One Direction ~ Mijn grootste nachtmerrie komt uit

Hoofdstuk 30

POV Liam
*dinsdag vier dagen later....*
Het is een grote fout geweest om Elize naar haar kamer te laten gaan vrijdag. Sindsdien is ze er niet meer uitgekomen. Het enige dat ze doet is met een lege blik voor zich uit staren. Ze komt alleen nog maar der bed uit om te plassen en om zich in de ochtend om te kleden, anders ligt ze in er alleen maar en staart ze zonder enige emotie voor zich uit. Alle vier hebben we geprobeerd om haar te laten praten, maar ze zegt niks. We zijn echt heel erg bezorgt en we willen ook niet dat haar gezondheid achteruit gaat doordat ze al haar gevoelens en emoties wegstopt, want dat is echt ongezond. Sinds vrijdag één uur heeft ze niks meer gegeten. Elke dag zetten we om de paar uur wat eten naast haar bed neer en dan kijkt ze er heel even naar en dan eet ze het vervolgens niet op. Het is nu kwart over twaalf en ik besluit een boterham voor haar te maken. Daarna loop ik met het bord in mijn handen naar haar kamer. Zonder te kloppen loop ik naar binnen, omdat ze er anders toch niet reageert. Ik zet het bord op haar nachtkastje en pak het bord met eten van vanochtend er vanaf. Heel even zie je de lust in haar ogen, maar al snel maakt dat weer plaats voor de lege blik van de afgelopen dagen. 'Lieverd eet nou wat, want je hebt al bijna vier dagen niks gegeten.' Zeg ik tegen haar. Ze kijkt nog één keer naar de boterham en wendt haar blik dan weer af. 'Als er wat is roep je maar.' Zeg ik nog, voordat ik haar kamer uitloop. De boterham gooi ik weg en het bord zet ik in de vaatwasser, dan ga ik bij de jongens op de bank zitten en leg ik mijn hoofd in mijn handen. Meteen kijk op als ik een arm om me heen voel. Ik kijk recht in de bezorgde ogen van Louis. 'Wat is er aan de hand Li?' Vraagt hij. 'Gewoon, ik ben bezorgt om Elize.' Mompel ik verslagen. 'Dat zijn we allemaal, maar weet je wat ik ga nu wel even proberen om met haar te praten.' 'Dat heeft toch geen zin, want ze stopt alles weg.' 'Let jij maar eens op. Over een tijdje ben ik hier terug beneden met Elize.' Zegt hij vastbesloten. Ik haal mijn schouders op, want ik denk dat het hem toch niet gaat lukken.

POV Louis
Ik denk dat ik wel weet wat er aan de hand is, maar daar ga ik zo achterkomen. In haar kamer aangekomen ga ik naast haar liggen. Ze staart naar het plafond met een lege blik zonder één emotie te tonen. Ik trek haar bij me op schoot, zodat ze met haar hoofd naar mij zit. Zo zitten we bijna altijd samen. 'Elize waarom stop je je gevoelens weg?' Vraag ik zacht, maar bezorgt. Ze haalt haar schouders op. Voorzichtig vraag ik verder. 'Heeft het misschien iets met Daniël te maken?' Heel even verschiet er wat in haar blik, maar binnen drie seconden is haar lege blik weer terug. Die paar seconden dat haar blik verschoot zegt voor mij al genoeg dat het daarover gaat. Zonder wat te zeggen sta ik op en til ik haar van het bed. Ik hou haar stevig vast, zodat ze niet valt en loop dan naar de spiegel in haar kamer. We gaan ervoor staan en ik zorg ervoor dat ze zichzelf helemaal kan zien. Mijn armen sla ik om haar heen en mijn hoofd leg ik van achteren op haar schouder. Heel even laat ik haar naar zichzelf kijken en dan vraag ik:' zou je me kunnen vertellen wat jij ziet?' Heel lichtjes gaat haar hoofd heen en weer. 'Zal ik vertellen wat ik zie?' Ze knikt zo licht dat je het bijna niet ziet, maar dat is voor mij genoeg op dit moment. 'Weet je wat ik zie? Nou ik zie een meisje die altijd vrolijk en druk is, alles doet voor haar beste vrienden. Iemand die op elk moment van de dag kan eten, op komt voor wat zij belangrijk vindt. Een meisje dat iedereen beschermt die wordt uitgescholden of gepest, die nooit opgeeft ook al zit alles tegen. Het meisje dat weer opstaat als ze ergens in heeft gefaald. Iemand die sterk in zijn schoenen staat of gewoon gezegd het sterkste meisje dat ik ooit heb leren kennen. Maar dat meisje is op dit moment nog niet eens een schaduw van zichzelf. Ze heeft haar gevoelens en emoties weggestopt. Ze is niet meer vrolijk, niks boeit haar meer. Iemand die heeft opgegeven en niet meer sterk in haar schoenen staat. Maar ik heb één vraag. Waar is mijn meisje gebleven die nooit opgeeft?' Eindig ik mijn verhaal. Langzaam zie je de zelfverzekerdheid in haar ogen terugkeren. Haar hele houding verandert langzaam en alles wat ze heeft weggestopt komt langzaam weer terug. Er komt een kleine glimlach op haar gezicht en ik begin als een gek te grijzen. Dit is hoe ik haar wil zien en niet anders.