoeken?" Ik knik. Roy en ik lopen richting een cafeetje. "Dus wat was de reden dat je weer wilde afspreken en nu alleen wij twee?" Vraag ik nieuwsgierig. Ik zie Roy slikken, maar negeer het. "Gewoon gezellig en voor scheikunde enzo,' zegt hij. Ik knik nadenkend.

Het is onderhand al 2 uur later. Het is tot mijn verbazing, aangezien ik niet echt verwachtingen had, best gezellig en we zijn constant wel in gesprek en er is nog geen een stilte gevallen. We hebben echter nog geen woord gesproken over scheikunde, wat me enigszins verbaasd aangezien hij zei dat dat de reden was dat hij wilde afspreken. Niet dat het me uitmaakt, want ik vind het toch wel gezellig. "Moet je op een bepaalde tijd weg?" Vraagt Roy. Ik schud mijn hoofd. "Ik heb geen tijd afgesproken. Harry is hier ook met zijn zus ergens, dus die zal het ook wel laat maken." Roy glimlacht. "Zullen we dan maar even rondlopen of even een bankje opzoeken?" Vraagt hij. Ik knik. "Goed idee, ik denk is het restaurant ons ook wel al zat,' zeg ik, wat Roy redelijk hard laat lachen, terwijl het naar mijn mening niet eens zo grappig was.

"Je ziet er leuk uit,' zegt Roy als we door de stad lopen. Ik kijk naar wat ik aan heb. Een zwarte skinny jeans met een sweater erboven. Lijkt me een beetje simpel, maar blijkbaar leuk dus. "Dankje,' zeg ik, terwijl ik kijk naar Roy. "Jij ook,' zeg ik gemeend. Hij ziet er mooi gekleed uit. Een zwarte broek met een lichtblauw bloesje, wat mooi staat bij zijn sprankelende blauwe ogen. Zijn bruine haar krult in kleine krulletjes en hij ziet er goed verzorgd uit. Hij lijkt netter gekleed dan de vorige keer dat we met zijn alle afspraken of de eerste keer in het restaurant. "Dankje, Louis,' zegt Roy met een glimlach, waardoor zijn roze lippen opkrullen. Ik vraag me af of hij zich express zo netjes heeft aangekleed. Ik schud de gedachte snel van me af. Tuurlijk niet. Hij weet dat ik wat met Harry heb. "Zullen we daar even zitten?" Onderbreekt Roy mijn gedachten. Ik knik en we nemen plaats op een bankje in het rustigere deel van de stad. Zodra we zitten, blijft Roy me aankijken en ik voel dat ik er lichtelijk ongemakkelijk van wordt. Harry doet dit ook soms bij mij, maar dat vind ik leuk. Ik vind het leuk als Harry zo naar me kijkt, vervolgens zegt hoe mooi ik ben en dan zegt hoeveel hij van me houdt. Ik moet dat ook vaker bij Harry doen—ik doe dat niet genoeg. Hij mag weten hoe mooi hij is. Hij mag weten hoe helder zijn prachtige groene ogen zijn. Hij mag weten hoe lief hij altijd is—soms te lief. Hij mag weten hoe blij ik met hem ben. Ik moet hem dat vaker laten zien. Zoals Harry al eerder zei: het is allemaal nieuw voor mij. Ik voel hoe erg ik van Harry houd, maar dat moet ik vaker uitspreken naar hem. Dat verdient hij. "Waar denk je aan?" Vraagt Roy, terwijl hij best dichtbij me zit. Ik schuif een klein stukje op de andere kant op. "Harry,' beken ik. Geen emotie is af te lezen van Roys gezicht. "Houd je van hem?" Vraagt hij. Ik verbaas me over de plotselinge vraag. "Ja." Ik kijk weg en focus me op de grond. "Het zal best raar zijn, jij in Nederland en hij hier in Londen en hij gaat de hele wereld over. Op een gegeven moment houdt dat natuurlijk op. Jammer genoeg, weet je wel? Ik bedoel, ik was gewoon naar Nederland verhuisd als ik iemand had ontmoet als jij." Ik slik en vraag je af waar hij naartoe wil. Mijn blik blijft gefocust op de stenen. Ik voel dat Roy een stukje naar me toe schuift. "Je bent zo mooi, Lou,' hoor ik Roy dan zeggen. Ik merk dat mijn ademhaling stopt. Zei hij dit echt? Ik wil wegrennen, maar ik voel dat ik niet kan bewegen. Ik ben te verbaasd door alles wat gebeurt. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen. "Wist je,' begint Roy, 'dat ik je al vanaf het begin leuk vond." Mijn mond voelt droog aan en ik voel dat ik mijn controle kwijt ben over mezelf. Wat is dit? Laat me met rust, wil ik schreeuwen, maar ik kan het niet. Ik kan geen woorden uitbrengen. Vanaf dat moment gaat het snel. Ik voel een hand op mijn wang en zonder dat ik er iets aan kan doen, draait mijn hoofd richting Roy. Voor ik het weet liggen bepaalde lippen op de mijne. Niet die van Harry, die van Roy. Dan pas dringt alles tot me door. Ik trek me terug en kijk geschrokken naar Roy. Geen woorden komen mijn keel uit. Ik wend mijn blik naar rechts. Met een samengeknepen keel, zie ik hoe een bruin gekrulde lange jongen gebroken wegrent. Wie achterblijft is een meisje met een ijsje in haar handen. Ze smijt het ijsje op de grond en haar twee bolletjes vanille ketsen op de tegels met een sopperig geluid. Ik voel mijn handen trillen. Ik sta aan de grond genageld en voel niet wat de realiteit is. Alles in me hoopt dat dit niet de realiteit is en ik voel nog steeds de kou in mijn lippen. Zonder me alles te realiseren, kijk ik met open ogen naar de gesmolten bolletjes vanille op de tegels. "Louis?" Vraagt Roy. Dan pas dringt alles tot me door. Ik negeer Roy naast me en sta gehaast op en ren naar Gemma toe met trillende handen. "Ik..." is het enige wat ik uit mijn keel krijg. "Ik dacht echt dat je leuk was en te vertrouwen,' zegt Gemma. Ze klinkt niet boos, maar eerder verdrietig en teleurgesteld. Beiden staren we naar de grond, te bang om elkaar aan te kijken. "Ik wilde niet. Ik weet niet...,' zeg ik stamelend zonder nog alles te beseffen. "Weet je Louis. Harry is zo onzeker, dat zie je misschien niet. Hij is heel kwetsbaar,' zegt ze. "Waarom praat je met je. What the fuck!" Schreeuwt ze dan boos. Ik schrik ervan en voel tranen in mijn ogen. "Ik-." probeer ik. "Rot op! Ga terug naar Nederland, dat is beter voor iedereen! Je verdient Harry niet!" Schreeuwt ze en rent vervolgens weg waar Harry ook naartoe rende. "Veel plezier met je nieuwe vriendje!" Schreeuwt Gemma nog achterom. Ik weet dat ik niet achter haar aan moet rennen en Harry is onderhand al lang verdwenen. Fuck, hoe heb ik zo dom kunnen zijn! Harry waarschuwde me nog. Ik voel een hand op mijn schouder. "Rot op Roy! Je hebt alles verpest!" Schreeuw ik huilend en ren weg.