One Direction ~ Mijn grootste nachtmerrie komt uit

Hoofdstuk 29

*ongeveer 2 weken later, de dag voor de meivakantie......*
Het is vrijdag en dat betekent dat ik na het 4e uur vakantie heb. Niek en Stefan zitten tot het 5e, omdat zij dat extra vak hebben. De twitteroorlog wordt steeds groter. Alle beledigingen worden erger, de haat die er al was tussen ons wordt erger, gewoon alles eigenlijk. Wat ik had gezegd over dat als ik Daniël niet heb kunnen stoppen voor de vakantie, dat ik dan stop met het proberen, gaat denk ik uitkomen. Niks werkt meer en de stemmetjes in mijn hoofd worden steeds erger en ik haat het. De eerste week van de vakantie hebben we het nog rustig, maar vanaf zaterdag hebben we allemaal interviews en dat soort shit. Ondertussen zitten we nu bij AK en dat is voor mij het laatste lesuur. Als de bel eindelijk gaat, wens ik Niek, Stefan, Jørn, Julie en Rose een fijne vakantie en dan loop ik naar mijn kluisje toe. Met mijn jas aan loop ik rustig naar buiten toe. Als ik bijna bij mijn fiets ben zie ik Daniël en twee van zijn vrienden bij een meisje staan. Mijn ogen worden groot als ik zie dat het Isabel is. Ik wil naar ze toe lopen, als dat k*t stemmetje weer tegen me begint te praten over dat het nutteloos is en dat ik een nietsnut ben en dat wordt me fataal. Doordat ik te veel aan het denken ben door dat k*t stemmetje, wordt ik opeens vastgepakt door die andere twee vrienden van hem. Volgens mij Jim en Sander. Ze sleuren me mee net zoals Isabel. Bij een grasveld, 5 min van de school vandaan, duwen ze me op de grond. Ik kan niks beginnen, omdat ze gewoon te sterk zijn. Daniël komt voor me staan en zegt dan:' ben je er klaar voor om te zien hoe je vriendinnetje in elkaar geslagen wordt.' Uit alle macht probeer ik los te komen, maar het heeft geen zin. 'Waarom betrek je Isabel hierbij Daniël?' Vraag ik bot. 'Omdat jij mij in de weg zit en misschien zo stopt als ik iemand pijn doe waar je om geeft.' Ughh Simon 2.0. Zonder wat te zeggen pakken die twee andere vrienden van hem Isabel vast en dan begint hij op haar in te slaan. Nog steeds probeer ik los te komen en dan bedenk ik me dat ik ook nog benen heb. Sander geef ik een schop, zodat hij me loslaat. Mijn rechter hand die los is gekomen bal ik tot een vuist en die sla ik vol in het gezicht van Jim. Hij laat me ook los en dan sta ik vlug op. Bij Daniël aangekomen, geef ik hem een volle trap in zijn knieholte en hij zakt onmiddellijk door zijn benen. Tim en Thomas kijken me bang aan en dan zeg ik:' ik zou weggaan als ik jullie was, want anders ben ik nog lang niet klaar met jullie.' Meteen laten ze Isabel los en beginnen ze weg te rennen. Jim en Sander geef ik een hele boze blik en zij rennen ook weg. 'Zo Daniël met jou ben ik zeker nog lang niet klaar.' Ik geef hem vol een stoot tegen zijn neus en dan ook nog een vol op zijn kaak. Snel trek ik hem omhoog aan zijn kraag. Hij is nu groter, maar dat boeit me niet. 'Als jij nog één keer in de buurt van Isabel durft te komen weet ik je te vinden vriend en dan spaar ik je niet meer. En waag het om naar de directeur te gaan en iets te zeggen over dat ik je heb geslagen, want dan laat ik hem dit horen.' Ik houd mijn telefoon omhoog waar ik helemaal niks mee heb opgenomen, maar dat weet hij niet. 'Heb je dat begrepen Daniël?' Sis ik in zijn gezicht en hij knikt. Dan laat ik hem los en loopt hij weg. Ik draai me om naar Isabel en dat is de druppel die de emmer laat overlopen. Dat k*t stemmetje begint weer te praten en ik heb er helemaal genoeg van. Alle gevoelens die nu door me heen gaan probeer ik weg te stoppen en al gauw stopt dat k*t stemmetje ook. Isabel help ik omhoog en met haar ondersteunend lopen we weer terug naar school. Gelukkig is het 5e uur nog bezig. Ik breng haar naar de conciërge en die kijkt haar geschrokken aan. 'Wat is er gebeurt?' Vraagt hij. Ik kijk hem emotieloos aan, omdat het anders fout gaat en zegt dan:' ik heb haar zo gevonden, dus ik weet het niet.' Het is een leugen, maar ja als ik zeg dat Daniël het heeft gedaan gelooft hij me toch niet. Hij knikt en dan zeg ik nog tegen Isabel:' sorry ik moet gaan.' Daarna loop ik het kamertje uit rechtstreeks naar mijn fiets. Tijdens het fietsen begin ik alle emoties en gevoelens diep weg te stoppen. Ik heb gefaald en dat haat ik. Door mijn gevoelens en emoties weg te stoppen, weet ik ook dat ik het heb opgegeven en dat haat ik ook. Normaal geef ik niet zo snel op, maar nu lijkt er geen andere mogelijkheid. Het lijkt wel alsof alles wat ik doe ervoor zorgt dat iemand anders weer pijn heeft. Ik wil niet huilen om Daniël en om het feit dat het het niet lukt. En anders is dat stemmetje er wel om me te laten huilen. Dus om mijn gevoelens en emoties weg te stoppen, is denk ik op dit moment het beste. Thuis aangekomen zet ik mijn fiets in de garage en dan open ik de voordeur. Meteen dump ik alles in de hal en dan loop ik door naar de woonkamer. Ze zitten met zijn vieren op de bank een film te kijken. Zonder wat te zeggen, loop ik naar de keuken en pak ik daar wat drinken en wat te eten. Ik ga aan de eettafel zitten en dan merken de jongens me op. 'Hey lieverd.' Zeggen ze alle vier. Ik reageer er niet op en staar wat voor me uit. Opeens staat Liam in mijn gezichtsveld en vraagt hij:' lieverd wat is er?' Zijn bezorgde stem laat me bijna huilen, maar net op tijd druk ik het gevoel weer weg. Ik weet ook dat het heel slecht is om je gevoelens en alles weg te stoppen en dat ook heel ongezond is, maar ja. Dan vraag ik zonder enkele emoties te tonen:' mag ik naar mijn kamer?' Hij knikt zachtjes en dan loop ik naar boven. Snel trek ik een chill outfit aan en ga ik mijn bed liggen. En dat is één van de grootste fouten die ik ooit in mijn leven heb gemaakt.

Hallo, hier een kort hoofdstukje. Ze geeft op, maar hopelijk niet voor lang. Daar komen jullie in het volgende hoofdstuk achter. Nog steeds bedankt dat jullie dit boek (hopelijk) met plezier lezen. Tot morgen, want dan komt er een nieuw hoofdstuk.

Xx deslimmenerd ❤️🧡💛