One Direction ~ Mijn grootste nachtmerrie komt uit

Hoofdstuk 64

*vrijdag 21 november bij Giesberts in zijn lokaal.....*
We zijn weer eens in ons nablijf uurtje en het is zoals gewoonlijk doodstil. Ik staar naar de klok, terwijl ik bezig ben om de laatste helft van mijn tweede kantje vol te schrijven met de regel: We zijn niet grappig, maar juist heel irritant. 20 min zijn al verstreken en we moeten nog maar 30 min en dan is het eindelijk weekend en hebben we het 5e uur ook weer overleeft met onze lievelingsdocent Giesberts *hoor het sarcasme*. Klomp hebben we niet meer aangekeken (andersom trouwens ook net) en het is heel ongemakkelijk in de klas na het voorgeval op maandag. De jongens doen alsof het niet gebeurd is en ik ben ze daar heel dankbaar voor, want zij begrijpen tenminste dat we het doen om mensen te beschermen en vooral voor Isabel natuurlijk. Als ik klaar ben met twee kantjes, staar ik naar de klok en Giesberts kijkt me alleen maar boos aan. Zuchtend negeer hem en staar ik maar weer naar mijn blaadje. Wanneer de bel gaat, leveren we onze blaadjes in en lopen we het lokaal uit richting de kluisjes. Eerst lopen we naar Niek zijn kluisje, dan naar die van mij en als laatste naar die van Stefan. Als we langs de wc bij de receptie lopen, zeg ik:' jongens ik moet even snel plassen.' Ze knikken en Niek pakt mijn tas aan. Snel open ik de deur van de wc en he eerste wat ik ruik is bloed. Verbaast kijk ik om me heen en dan zie ik heel veel bloed uit het laatste wc-hokje stromen. Voorzichtig loop ik erheen en als ik de deur open, zie ik iets wat ik niet had willen zien. Mijn Isabel ligt morsdood voor de wc-pot. Er ligt een mesje in haar hand en ik weet dat het gewoon zelfmoord is geweest. Huilend ren ik de wc's uit. Stefan vangt me op en neemt me in zijn armen. 'Babe, wat is er?' Vraagt hij. 'Isabel, ze l-ligt d-d-do-ood in h-het laatste h-hokje.' Snik ik. Niek schrikt en begint met tranende ogen meteen te bellen, terwijl Stefan huilend om hulp schreeuwt. Al snel zijn er tien of meer docenten die de wc inrennen. De paniek is in heel de school uitgebroken en iedereen staat uiteindelijk de aankomsthal. Haar ouders zijn er ook al en staan huilend bij elkaar. De ambulancebroeders hadden al gezegd dat er niks mee voor Isa gedaan kon worden en mijn hart breekt nog erger dan dat het al deed Opeens zie ik door mijn tranen Daniël staan en ik ren naar hem toe. Huilend sla ik hem op zijn borst, terwijl ik hem allemaal dingen verwijt. Al snel word ik door twee sterken armen van hem afgehaald en in een knuffel getrokken door Niall. 'Shh baby, papa is er.' Hij fluistert allemaal dingen, maar het enige wat ik doe is harder huilen. Het lijk van Isabel wordt weggereden en dan wordt er gemeld dat de school gaat sluiten. Niall neemt me mee naar Niek en Stefan en huilend geven we elkaar een knuffel. Ook Diana en Ryan zijn er. Niek, Stefan en ik wilden mekaar niet loslaten, maar uiteindelijk zit ik bij Niall in de auto. Geluidloos zit ik te huilen, terwijl niemand een woord zegt. Thuis aangekomen, heb ik het gevoel dat mijn benen het gaan begeven en Niall tilt me op. Binnen huil ik bij de rest en gelukkig hoef ik het verhaal niet te vertellen, want ze weten het al. Na een tijdje mompel ik:' mag ik alsjeblieft even naar mijn kamer?' 'Meisje, als jij even alleen wilt zijn mag dat.' Harry drukt een kusje tegen mijn lippen en dan zegt Liam:' geef een gil als je ons nodig hebt.' Voorzichtig knik ik en strompel ik de trap op. In mijn kamer ga ik op mijn vensterbankzitje zitten en staar ik hopeloos naar buiten, terwijl ik nog steeds huil. Als Daniël en Simon mij niet zo hadden gehaat was ze niet dood geweest en had ze een gelukkig leven kunnen leiden. Ik weet heel diep van binnen dat dit de schuld is van Daniël en Simon, maar mijn hoofd blijft zeggen dat het mijn schuld is en ik voel me verschrikkelijk klote. Door het naar buiten staren, zie ik weer allemaal herinneringen voor me van ons samen en met Niek en Stefan, waardoor ik me nog hopelozer ga voelen. Ik zorg er alleen maar voor dat anderen mensen pijn hebben en uiteindelijk ben ik zo uitgeput dat ik mezelf in slaap huil.

POV verteller
Zo gaat het weken tot de kerstvakantie. Ze zouden met de band optreden bij het Capital jingle bell ball, maar dat hebben ze afgezegd door de situatie. Elize kondigt een pauze aan op haar Instagram en vertelt dat ze stopt, totdat ze zich weer oké voelt, want oké voelt ze zich totaal niet op dit moment. Door de dagen heen gaat ze zich steeds hopelozer voelen en aan iets anders denken is geen oplossing. Elke nacht heeft ze dezelfde nachtmerrie en wordt ze huilend en schreeuwend wakker. Elize gaat al naar een psychiater, maar het helpt voor geen meter. Ze verwijt zichzelf de dood van Isabel, waardoor ze haar gedachten niet kan verzetten en de psychiater haar dus heel slecht kan helpen. Tijdens kerst verbetert het en heeft ze sinds lange tijd geen nachtmerrie. Haar vaders zijn onwijs trots op haar en met kleine stappen gaat ze steeds meer vooruit. Kerstmis wordt een stuk leuker dan verwacht en sinds een paar weken kan Elize weer echt lachen, wat Liam, Niall, Louis en Harry ook weer laat glimlachen. Iedereen vraagt zich af waar ze opeens de vastberadenheid vandaan heeft weten te halen om door te gaan en dan zegt ze het volgende:' Isabel zou niet gewild hebben dat ik er zo bij zou lopen. Ze zou me voor gek verklaren en ze zou willen dat ik doorga met mijn leven en dat ga ik nu ook doen. Ik ga er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat Daniël hiervoor gaat boeten, maar eerst moet ik mezelf terugvinden.' De jongens hebben de band meteen de eerste week na de dood van Isabel tijdelijk laten stoppen, zodat ze hun dochter kunnen helpen bij het "revalideren" (als je het zo kan noemen). Zichzelf terugvinden, begint steeds makkelijker te gaan door haar doel en ze wordt steeds meer vastberaden om Daniël voor al zijn daden te laten boeten. Niek en Stefan helpen er ook goed bij en oud en nieuw is één groot feest. Op 4 januari (de dag voordat ze weer naar school moeten) is ze weer de oude zelf en heeft ze het een plek kunnen geven. Isabel zal voor altijd in haar hart zitten, maar zij gaat door met leven. Na anderhalve maand bezig te zijn geweest met zichzelf is het gelukt. Ze is weer blij en denkt alleen aan de mooie momenten die ze met Isabel heeft gehad en niet aan dat ene moment, waardoor ze haar is verloren.