Like A Gentle Wind (Belles Âmes Series #1)

❬ 019 ❭

❬ 019 ❭
Under the Moonlight

DALAWANG ARAW MATAPOSMATAPOS i-report ni Mama ang tungkol sa nangyaring insidente sa akin, nahuli ang lalaking iyon. He also turned out to be on the drug watchlist and had several reports about the same incident already.

With a stern face, my eyes glared on the maniac who tried to touch me. Kumukulo ang dugo ko at nangangalaiti sa galit pero nanatili akong kalmado. Nakayuko siya habang matapang na kinakausap ni Mama.

“How dare you tried to touch my daughter?” madiing sabi ni Mama.

Ibang iba ang aura niya ngayong nakaposas at hawak ng mga pulis. Para siyang naamong tupa at napipi. Hindi ko lubos maisip kung paano niya ako pinag-isipan ng ganoon nang gabing iyon.

He’s a fucking rascal.

Mas lalo pang dumagdag ang galit ko nang malamang hindi niya sa akin naunang ginawa iyon. At halos sa mga biktima niya ay iyong mga dumadaan sa eskinitang iyon. Thank goodness he never succeeded touching anyone.

“Sorry po, Attorney,” nauutal na aniya, hindi pa rin makatingin sa amin.

People like him doesn’t deserve forgiveness. He may not have succeeded raping anyone but just the mere fact that he planned to do so made only added the stirring loathe in my chest. 

“Anong sorry? Matatanggal mo pa ba iyong trauma na ginawa mo sa anak ko, ha?” Mama was ragging but she was trying to control it.

My fist was balled. Ang daming salita na gustong lumabas sa bibig ko pero kapag naalala ko ang takot na ibinigay niya sa akin, nababara ang mga salitang iyon sa lalamunan ko. The fear lingered here in my chest. The trauma that the incident may happen again knowing that there were other guys lurking with the same mentality as him frightened me. Kahit kailan, hindi na yata mabubura ang takot na ibinigay niya sa akin.

Dahan-dahan niyang iniharap ang nakayukong ulo sa akin. “Sorry, Miss…”

“Nag-so-sorry ka ngayong nahuli ka? Eh kung hindi ka nahuli, ano, kalimutan na lang sa kagaguhan mo?” diretsahan kong sabi at hindi ko na rin napigilan.

Hinawakan ni Papa ang balikat ko para pakalmahin. I didn’t speak anymore. That was enough. Ayos na ako na mabulok siya sa kulungan para sa bangungot na ibinigay niya hindi lang sa akin, kung hindi pati na rin sa ibang biktima niya.

I will never accept his sorry. Never. Wala akong panahong magpatawad sa mga bulok na katulad niya.

ANG sabi ni Mama ay siya na ang hahawak ng kasong iyon para tuluyang maipakulong ang lalaki. Bukod kasi sa akin ay nagsilabasan na rin ang mga iba niyang nabiktima. It also happened that there’s a CCTV in that alley and what he did to me was caught on cam.

Pagkauwi ay sinundo ko si Eliff na iniwan namin sandali kay Tita Nette dahil hindi siya nagtinda ngayong araw. She was harshly coughing like what Khalil told me when I talked to her. Mukhang masama ang pakiramdam niya kaya humingi ako ng pasensya sa pag-iwan pa sa kapatid ko sa kanila.

“‘Wag mo ng alalahanin iyon, Sol, ayos lang at hindi naman malikot itong si Eliff,” aniya. A long thunderous coughed came out from her mouth again. “Pasensya na kayo, medyo hindi lang talaga maganda ang lagay ko ngayon.”

“Pasensya na rin po sa abala. Thank you po, Tita.” I smiled. “Uh, kung pwede rin po pala, pakisabi kay Khalil na mag-uusap po kami pagkauwi niya. May… sasabihin lang po ako.”

Nagngiting aso siya at tumango. “Aba, oo naman, hindi tatangi ang batang iyon.”

I smiled awkwardly.