Sweet Creature (l.s.)

-H59-

P.O.V. Louis Tomlinson

"Waar gaan we heen?" Vraagt Harry. Een kleine lach komt op mijn gezicht. "Het is een verrassing." "Louiiiiis, zeg het,' smeekt Harry. "Hmmm, nee." "Pleaasseee?" "Nee." "Gaan we iets doen?" "Misschien." "Mag ik drie vragen stellen en dat jij die antwoord?" Vraagt Harry. Omdat ik weet dat ik er toch niet vanaf gaan komen zeg ik maar: "Okay." Hij juicht even en bedenkt dan zijn vragen. "Is het buiten?" Ik denk even na en knik vervolgens. "Zijn er ook anderen?" Opnieuw knik ik mijn hoofd. "Is het een activiteit?" "Yep en meer vragen krijg je niet." Harry zet een pruillip op. "Kan je me dan op zijn minst vertellen waar het is?" "Okay, precies hier,' zeg ik en stop met lopen. Harry kijkt snel zoekend om zich heen en plots blijft zijn blik hangen. Ik kijk hem wat twijfelend aan. Wat als hij het niet leuk vindt? Harry leest het bord voor zich voor, wat luidt:  Schaatsen, Utrecht - GEOPEND. Binnenbaan buiten gebruik.
"Ik dacht het begint winter te worden en het wordt koud, dus ik dacht misschien is het leuk-maar als je het niet leuk vindt dan moet je het zeggen-want dat sna-" "Louis,' onderbreekt Harry mij, 'ik vind het super. Kom, zullen we gaan?" Vraagt hij met een glimlach. Ik zucht opgelucht en knik.

Zodra Harry en ik onze schaatsen aan hebben getrokken, schaats ik de baan op. Ik laat mezelf rustig glijden over de baan om gewend te raken. "Dit heb ik echt gemi-.... Harry?" Verbaasd kijk ik om me heen. Dan zie ik Harry nog op de normale grond staan naast de ijsbaan. Ik schaats naar hem toe en ga voor hem staan. "Wat is er?" "Ik kan niet schaatsen." "Heb je nog nooit geschaatst?" "Jawel, 4 jaar geleden, maar toen brak ik mijn arm op het ijs." Ik knik en pak met mijn hand zijn pols vast. "Kom, ik help je." Ik laat mijn hand doorglijden naar zijn handen en pak hem in een zachte greep vast, waardoor ik vooral zijn vingertoppen heb liggen in de palmen van mijn handen. Harry knikt en ik zie een bange blik in zijn ogen. "Het komt goed,' stel ik hem gerust, terwijl ik een klein kneepje geef in zijn hand. Ik pak zijn beide handen vast op dezelfde manier en schaats een paar stappen naar achteren, zodat ik Harry de baan op begeleid. Hij zet de eerste stap op het ijs en wankelt al direct een beetje. "Ik heb je vast. Niks kan gebeuren." Gelukkig is het niet zo druk op de baan en is het ook redelijk groot. "Probeer stabiel te staan en als je je stabiliteit hebt gevonden, een beweging naar voren te maken." Harry knikt, terwijl de concentratie op zijn gezicht af te lezen is. Ik probeer mijn glimlach binnen te houden. "Wow Louis! Kijk, ik schaats!" Roept Harry enthousiast. Ik kijk met volle trots naar Harry's eerste voortbeweging op het ijs. Een brede lach staat op mijn gezicht. "Ik ben trots op je, je doet het geweldig!" Harry schaatst nog een paar keer naar voren, terwijl ik hem nog begeleid met mijn handen. "Kan ik je misschien al los laten?" Vraag ik, als ik merk dat Harry nu goed zelf kan schaatsen. "Nee." 

"Hoe kan jij al zo goed schaatsen?" Vraagt Harry aan mij. "Ik kwam hier altijd met mijn familie, maar dan ook echt heel vaak." Harry glimlacht. "Heb jij ook iets van een activiteit met je familie of gezin?" Hij knikt. "Sowieso altijd kerst natuurlijk, maar op Eerste of Tweede Kerstdag of kerstavond doen we altijd spelletjesavond. Dan maken we teams en dan gaan we tegen elkaar spelen, allemaal verschillende spelletjes, en uiteindelijk komt er een winnend team uit." Ik glimlach om hoe enthousiast Harry erover is. "Wat doe jij met kerst?" "'Meestal blijf ik de dag van kerstavond in Delft, maar ga ik in de avond wel naar mijn ouders en zusjes enzo, eerste kerstdag doe ik met mijn vrienden en tweede kerstdag met familie." Harry kijkt me verbaasd aan. "Waarom ga je eerst bij kerstavond naar Utrecht, maar ga je eerste kerstdag weer terug en kom je tweede kerstdag weer naar Utrecht? Kan je niet gewoon beter kerstavond en eerste kerstdag in Delft en vervolgens tweede kerstdag naar Utrecht?" Ik lach en haal mijn schouders op. "Ik moet wel kerstavond naar mijn familie." "Waarom?" "Dan ben ik jarig." Harry zet grote ogen op. "Waarom wist ik dat niet?" "Wanneer ben jij jarig?" Vraag ik dan net zo verbaasd. "Eén februari." Ik verbaas me erover hoe we elkaars verjaardag niet eens wisten. We hebben het altijd over zoveel dingen, en dan over het leven of gewoon gezellige dingen, we hebben het nog nooit echt over oppervlakkige dingen gehad, als bijvoorbeeld verjaardagen. Harry en ik zeggen allebei niks, waarschijnlijk is hij zich ook aan het afvragen hoe wij alles van elkaar weten, de meest gecompliceerde dingen, maar dat we dan niet van elkaar weten wanneer we jarig zijn. "Louis?" "Ja." "Wat weet ik nog meer niet van jou?" "Als in een geheim?" "Nee, als in: wat vind je leuk om te doen, hobby's enzo. Van alles, van die dingen waar normale personen het over hebben." "Normale personen?" "Nee, zo bedoelde ik het niet! Ik bedoel gewoon van die oppervlakkige dingen. Ik heb het gevoel dat ik al bijna alles van je weet, maar vertel me wat je leuk vindt om te doen, naast de dingen die ik al weet." "Weet ik, Haz. Ik was je aan het plagen,' glimlach ik, waarna ik zie hoe Harry's wangen licht roze kleuren. Ik laat Harry's handen los en ga naast hem schaatsen, in plaats van voor hem. Hij blijft stabiel op het ijs en schaatst ook rustig met me mee. "Ik voetbalde veel, maar dat kwam een beetje in de knoop met de universiteit. Nu doe ik het wel voor de lol soms met vrienden, maar niet echt meer." "Ik ging vroeger altijd naar voetbalwedstrijden met mijn zus." "Waarom niet meer?" Harry glimlacht en haalt zijn schouders op. "Het is lastig om ergens naar toe te gaan waar veel mensen zijn, het is dan best vervelend als er eenmaal bekend is waar we dan zitten. En ik ben er gewend aan, dus mij maakt het niet zoveel uit, maar ik vind het lastig om Gemma het dan te laten overkomen. Het kan soms best...,' Harry zoekt naar het juiste woord. "Intens?" Probeer ik. "Ja, intens zijn inderdaad." "Wil je dan niet weer een keer naar een voetbalwedstrijd?" Vraag ik. "Jawel, maar ik moet nog even kijken." Ik knik begrijpelijk. Harry haalt zijn blik weg van het ijs en kijkt me aan. Plotseling verliest hij bijna zijn balans. Uit reflex pak ik hem vast bij zijn middel en gelukkig blijft hij staan. De warmte van Harry straalt door zijn jas heen, wat mijn handen warmtelijk ontvangen. Mijn lippen krullen in een glimlach. "Dat was close... thanks,' zegt Harry met een glimlach.

"Ik vind het nog steeds oneerlijk hoe goed jij kan schaatsen,' zegt Harry, als we weer na twee uur de stad door lopen. "Zoveel dingen zijn oneerlijk,' zeg ik schouderophalend. "Zoals?" "Gewoon, vind je het niet raar hoe elk persoon maar één leven geschonken krijgt? En daar moet je het mee doen. Het is toch raar dat als je bijvoorbeeld geboren bent in een niet leuk gezin. Jammer dan, snap je? Want je moet er je hele leven mee doen. Stel dat je helemaal niet sportief bent gebouwd, maar zo graag een profvoetballer wil worden. Of dat je wil studeren, maar helemaal niet zo intelligent geboren bent. Misschien zijn sommigen wel heel slim geboren, maar kunnen ze daar niks mee doen door een bepaalde situatie waar ze inzitten. Dat is toch oneerlijk?" Harry fronst en knikt. Na een kleine stilte zie ik hoe Harry glimlacht. "Wat is er?" "Ik wist dat je een dagdromer was, maar ik had je gedachten nog nooit echt zo gehoord,' glimlacht hij. Ik voel dat mijn wangen langzaam rood kleuren en ik wend mijn blik af. "Sorry,' zeg ik. "Hey, je hoeft geen sorry te zeggen. Ik vind het leuk." Mijn glimlach valt niet te onderdrukken. "Ik snap het ook wel. Vertel verder, ik vind het leuk om te horen waar je over na denkt." De glimlach ligt nog steeds op mijn gezicht. Ik vind het leuk hoe Harry zich altijd in alles interessert wat ik zeg. Niks is te gek voor hem en hij luistert naar mijn verhalen, ook al spreek ik gewoon mijn gedachten uit, zoals nu. "Soms denk ik gewoon na over bepaalde dingen of over mezelf. Ik ben bijvoorbeeld zo dankbaar voor mijn leven. Ik houd van al mijn zusjes en heb super lieve ouders. Ik heb de mogelijkheid om te studeren en heb super leuke vrienden. En ik heb jou." "Precies, ik snap wat je bedoelt. Ik heb altijd zanger willen worden, dus ik ben zo dankbaar dat alles is gelukt. Daarbij heb ik ook hele lieve ouders, lieve zus, leuke vrienden. En ik heb jou." "Origineel,' grap ik. Harry geeft me een schouderduwtje en lacht. "Maar ik meen het. Ik ben blij dat ik jou heb ik mijn leven." "Ik ook, Harry."

__________________________________
Thank u for reading :) ✨