Sweet Creature (l.s.)

-H24-

P.O.V. Louis Tomlinson

Ik word wakker van zachte kriebel in mijn zij. Ik beweeg even, waardoor het gekriebel stopt. Het duurt niet lang of ik voel weer zacht gekietel, waardoor ik me omdraai van kant. Opnieuw voel ik de kriebel. Ik open lichtelijk geïrriteerd mijn ogen en kijk recht in de lachende ogen van Harry. Ik lach direct als ik hem zie en ik berg mijn gezicht in het kussen.  "Good morning Sunshine', zegt hij lief. "Good morning you irritating human being', lach ik, waardoor Harry ook meelacht. "Dan ga ik maar weg', zegt hij en trekt een sip gezicht. Hij draait zich om in het bed en kruipt weg. Lachend gooi ik mijn armen om Harry's middel heen en trek hem terug het bed op. "Niet zo snel sir." We vallen samen lachend op het bed. "Hoe gaat het, Louis?" Vraagt hij uiteindelijk. Dan denk ik terug aan mijn wonden en kom erachter dat het een stuk beter gaat. "Goed!" Zeg ik vrolijk en sta op uit het bed om vervolgens te staan. Ik voel geen pijn en zelfs als ik loop, voel ik nauwelijks pijn. Ik beweeg mijn schouders en armen even. "Prima!" Harry ligt op zijn buik en steunt zijn armen op het bed om zijn hoofd omhoog te houden. Zijn hoofd steunt hij op zijn handen en kijkt vanuit deze positie naar mij. Als ik merk dat hij voor een lange tijd al naar me staart, moet ik lachen. "Pretty lady', zegt hij dan, wat mij laat lachen. "Lady?" Vraag ik grappend. Harry rolt van zijn buik naar zijn rug en kijkt me ondersteboven aan. "My Lady." Ik rol mijn ogen. "Cheesy." Ik loop naar hem toe en ondersteboven geef ik hem een klein kusje op zijn lippen, waar Harry blijkbaar van geniet door het zachte geluid wat hij erbij maakt. "Zullen we even een frisse neus halen door Utrecht?" Vraag ik, waarop hij instemmend knikt.

Harry en ik lopen het hotel uit. Zonder er ook maar over na te denken, pakken Harry en ik direct elkaars hand vast en ik verstrengel mijn vingers met die van hem. 

"Louis!" Hoor ik voor me en ik ken de stem direct. Vluchtig laat ik Harry's hand los, uit reflectie. Lottie komt direct naar me toe rennen en slaat me in een knuffel. "Waarom moet ik er zelf achter komen dat je in Utrecht bent?" Zegt ze in de knuffel en zodra ze me los laat, kijkt ze geschrokken naar mijn gezicht. "Blauw oog? Wond? Louis heb je gevochten?" Vraagt ze bang en ik kan niets anders doen dan zwijgen. "Louis! Weet je nog een paar jaar geleden?! Je kan mama en ik ons dit niet aan doen! Weet je niet hoe bezorgd we altijd waren! En nu plotse-" Lotties uitbarsting wordt onderbroken doordat Harry snel inspringt. "Hij heeft niet gevochten." Lottie kijkt verbaasd naar Harry. "Oh, sorry ik zag je nog niet,' lacht ze waarop ze vervolgens zegt: "Hi Harry.... weer." Ze geven elkaar een korte knuffel, waarna Harry haar ook begroet. Lottie kijkt me even aan en geeft me een knipoog. "Goede vriendschap dus." Harry zwijgt en ik kan geen woorden vinden. "Mijn vriendje', zeg ik snel dan snel om er vanaf te zijn, echter neemt Lottie dit anders op dan ik het bedoelde. "Dat zeg ik toch." Harry en ik delen een korte blik. Lottie snapt niet dat hij mijn vriendje is. Niet zomaar een vriend. "Laten we even een cafeetje opzoeken', zeg ik dan maar. Lottie knikt. "Gezellig', zegt ze vrolijk. Ik zucht enigszins nerveus en loop achter de vrolijke Lottie aan. Harry en ik lopen naast elkaar, zonder handen vast, met een vriendelijke afstand tussen ons.

We zitten bij een cafeetje en nerveus roer ik door mijn green thee. "Dus... Hoe kom je aan je blauwe oog?" Vraagt Lottie. Ik kijk Harry even aan. "Door Harry?!" Roept Lottie hard en staat boos op uit haar stoel. "Nee!" Roep ik snel en hard, waardoor mensen aan de andere tafels ons geïrriteerde blikken geven. Ik schraap mijn keel en ik zie dat Lottie weer tot rust komt en weer gaat zitten in haar stoel. "Nee Lottie, dit komt zeker niet door Harry', zeg ik zachter. Lottie rust haar blik. "Sorry, maar wie kan mijn broer zoiets flikken?" Snauwt ze. "Dan moet je het hele verhaal horen', zeg ik en druk mijn lippen strak op elkaar. Lottie kijkt me verbaasd aan. "Okay? Spannend', lacht ze. Ik adem even in en uit en voel dat mijn hart van de spanning harder begint te kloppen. Harry zit naast me en legt zijn hand op mijn been, onder de tafel, zodat Lottie het niet ziet. Ik voel direct de extra steun, welke ik wel kan gebruiken. Zeker omdat de woorden van Lottie nog vast zitten in mijn hoofd: ik wil toch geen broer die gay is?  "Dus... Er is de afgelopen weken veel gebeurd', begin ik en glimlach licht, terwijl mijn wangen licht roze kleuren. Lottie kijkt me direct met grote ogen aan. "Lou, ben je verliefd?" Vraagt ze langzaam. Ik stamel even, zoekend naar woorden om het goed uit te drukken—echter kan ik het niet ontkennen. Ik vind het bijzonder hoe mijn zus altijd alles aan mij ziet. "Omg Lou!" Zegt ze enthousiast. "Is het dat meisje van de club met wie je zoende?" Vraagt ze enthousiast. Bloed stroomt naar mijn hoofd en ik weet direct dat ik rood aangelopen ben. Ik durf Harry niet aan te kijken, maar ik voel zijn ogen branden op mij. Langzaam kijk ik hem snel even aan en kijk direct weer weg. Hij heeft een verbaasde blik in zijn ogen, ik had natuurlijk gezegd dat ik nog nooit gezoend had— wat natuurlijk ook waar is, namelijk van wat ik me kan herinneren. Ik slik en schud snel mijn hoofd. Lotties enthousiasme verdwijnt even, maar komt direct weer terug. "Wie dan? Ken ik haar?" Vraagt ze. Ik adem diep in en uit om mijn rust te pakken. "Het is geen meisje." Lotties enthousiasme wordt vervangen door een verbaasde blik. Ik zwijg even. "Maar-" "Ik ben gay Lot', zeg ik zacht, maar ik weet dat ze het heeft verstaan. Lottie zegt niks en laat haar blik liggen op de tafel. We zwijgen alle drie. "Elke keer als we naar een club gingen, hielp ik je altijd voor contact met een meisje. Waarom zei je het niet eerder?" Vraagt ze uiteindelijk. "Ik wist het nog niet zeker', geef ik toe. "Nog niet zeker?" Vraagt ze en kijkt me in mijn ogen aan. "Hoe lang denk je hier al over?" Nu is het mijn tijd om weg te kijken. "Misschien onbewust een paar jaar', geef ik zacht toe, ook aan Harry en wellicht zelfs aan mezelf. "Zo lang al!?" Roept Lottie hard. Direct laat ze haar volume zakken. "Ik had je kunnen helpen Lou, samen hadden we er achter kunnen komen! Je weet toch dat ik er voor je ben, altijd!" Ik hoor een rilling in haar stem, wat mijn ogen doen prikken door opkomende tranen. Ik kijk op en kijk Lottie in haar ogen aan. "Sorry', mijn stem klinkt brekend en trillend en ik zie hoe er een traan loopt over haar wang. Ze staat op en loopt om het tafeltje heen, naar me toe. Ik sta ook op en we geven elkaar een grote veel betekende knuffel. Ik zucht diep uit in haar armen, opgelucht dat ik het gezegd heb. "Fuck Lou, mijn mascara', lacht Lottie—wat de spanning laat breken en mij laat lachen.