Like A Gentle Wind (Belles Âmes Series #1)

❬ 020 ❭

❬ 020 ❭
Pangako

AS IF INVADING my mind wasn’t enough, I dreamt of him last night. Hindi ko na maalala ang panaginip na iyon pero ang pinakanatandaan ko ay ang halakhak niya at ang paghawak niya sa kamay ko habang binabagtas namin ang daan papunta sa isang talon.

Was it normal? To be this preoccupied because of Khalil? Siya ang first boyfriend at hindi ko alam kung ano ang mararamdaman dahil kahit kailan ay hindi pa ako pumasok sa isang relasyon.

He told me he will go here today to introduce his self as my boyfriend to my parents. I couldn’t help but get a little nervous. Alam ko namang hindi tutol sina Mama sa kaniya pero kinakabahan pa rin ako, ipapakilala niya rin kasi ako kina Tita Nette ngayon.

Tamang tama nga at Linggo at nasa bahay lahat sila. Kasalukuyan kaming palabas ng simbahan dahil katatapos lang ng misa. Pupunta kami sa may sentro para kumain sa labas pagkatapos nito.

Hindi ko pa sinasabi kina Mama ang tungkol sa relasyon namin ni Khalil dahil gusto kong kasama ko siyang sasabihin iyon.

“Where do you want to eat, kids?” Mama asked after sitting on the passenger seat.

“Meal Hubs!” Eliff said with a wide smile. “I want to eat carbonara, Mama.”

Mama nodded. “Okay, then.”

Like what Eliff suggested, we ate at Meal Hubs. Malayo-layo dahil malapit na sa dagat ang restaurant.

Sumalubong sa amin ang malakas na hampas ng panghapong hangin ng makarating. Tanaw mula sa likod ng restaurant ang malapit na dagat, rinig ang mahinang paghampas ng alon.

The nature feels of the restaurant was a hit to the tourist, isama pa ang view na makikita sa salaming dingding. The food was also notable.

“Look at those succulent, ‘Pa!” puna ni Mama at tinuro ang mga paborito niyang succulent na nakahilera malapit sa may canteen.

“Mas maganda ang mga iyo, Mama,” I teased her and grinned.

“I know, Solar. They’re just really pretty,” sagot niya at malaki ang ngiting tinitingnan ang mga halaman.

She’s really obsssessed with those plants. Ilang beses niya na ring na-re-pot ang mga halaman namin sa bahay kapag wala siyang ginagawa. Gardening is her hobby ever since.

Nang matapos mag-order ay umupo kami sa likod na banda. Tanaw ang malawak at asul na dagat mula rito.

My eyes shifted to my sister who’s hungrily munching her carbonara. It’s our favorite. Hindi nga lang ako kasing dugyot niya kumain. Hanggang sa pisngi niya ay nagkakalat ang sauce at parang gutom na gutom.

“Eliff, ayusin mo nga,” puna ko sa kaniya at pinunasan ang madungis niyang mukha.

“This taste so good, Ate!” she complimented.

Obviously, Eliff.

“Sol,” Mama called.

Nilipat ko ang tingin sa kaniya. “Po?”

“You know I saw Isabelle yesterday.”

Natahimik ako sa narinig na pangalan. She still remembers her, huh? The ex friend who called me dramatic.

“Ano pong sabi?”

Her eyes widen and then she winced. “I ignored her, of course! After what she did to you, do you expect me to greet her?”

“Claire, gagayahin ka ng anak mo niyan,” Papa protested with a warning tone.

Inilingan lang siya ni Mama. They knew about what happened then. Grade 5 ako noon, umiiyak dahil dinala sa ospital si Papa. Isabelle was one of my closest friend, and I told her why I’m crying, thinking she would comfort me. But she did the contrary. She winced and told me I’m too dramatic. Ang babaw daw ng iniiyikan ko, e siya raw laging wala ang tatay niya dahil OFW.