Like A Gentle Wind (Belles Âmes Series #1)

❬ 006 ❭

❬ 006 ❭
Kape

KAHIT PA MAGKATABI lang ang bahay namin ay hinatid pa rin ako ni Khalil pauwi, oras na raw kasi, bandang alas-diez na iyon.

Ayaw ko pa sanang umalis dahil ayaw kong maabutan ulit si Papa sa ganoong lagay kaso kita ko ang antok sa mga mata ni Khalil. Fortunately, they're already in their room. Baka masyado silang naging busy dahil sa lagay ni papa kaya hindi na napansin ang pag-alis ko.

I woke up late the next day.

"Hindi ka pa umaalis, 'Ma?" gulat kong tanong kay Mama ng maabutan ko siya sa bahay kahit pa mag-aalas nueve na.

I can see that she's already putting on her make up and fixing her face, looking through the small mirror that she placed on the dining table. Her red business long sleeves and black pants complimented with her tan skin. Nakalugay ang mahaba niyang buhok na pilit niyang inaayos. Kumikintab sa pula ang mga labi niya, the same shape of lips that I have, wide and plump. Her eyes the same shape as my sister, upturned and sophisticated, the reason why they look intimidating.

"Paalis na. Inasikaso ko pa si Papa."

"Hindi ka male-late?"

She looked at me, raising her eyebrow. "Papa's more important," she muttered, bringing back her attention to the mirror, putting on lashes. "'Saka male-late raw ng dating iyong kliyente ko."

Tumango-tango na lang ako at umupo sa katabing upuan. "May service ka niyan, 'Ma?"

She nodded. "Of course. I can't walk my way to the highway. Mainit."

"Hmm, gusto mo na pong umuwi, 'no?" tanong ko sa kaniya.

Binaba niya ang hawak na lashes at huminga ng malalim. "Well. . . yes. Pero mas importante ang health ni Papa, may magagawa ba ako?"

I chewed my lips, stopping myself from teasing her. I usually tease her when I was a kid— kahit ngayon kapag nasa mood siya— pero kaagad siyang naiinis o nagagalit lalo na kapag ganitong nagmamadali siya.

"Kailan po kaya tayo uuwi, you think?" I asked further, yawning.

"When you're Papa's not asthmatic anymore."

I squinted my eyes. As if. "That won't happen."

Hinarap niya ako at tumayo na. "Exactly, darling." She leaned on and kissed my cheeks. "I gotta go, huh? Ikaw ng bahala sa Papa mo. You can go, but don't let him go out in the field, understand."

Tumango ako at ngumiti. "Copy, 'Ma."

"Good. Bye. Love you."

Pagkatapos kong magpaalam ay umalis na rin siya. Doon ko pa lang inumpisahan ang paggawa ng gawaing bahay.

I cleaned the whole house, luckily my sister was asleep. Although, when my Papa woke up, he was the one who cook for us. Hinayaan ko siya dahil wala akong tiwala sa luto ko, at mas lalong wala akong balak na magkasakit kami sa bato sa alat ng luto ko.

"Okay ka na po, 'Pa?" tanong ko kay Papa pagkatapos naming kumain. Nasa lababo ako at naghuhugas ng pinggan habang naka-upo siya sa sofa at nagbabasa ng mga libro.

Humarap siya sa akin at tumango. "Oo naman." Then he coughed.

Sinimangutan ko siya dahil doon.

He shrugged and smiled as if it was nothing.

I know he's lying.

Nasa kuwarto ako pagkatapos mag-ayos at matutulog na lang sana ulit para sa hapon ng maisipan kong mag-research ng mga tutorial sa pag-viviolin. My sister was hugging me from behind, sleeping.