The hunters of darkness

Rozdział 18

Odziałam Neferet w strój łowcy, po czym odświeżyłam jej wygląd za pomocą makijażu. Pragnęłam, aby znów poczuła się ważna, a skoro zwie mnie swoją panią, przy moim boku musi mieć wszystko co najlepsze.

Po tym wszystkim poprosiłam kobietę, aby została w kryjówce razem z Dashan'em i nie wychylali się za bardzo.

Krwawa pełnia za trzy dni. Z tego względu chcę udaać się w pewne miejsce. Lecz zjawić się tam mogę tylko ja. Dlatego tym razem muszę pozostawić swych towarzyszy.

Wyruszyłam, gdy księżyc wzbił się wysoko w górę.

W ciszy dotarłam do polany po środku lasu, na której znajdował się duży okrąg z kamieni. Weszłam do niego, stojąc na środku wyszeptałam z zamkniętymi oczami ,,Duchy przeszłości pokażcie się, by ukazać przede mną przyszłość i wstać się drogowskazem w pogrążającym mnie mroku"

Nagle zerwał się porywisty wiatr, korony drzew wyginały się pod naporem powietrza, mgła na polanie wzmogła się.

Wszystko trwało chwilę. Następnie zapanowała błoga cisza, a mnie otoczyła mglista bariera, dzięki której mogłam dostrzec duchy wiedźm.

-Witaj ponownie Nyks - skinęły ledwo zauważalnie głowami w moim kierunku.

-Potrzebuję... - czarnowłosa czarownica w podeszłym wieku, przerwała moją wypowiedź.

-Szukasz rozwiązania moja droga, które nie istnieje. Przed przeznaczeniem jeszcze nikt nie uciekł - kiwnęła przecząco.

-Musicie znać jakiś sposób. W końcu nie bez powodu nazywano was najpotężniejszymi - rozejrzałam się dookoła się, spoglądając na każdą z kobiet.

-Zmarli głosu nie mają. Nasze światy różnią się i są od siebie oddzielone nieprzerywalną barierą, byśmy nie  ingerowali w świat ludzi. Nie oczekuj od nas cudów - głos zabrała najmłodsza z wiedźm.

Otworzyłam usta, aby coś powiedzieć, ale natychmiast mi przerwano.

-Co prawda jest jeden sposób. Nie należy do najbezpieczniejszych oraz nie mamy pewności, czy twoje ciało przetrwa ten rytuał - do rozmowy dołączyła kolejna z kobiet. -Możesz odrodzić się na nowo. Umrzesz, lecz powrócisz do świata żywych. Jednakże bez mocy i śmiertelna - dodała po chwili.

-Na jak długo? - spytałam zaintrygowana.

-Masz 60 lat. Po odrodzeniu twoje ciało postarzy się, a tobie zostanie około 20 lat życia - odrzekła z poważną miną.

-20 lat w nie mocy?! Żartujecie sobie ze mnie?! 

-Jeśli chcesz utrzymać wieczną młodość oraz nieśmiertelność, doskonale wiesz jak tego dokonać i gdzie się udać. My nic tutaj nie zdziałamy. Żeby coś zyskać, trzeba coś stracić moja droga łowczyni - zniknęły w gęstej mgle.

Zrozpaczona padłam na kolana.

-Mamo! - krzyknęłam z bezsilności. -Nie zostawiaj mnie tak! Pomóż mi...proszę - schowałam twarz w dłonie.

W tym momencie poczułam obok siebie przyjemny wiatr, a po chwili lekki chłód na mojej lewej dłoni. Uniosłam głowę i ujrzałam ją. Kobietą o zniewalającej urodzie, długich brązowych włosach sięgających do pasa rozwianych przez wiatr. Ze spokojem na twarzy uśmiechała się do mnie kojąco.

-Córeczko, będę przy tobie cokolwiek postanowisz. Gdy umrzesz przeprowadzę cię na drugą stronę, dopilnuję byś zaznała wiecznego spokoju. Natomiast gdy postanowisz żyć będę czuwać obok ciebie, by w najgorszych momentach pocieszyć cię i dać ukojenie twojej duszy - -pogładziłam mnie po policzku.

-Ale ja, nie mogę, nie chcę, nie potrafię tak - do oczu powoli zaczęły napływać mi łzy.

-Nie zapominaj kim jesteś. Jesteś łowczynią, najpotężniejszą z najpotężniejszych. Siejesz zamęt i strach wśród istot cienia. Nie lękasz się zła, a cierpienie i bólu nie stanowią dla ciebie przeszkody. Lecz przede wszystkim jesteś moim najukochańszym skarbem, a mój skarb nigdy nie okazywał słabości - posłała mi ciepły uśmiech.

-Masz rację - otarłam łzy. -Ale czy uwolnienie mojej prawdziwej natury nie wywoła zniszczenia? - zapytałam.

-Nigdy nie ukrywajmy tego kim jesteśmy. Nie wstydźmy się i nie chowajmy przed światem naszego oblicza nawet jeśli jesteśmy odmienni, gdyż wtedy nigdy nie zaznamy szczęścia - skinęła do mnie porozumiewawczo.

Uśmiechnęłam się do mamy, dzięki niej zrozumiałam właśnie jedną bardzo ważną rzecz. Uciekam przed szkarłatną pełnią ze strachu przed dalszym życiem. Całe życie toczę walkę z samą sobą, a przecież nie wyprę się mojej prawdziwej natury i to mnie chyba najbardziej przeraża. Tyle lat żyłam jako łowca z ukrytym wampiryzmem. Nie pamiętam nawet jak to jest jeszcze być wampirem. Obawiam się, że nie poradzę sobie z mocami? A przede wszystkim, że na nie zasługuję na nie po tym wszystkim co uczyniłam w świecie istot nocy.

Pełnia zaczęła zanikać, a postać mojej mamy powoli stawać się coraz bardziej przezroczysta.

-Zastanawiasz się czy śmierć jest lepsza od życia u boku Morgan'a, ale czy życie u boku Morgan'a nie jest lepsze, niż śmierć? - wyprostowała się dumnie spoglądając na mnie ostatni raz, po czym rozpłynęła się we mgle.

,,Nie możliwym jest oszukać przeznaczenie. Bo nawet jeśli je oszukamy, to znaczy że takie było przeznaczenie"