Sweet Creature (l.s.)

-H15-

P.O.V. Louis Tomlinson

Ik word wakker en rek mezelf breed uit. Ik kijk naast me en schrik direct wakker als ik Harry zie liggen—en dat ik een vreemd bed. Als ik om me heen kijk, zie ik een nette kamer, verder is het mooi ingericht met enkele spullen. Een hotelkamer. Ik probeer te denken aan de vorige avond, maar ik kan me tot mijn verbazing niet meer herinneren hoe ik hier ben gekomen. Ik was toch niet dronken? Ik voel geen kater in ieder geval. Ik probeer elke stap vanaf het begin te volgen van de avond. Dan dringt de bijzondere avond tot mij door. Een avond die ik nooit meer zal vergeten. Ik kan nog de tinteling van zijn lippen op de mijne voelen en voel nog de druk van zijn handen in mijn taille. Ik bijt op mijn onderlip, door de kriebel-achtige tinteling die erdoorheen trekt. Dat is echter niet het enige wat ik me herinner. De starende ogen. Het gefluister. Alle meningen welke als stenen op mij afkwamen. Nee, geen stenen. Grote stukken rots, welke niet te ontwijken vielen. Wat had ik wel niet gedacht? Wat zullen zij gedacht hebben? Wat zullen mijn vrienden gedacht hebben? Echter is voor mij op de eerste vraag een antwoord. Ik weet wat ik dacht. En ik weet wat ik denk—wat ik wil. En daar word ik aan herinnerd als ik naar de slapende jongen naast me kijk. Zijn zwarte wimpers rusten over zijn bleke huid. Hij ademt langzaam in en uit, wat de deken rustig op en neer laat bewegen. Zouden mijn vrienden wat gezien hebben?  Schiet me plots te binnen. Ik voel me echter rustiger worden als ik terugdenk aan Sara's zachte woorden. Ik wil je gewoon gelukkig zien. Ik ben gelukkig. Ik voel me gelukkig. Althans, dat denk ik. Want hoe zit het nu verder tussen ons? Ik was degene die had gezegd dat ik iets voor hem voelde. Hij niet. Of heeft hij dat laten zien met de zoen. Het niet zeggen, maar laten voelen? Vragen over de hele situatie spoken door mijn hoofd. Ik probeer me ervan af te sluiten, om mezelf enige rust te geven. Het lukt niet.

Ik pak mijn telefoon die ik zie liggen op het kastje naast me en zie hoeveel meldingen ik binnenkrijg. Met een fronsend gezicht zie ik hoe de melden op instagram 99+ telt, zowel als Twitter. Ik kies ervoor om eerst Instagram te openen, wat redelijk lang duurt om te laden. Mijn account wordt uiteindelijk geopend en ik zie 6500 volgers staan. 6500? Na het checken of ik op het goede account zit, begin ik me af te vragen waar alle meldingen vandaan komen. Ik kijk naar de foto's op mijn account, wat er maar 5 zijn. De eerste is een foto met mijn zus, waar we beiden breed op lachen naar elkaar, zonder de camera in te kijken. De foto was gemaakt in Utrecht, een paar maanden geleden. Ik schrik van het aantal likes en comments een haal een hand door mijn haren, zodat de lokken niet in mijn zicht staan. Ik druk op de reacties, welke 3900 tellen. De meest gelikte reacties staan bovenaan. 'Ben jij de jongen die met Harry Styles heeft gezoend?' 'Omg, je bent echt heel cute.' 'Jij en Harry zijn echt de meest CUTE en HOT koppel ooit.' 'U're cute.' 'haha, gay.' 'Jij verdient Harry niet.' 'Ben je een acteur?' 'Harry past niet bij je.' 'Is Harry gay?' 'Zoek verder, homo.' Met een trillene onderlip lees ik de negatieve reacties door. Zou dit voor Harry wel de juiste stap zijn geweest? Heb ik zijn carrière verpest? Ik probeer het van me af te zetten. Social media is niet te vertrouwen en zeker niet bij het uitdelen van meningen.

Plots verschijnt er beweging naast me en ik zie hoe Harry zijn benen goed strekt, voordat hij zijn gespleten ogen opent en om zich heen kijkt, totdat zijn blik op mij blijft hangen. "Goedemorgen." "Goedemorgen." Ik heb een goede afstand van Harry genomen en beiden blijven we stil, terwijl de vraag in mijn keel brandt om te stellen. "Wat is er gisterenavond allemaal gebeurd?" Vraag ik dan eerst. "Kan je je het niet herinneren?" "Sommige dingen wel." "Zoals?" "Het belangrijke', antwoord ik en hoop dat mijn wangen niet te rood zijn gekleurd. "Wat is daarna gebeurd?" Vraag ik, als hij verder niks zegt en slechts een glimlach over zijn gezicht speelt. "Je was flauwgevallen en ik denk al erg moe door het dansen. Dus toen je flauwviel, werd je niet meer wakker en dacht ik gewoon dat je in slaap was gevallen. Toen heb ik een hotel geboekt." Mijn oog valt op de kleding die ik gisteren droeg, wat op de stoel ligt. "En ik heb mezelf uitgekleed?" Ik glimlach speels, wat Harry lichtjes doet blozen. "Ik dacht dat het niet fijn zou zijn als je in pak zou slapen." Een rilling loop door mijn lichaam als ik denk aan hoe Harry langzaam knoopje per knoopje los heeft laten schieten en de rits in mijn gulp naar de beneden heeft getrokken. Noem me preuts, het is okay, maar ik ben nooit zo open geweest in het laten zien van mijn lichaam. Alsof ik een soort laagje over mezelf heen heb, wat niet bezichtigd wil worden. Een bescherming, een beveiliging voor mezelf. Echter voelt het bij Harry anders. Alsof het meeste van de beveiliging is uitgeschakeld en hij een ticket heeft bemachtigd om mij te kunnen bezichtigen. Een groot stuk vertrouwen komt daarbij kijken, wat mij nerveus maakt. Ik vertrouw niet snel personen, waarom hem wel? Wat laat hem volgens mijn bewustzijn een uitzondering zijn op de muren om me heen? Alsof hij een eigen ladder heeft gebouwd en zo over mijn muren heen kan stappen.