One Direction ~ Mijn grootste nachtmerrie komt uit

Hoofdstuk 50

*vijf dagen later.....*
Het is 16 augustus en vandaag moeten we de nummers inleveren bij het management. Tess is twee dagen geleden terug gegaan naar Rotterdam en ik mis haar nu al. Gisteren belde het weeshuis met de vraag of we vandaag langs wilden komen om iets te bespreken. De jongens hebben gezegd dat we komen, maar er is alleen één ding: we moeten op precies hetzelfde tijdstip bij het management zijn. We hebben dus besloten dat Liam en Louis naar het management gaan en Harry, Niall en ik naar het weeshuis. Op dit moment ben ik de folie van mijn tattoos aan het halen, want het is vijf dagen geleden dat we ze hebben laten zetten. De jongens zijn echt heel erg nieuwsgierig naar hun speciale tattoo en ik vind het zo leuk om ze lekker te plagen. Wanneer het eraf is, bekijk ik ze allebei eens goed. Ze zijn nog mooier als vijf dagen geleden. Mijn rechterarm doe ik in de zak van mijn trui, zodat ze die nog niet kunnen zien. Rustig loop ik naar beneden en daar tref ik ze aan bij de eettafel. Dat is niet gek, omdat we net hebben geluncht. 'Hé hé daar ben je eindelijk.' Zucht Louis. 'Jezus jullie zijn ongeduldig.' Lach ik zachtjes. Ze lijken wel een beetje gestresst, maar dat is nergens voor nodig. Dus zeg ik:' doe rustig en niet zo stressen. Hij is echt heel mooi geworden.' Alle vier knikken ze en dan laat ik eerst nog effe snel de tattoo van Tess en mij zien. Daarna zeg ik:' sluit jullie ogen en dan leg ik mijn arm op tafel. Jullie kunnen hem goed zien, want voor mijzelf is hij ondersteboven.' Weer knikken ze en sluiten ze alle vier hun ogen. Voorzichtig leg ik mijn arm op tafel en geef ik het seintje dat ze hun ogen mogen openen. Vol bewondering kijken ze naar mijn arm en één voor één raken ze hem aan alsof het iets heel breekbaars is. 'Wow wat is hij mooi. Heb je het zelf verzonnen?' Harry kijkt me vragend aan en ik knik. 'Jup, ik heb het zelf verzonnen. Ik wilde niet zo'n standaard iets als een hartje of een gare tekst, dus ja.' Ze knikken nogmaals en dan vraagt Niall:' waarom heb je voor deze emoji's gekozen?' 'Nou ja. Liam houdt heel erg van sporten, dus die keuze was snel gemaakt. Louis haalt grappen uit en lacht bijna alleen maar, dus die was ook snel besloten. Harry, ja die heeft zijn eigen bijzondere leuke stijl en die blouse met stippen doet me denken aan je roze met witte stippen blouse die ik zo leuk vind. En jij Niall, zorgt ervoor dat iedereen zich altijd op zijn gemak voelt en dan geef je diegene altijd een knipoog, dus dat was ook lekker toepasselijk.' Lach ik. Ze beginnen ook te lachen en dan voeg ik er nog aantoe:' en ja dat hartje ben ik dan. Jullie gaan daar allemaal heen, omdat ik jullie zeg maar familie heb gemaakt van elkaar en dat leek me leuk om dat erbij te doen.' Dat ze het indrukwekkend vinden, is een feit, want dat kan je zo van hun gezichten aflezen. 'Guys we moeten gaan.' Zegt Liam. De rest knikt en staat op. Iedereen trekt zijn jas aan en Liam en Harry pakken de autosleutel van hun auto. Wanneer iedereen alles heeft, lopen de jongens naar buiten en ik loop erachter aan. Beneden in de garage zeggen we elkaar gedag en dan stappen we in de twee auto's. Als eerste rijden Liam en Louis de poort uit en Harry rijdt er meteen achteraan. Na een paar min splitsen onze wegen en rijden we richting het weeshuis. Het is zo'n half uur rijden als ik me dat goed herinner. De tijd gaat snel, terwijl ik een gesprek met mijn vaders voer. Uiteindelijk komt het weeshuis in zicht en Harry parkeert de auto op de parkeerplaats. Een zucht rolt over mijn lippen als ik naar het gebouw voor mijn neus kijk. Veel herinneringen van vroeger komen weer naar boven en meer dan 75% ervan is gewoon k*t. Mijn tijd in het weeshuis is echt niet leuk geweest. Tess, Rose en ik hadden alleen elkaar en niemand anders. Aan de grond genageld blijf ik staan. Met mezelf had ik afgesproken nooit meer daar naar binnen te gaan en nu moet het toch, dus ik zit echt even in de knoop met mezelf. 'Kleine meid, kom je?' Harry noemt me de laatste tijd vaker zo en ik vind het wel grappig. Samen kijken ze me aan en ik zeg bijna smekend:' kunnen we echt niet naar huis?' Langzaam schudden ze hun hoofd en dan zegt Niall:' lieverd het spijt ons dat je hier naar binnen moet. We weten wat voor verschrikkelijke dingen er hier zijn gebeurd, maar schat niemand doet je meer wat echt niet. Wij zijn de hele tijd bij je en laten je niet alleen oké?' Voorzichtig loop ik naar Niall en Harry toe en ze slaan allebei een arm om me heen. Heel even blijven we staan en kijken we elkaar aan. Door hun blikken word ik rustig en dan lopen we naar binnen. Niall loopt naar de soort balie om te vragen waar we heen moeten. Dat is ook de balie waar mensen naartoe gaan als ze iemand willen adopteren. 'Pap het is werkelijk niks verandert met bijna vijf jaar geleden hé.' Zeg ik zachtjes. Hij knikt en kijkt verbaast rond. We staan nu in de centrale hal waar wat dingen voor de kinderen zijn die hier wonen. Hier moeten ze ook gaan staan als er adopters zijn. Als je naar links gaat, kom je binnen in een hele grote kantine. Helemaal achteraan aan de linker- en rechterkant zijn trappen waarmee je op de eerste verdieping komt. Ik zat aan de linkerkant op de eerste verdieping helemaal aan het uiteinde van de gang op een kamer met Tess en Rose. Niall komt bij ons staan en zegt:' we moeten naar het kantoor van mevrouw Roberts.' Met grote ogen kijk ik hem aan en dan zeg ik:' alsjeblieft zeg dat je een grapje maakt pap, alsjeblieft.' Hij schudt zijn hoofd en geeft me een knuffel. Toen ik in het weeshuis zat, was zij er ook al. Tess, Rose en mij mocht ze totaal niet en we moesten dan ook altijd de goorste klusjes doen. 'Ik haat haar zo erg. Ben benieuwd of ze me nu wel mag.' Ze grinniken en dan volgen ze mij naar de rechterkant. We lopen helemaal naar achter en gaan dan met de trap omhoog. Vervolgens gaan we naar links en dan aan het eind van de gang is haar kantoor. Voordat we daar zijn, komen we nog langs "de kast" en daar ga ik dus het liefste niet langs. Na tien stappen zie ik hem al en ik blijf stilstaan. Die kast heeft me hele nare herinneringen gegeven. Ik krijg gewoon tranen in mijn ogen als ik terugdenk aan de jaren hier in het weeshuis. Van 5 to 7 jaar was het prima en daarna begon de hel. Drie kinderen die twee jaar ouder waren, begonnen ons te pesten en dat is niet gestopt totdat we werden geadopteerd. Ik begin sneller te ademen en ik krijg het gevoel dat er een paniekaanval komt. 'Papa.' Komt er piepend uit mijn mond. Harry en Niall draaien zich om en komen meteen naar me toe. Niall neemt me in zijn armen en zegt:' adem diep in een uit liefje. Het is allemaal goed. Je bent nu bij ons, niemand doet je meer kwaad. We beschermen je en niemand stopt jullie meer in die kast.' Harry wrijft over mijn rug en vanzelf word ik weer rustig. Niall drukt een kus op mijn voorhoofd en Harry op mijn wang. Rustig lopen we voorzichtig langs de kast en dit keer gaat het goed. Aan het einde van de gang klopt Harry op de deur en er wordt geroepen dat we naar binnen mogen. Er zitten een man, een vrouw en een meisje van rond de 14 jaar aan de ene kant van de tafel. Niemand minder dat mevrouw Roberts zit aan de kop van de tafel. Meteen staat ze op en geeft ze de jongens een hand. Bij hun slijmt ze altijd. Ze kijkt mij aan met een afkeurende blik en ik weet gewoon dat ze mij nog steeds haat en misschien nog wel erger dan een paar jaar geleden. 'Je kan ook gewoon tegen me zeggen dat je me haat hoor.' "De kast" heb ik sinds daarnet achter me gelaten en ik ben niet meer echt heel bang voor deze plek. 'Is het geen U meer Elize Payne?' Mijn naam spreekt ze met een walging uit en ik zeg:' sinds dat ik deze verschrikkelijke plek heb verlaten is het al geen U meer en ik zeg alleen U tegen mensen die dat respect verdienen. Tja en jij bent dat in ieder geval niet.' Ze kijkt me woedend aan en een glimlach kan ik niet onderdrukken. Na een paar jaar hier weg te zijn, ben ik niet meer bang voor haar. Vroeger waren Tess, Rose en ik als de dood voor haar, maar nu echt niet! Eerst stellen de jongens zich voor aan de mensen en dan ben ik. Ik geef ze netjes een hand en zeg dan:' hallo ik ben Elize Payne.' Na bijna vijf jaar voelt het nog steeds geweldig om Liam's achternaam te mogen hebben. Oprecht ben ik er echt trots op. Zelf stellen ze zich voor als Claire Wilson, Bob Wilson en Julia Wilson. De vrouw ziet er erg tuttig uit en het meisje juist heel stoer en zelfverzekerd. Dat heeft ze waarschijnlijk van der vader of zo. 'Oké ik heb jullie hierheen laten komen, omdat deze mensen je wat willen vertellen.' Mevrouw Roberts kijkt de familie Wilson aan en die knikken. 'Oké Elize, dit gaat misschien schokkend aankomen, maar we moeten iets eerlijk bekennen.' Claire praat een beetje geheimzinnig, maar ik weet niet waarom ze dat doet. Ik word een beetje nieuwsgierig en dan gaat ze verder. 'Elize, wij zijn je echte ouders en dit is je zusje.' Voor heel even stopt mijn hart met kloppen en ik kijk de jongens aan. Niall en Harry kijken net zo verbaasd en dan sta ik op. Achter mijn stoel ga ik staan en zeg dan:' sorry, wat zei je?' 'Elize we zijn jouw echte ouders.' Dit keer zegt Bob het. 'Dat vind ik knap, want mijn ouders zijn omgekomen bij een auto-ongeluk en dit zijn mijn ouders.' Ik wijs de jongens aan die me een zwakke glimlach geven. Zij weten ook niet wat ons overkomt. 'Dat waren je pleegouders Elize, geloof ons nou maar.' Zegt Claire. Ze legt een map op tafel en ze gebaard me hem open te maken. Ik voel twee handen op mijn rug en door dat gebaar weet ik dat mijn vaders er voor me zijn. Wanneer ik de map openmaak, komt er een blad tevoorschijn. Mijn hele naam (Elize Rosalie Wilson), mijn geboorte datum (9 augustus 2003), mijn geboorte plaats (Royal Manchester Children's Hospital, Manchester/Engeland) en de precieze geboorte tijd (18:07) staat erop. Alles klopt precies, behalve dan Wilson. De jongens pesten me soms met mijn tweede naam, want ik haat hem heel erg. 'Hoe komen jullie hieraan?' Het komt er botter uit dan bedoelt, maar toch. 'Die hebben we bij je geboorte gekregen van de dokter liefje.' Zegt Claire. 'Ten eerste: noem me geen liefje en mevrouw Roberts is dit waar?' Ik kijk haar aan, want ik geloof alleen haar en dat zegt heel veel. 'Ja Elize, het is waar. We hebben het zelfs extra laten testen met DNA en er kwam uit dat jij hun dochter bent. Ik heb een grote hekel aan je Elize, maar hier zal ik nooit over liegen.' Ik geloof haar op der woord en ze klinkt zelfs een beetje aardig. 'Paps wisten jullie dit?' Ik kijk ze aan en dan zegt Harry:' nee kleine meid, wij wisten van niks. Natuurlijk hadden we je het anders verteld liefje.' 'Je laat hem wel liefje zeggen, terwijl het niet eens je echte vader is.' Claire kijkt me bespottelijk aan en ik begin genoeg van dat kreng te krijgen. 'Misschien zijn ze wel niet mijn biologische ouders, maar dat boeit ons niet. Voor elkaar voelt dat wel zo en ja hun mogen dat tegen me zeggen. Waar bemoei je je überhaupt mee.' 'Ik ben verdomme je moeder Elize en ik bepaal dus wanneer ik me met jou bemoei!!' Boos kijkt ze me aan, maar dat recht heeft ze niet. 'Dat had je dan maar 17 jaar eerder moeten bedenken met je stomme ego.' Haar ogen spuwen vuur, maar het boeit me niet. 'Wat zei je daar Elize?' Ze kijkt me recht in mijn ogen aan en dan zeg ik:' dat je dat maar eerder had moeten bedenken, want ik heb geen moeder!! Ja je hoort het goed, ik heb geen moeder. Vier jongens zijn mijn vaders en ik ben er ook nog verdomt trots op.' Eindelijk houdt ze de snavel dicht en ik druk een kus op de jongens hun wang. 'Alsjeblieft Elize, wil je naar mijn verhaal luisteren. Misschien krijg je er wat duidelijkheid door.' Bob kijkt me aan en ik knik. Rustig ga ik zitten en dan begint hij te vertellen. 'Blijkbaar was onze seks dus toch niet veilig geweest en na een anderhalve maand kwam Claire erachter dat ze zwanger was. Aan het begin zaten we te denken aan abortus, maar we konden het niet over ons hart krijgen om je dood te laten gaan. We besloten om je te houden, maar we wilden niet voor je zorgen, omdat we dachten dat we een "ongeluk" niet goed konden opvoeden zonder haat. Toen je geboren werd, hebben we je eerst op onze naam gezet en je een naam gegeven, want dat wilden we wel doen. Eigenlijk meteen daarna ben je geadopteerd door meneer en mevrouw Roy. Drie jaar later kregen we Julia en we dachten nog wel aan je hoor. Ook kregen we voortdurend te horen hoe het met je ging. Toen je vijf was, gingen ze dood door een auto-ongeluk en aan ons werd er gevraagd of we je nu wel in huis wilden nemen. We zeiden nee, want het leek ons niet verstandig om dat te doen. Je werd naar een weeshuis gebracht, maar die in Manchester was vol. Je ging naar London en elk jaar werden we op de hoogte gehouden over bijna alles wat er met je gebeurde. Julia hebben we vorig jaar verteld, dat je haar zus bent. Ze wilde je meteen ontmoeten, want ze is echt fan van One Direction. Je leek zo aardig en een geweldige zus. Sinds dien zijn we er steeds meer over gaan nadenken en willen we je eigenlijk terug. Daarom zijn we hier. We willen je graag vragen of je weer bij ons in Manchester komt wonen?' Hij sluit zijn verhaal af en ik kijk hem met grote ogen aan. 'Oké, dus ik was een ongeluk en daarom namen jullie me niet in huis en stonden jullie me af. Vervolgens gingen mijn pleegouders dood en namen jullie me weer niet in huis, omdat het jullie niet verstandig leek. Ik ging naar een weeshuis in London (heel toevallig zijn we daar nu) en jullie kregen te horen hoe het met mij ging. Godverdomme, waarom zijn jullie dan nooit naar me toegekomen om me te redden van de pesters. Ik ben erg gepest. 5,5 jaar ben ik gepest. Regelmatig werden we in die kast hier verderop gegooid. Soms zaten we er een week met alleen een grote fles water. Jullie wisten verdomme dat ik gepest werd en toch met jullie ego zijn jullie thuisgebleven. Jullie eigen dochter, jullie "ongeluk" hoe jullie mij noemen. Ik ging dood van binnen. Op een begeven moment wilden we met zijn drieën niet meer. Aan zelfmoord hebben we gedacht, maar we konden het niet. Dan gaven we de pesters wat ze wilden. En ik ben blij dat ik het niet heb gedaan. Toen ik 12,5 was, kwamen er mensen die van me hielden om wie ik was. Nog steeds doen ze dat en ze hielpen me opnieuw van het leven te genieten. Stukje bij beetje werd ik minder bang en ging ik meer genieten. Het leven werd veel leuker en kijk waar ik nu ben. Ik heb de beste vrienden van de wereld. Zit in mijn examen jaar op het VWO en bijna drie jaar in de beste band van de wereld met de beste ouders ever. Heb een geweldige familie, ik geniet met volle teugen van het leven en toch durven jullie me te vragen om bij mijn vaders weg te gaan waar ik f*cking veel van hou, om dan vervolgens bij mensen te gaan wonen die me hebben weggedaan, omdat ze niet veilig konden neuken. Ja man, dat dacht ik dus lekker effe niet hè.' Hoofdschuddend kijk ik ze aan en de jongens kijken mij alleen maar trots aan. 'Ik hou echt heel veel van jullie.' Met een hele grote glimlach kijk ik ze aan en ze staan op en geven mee een knuffel en een kus. 'Wij ook van jou en dat geldt ook voor Lou en Li.' Zeggen ze. 'We kunnen je ook gewoon terugeisen bij de rechter.' Zegt Claire boos. 'Sorry, maar dat gaat niet. We hebben Elize geadopteerd en we hebben geldige adoptie papieren. Wanneer iemand haar wilt afpakken, laten wij die papieren zien en dan heb je pech. Trouwens, we houden ook veel te veel van Elize om haar te laten gaan. Ze voelt als ons vlees en bloed en we zouden er alles aandoen om haar bij ons te houden.' Zegt Harry. Soms vraag ik me echt af hoe hij zo rustig kan blijven. 'Weet je Claire, het is allemaal je eigen schuld. Als je me toen ik vijf was in huis genomen had, was dit allemaal niet gebeurd. Hadden de jongens me nooit ontmoet en waren we met zijn vijven nooit zo'n geweldig gezin geweest. Het enige waarvoor ik nog in Manchester ga komen is: een concert, Manchester City, iets met school en Julia.' Julia rent naar me toen en knuffelt me heel stevig. 'Ik wil je heel graag goed leren kennen schat. Heel graag zou ik je ook aan de rest van de familie voorstellen en aan mijn vrienden.' Voordat ze iets kan zeggen, zegt Claire:' daar komt niks van in! Ik wil niet dat je met haar omgaat. Als ze haar adoptieouders boven haar biologische ouders verkiest is ze het niet waard.' 'Soms Claire, zegt wat op papier staat niks. Gevoelens zijn vele malen belangrijker, sterker en mijn ouders voelen als mijn echte ouders. Mijn biologische ouders zijn gewoon mensen die ik niet meer zie als mijn echte ouders.' Zeg ik tegen haar. 'Mam je kan mij niet verbieden om met mijn bloedeigen zus om te gaan. 14 jaar heb ik zonder haar moeten leven en nu heb ik haar eindelijk terug. Het is jullie eigen fout dat ze niet bij ons komt wonen en groot gelijk heeft ze ook. Jullie hebben haar als vuil behandelt de afgelopen 17 jaar. Wat boeit het dat ze niet gepland was, want een ongeluk is ze zeker niet. Ze is een geweldige en super mooie/knappe meid en ik begrijp haar dondersgoed. Nooit zijn jullie thuis om me met mijn problemen te helpen, want jullie werken alleen maar. Eindelijk heb ik mijn zus en nu kan zij me helpen met dingen die ik lastig vind, wat jullie doen het niet. Laat haar gewoon met rust en respecteer en accepteer haar keuzes. Je hoeft ze niet goed te vinden, maar leg je erbij neer. Ze is gelukkig bij Liam, Louis, Niall en Harry en ze zijn een gelukkig gezin met zijn vijven. Wees er eerst maar eens voor mij, voordat jullie überhaupt Elize verdienen.' Huilend valt Julia in mijn armen na haar speech tegen haar ouders. Ik krijg het ook gewoon niet uit mijn mond om "mijn ouders" tegen ze te zeggen, want dat zijn ze niet voor mij. De enige ouders voor mij zijn Liam, Niall, Louis en Harry en ik ben super gelukkig bij hun. Mijn armen sla ik ook om haar heen en ze huilt bij me uit. 'Ik zal je overal mee helpen Juul en zal je tegen alles en iedereen beschermen. Alsjeblieft zeg me dat je niet wordt gepest.' Gelukkig schudt ze haar hoofd en zegt ze:' nee, maar gewoon meidenproblemen en schoolproblemen. Altijd moet ik ze zelf oplossen en dan vraag ik of ze me willen helpen en dan krijg ik altijd als antwoord:' ja zo schat,' en een week later hebben ze me nog niet geholpen.' Zachtjes knik ik en druk ik een kus op haar wang. 'Jullie behandelen Julia als vuil en ik wil dat dat kapt. Ze is mijn zusjes en ze heeft af en toe gewoon wat hulp nodig, zoals elk kind. Jullie zijn alleen maar met werk bezig, terwijl jullie een kind hebben van 14. Bemoei je vanaf nu meer met haar, want anders zal ik ervoor zorgen dat ze niet meer bij jullie mag wonen. Dit slaat werkelijk nergens op.' Claire en Bob zeggen niks en dat is maar goed ook. Julia pakt haar telefoon en geeft die aan mij. Ik zet mezelf in haar telefoon als Sister💞. Ik geef haar mijn telefoon en ze zet zichzelf erin als Sister💕. 'Ik hou van je ook al ken ik je pas net een uurtje persoonlijk.' Zegt ze. 'Ik ook van jou sis.' 'Wij gaan, want we hebben je nu eerlijk verteld waarom we je niet hebben gehouden en, ik in ieder geval, respecteer en accepteer je keuze om bij je ouders te blijven waar je nu woont. Wat Claire doet, zien we nog wel, maar ik wil je gelukkig blijven zien en dat gaat bij ons niet gebeuren. Je bent bij de jongens op je gelukkigst en als je biologische vader wil ik dat graag zo houden. Natuurlijk ben je altijd welkom om langs te komen bij ons voor Julia.' Zegt Bob. 'Dank je wel Bob dat je mijn keuze accepteert en wees er alsjeblieft iets meer voor Juul, want ze heeft jullie echt nodig. Natuurlijk heeft ze mij nu ook, maar als je weet dat je ouders er voor je zijn, helpt dat al veel.' Hij knikt en geeft me een hand. Claire zegt niks en ik hoef ook niks tegen haar te zeggen. Julia zeg ik nog gedag met een knuffel en een kus op haar wang en dan zeggen ze Harry en Niall nog gedag, voordat ze gaan. Wij zeggen mevrouw Roberts gedag en lopen dan het kantoor uit. In de auto is het stil en het is voor nu even fijn. Opeens trilt mijn telefoon en ik zie een appje van Julia binnenkomen.

Sister💕: hii sis💗.
U: hii sister❣️.
Sister💕: het spijt me echt van mijn ouders😕.
U: het is niet jou schuld schat😌.
Sister💕: pap heeft al gezegd dat hij graag wilt dat we met elkaar omgaan en mam is er mee akkoord gegaan. Ook zullen ze minder gaan werken😍.
U: gelukkig, dat verdien je🥰.
Sister💕: ik wil je bedanken daarvoor, want anders was er nog niks veranderd☺️.
U: voor jou doe ik alles vanaf nu❤️.
Sister💕: ik ook voor jou en we moeten snel afspreken😜.
U: of course, dan moet je gewoon naar London komen en dan blijf je een weekend of zo😁.
Sister💕: is goed, dat gaan we snel doen❤️.
U: moeten dan wel effe kijken👀, want we gaan op 26 augustus met het opnemen beginnen en dat duurt tot 26 september waarschijnlijk🥰😜.
Sister💕: op welke dagen nemen jullie op?
U: maandag, vrijdag en zaterdag😍.
Sister💕: lekker druk en weet je al wanneer het album uitkomt🤩?
U: ja, maar ik zeg het alleen als jij belooft dat je niks tegen je vriendinnen zegt😉.
Sister💕: of course zeg ik niks tegen mijn vriendinnen🤞🏻.
U: op 14 november😆.
Sister💕: weer in november😜🤪.
U: jep, is een traditie😉😉.
Sister💕: lekker man💪🏻☺️.
U: hoelang moeten jullie nog rijden❤️?
Sister💕: 3,5 uur volgens mij😖.
U: das pas lekker man😂🤣.
Sister💕: ik ga effe slapen, ben echt kapot😴.
U: is goed, slaap lekker sis en goede reis😴❤️.
Sister💕: jij ook en we blijven gewoon appen en spreken een datum af oké👍🏻.
U: Jup, luff youu❤️.
Sister💕: luff youu too❤️❤️.

'Met wie ben je aan het appen schat?' De jongens kijken me vragend aan. 'Met Juul.' Antwoord ik glimlachend. Ze glimlachen terug en dan rijdt Harry de poort door. Hij rijdt de garage in en parkeert daar de auto. Liam's auto staat er ook al, dus die zijn ook weer thuis. Rustig lopen we weer de garage uit naar de voordeur. Niall steekt zijn sleutel in het slot en de voordeur gaat open. We schoppen onze schoenen uit en onze jassen hangen we op. Liam en Louis zitten samen op het overdekte gedeelte in de tuin. Met zijn drieën lopen we de tuin in en begroeten ze. 'En waarvoor moesten jullie naar het weeshuis komen?' Vragend kijken ze ons alle drie aan en dan beginnen we het verhaal te vertellen. Wanneer we klaar zijn zegt Louis:' wtf, dat is echt best wel vreemd.' We knikken en dan zegt Liam:' en je hebt dus een zusje. Hoe oud is ze?' '14 jaar en ze heet dus Julia. Ik heb haar nummer ook en zij de mijne.' Zeg ik glimlachend. 'We willen haar heel graag ontmoeten en waarschijnlijk onze ouders ook.' Zeggen Louis en Liam glimlachend. 'Ja we willen met zijn tweeën ook een keertje afspreken dat ze hier een weekend blijft of zo en dan kan ze iedereen ontmoeten en kan ik de stad laten zien.' De jongens knikken enthousiast en ik vind het zo leuk dat ze mijn zusje graag willen ontmoeten. 'Je moet weten dat we echt heel blij zijn dat je bij ons bent gebleven lieverd.' Zegt Niall. Ik glimlach naar ze en zeg dan:' dat was niet zo moeilijk hoor. Ik hou heel veel van jullie en ik wil jullie niet meer kwijt. En überhaupt zou ik het ook heel onrespectvol vinden om meteen weg te gaan, terwijl jullie bijna vijf jaar met liefde voor me hebben gezorgd. Nee, ik was sowieso niet weggegaan.' Ze glimlachen alleen maar breder en Harry zegt:' wat hebben we je toch goed opgevoed kleine meid.' We lachen allemaal en ik ben echt heel blij dat ze me bijna vijf jaar geleden hebben geadopteerd. 'Elies, wordt het ook niet eens tijd om je vrienden je verleden te gaan vertellen?' Liam kijkt me aan en ik knik. 'Ja pap, je hebt gelijk. Ik zal vragen of ze overmorgen willen komen.' Ze knikken als teken dat het goed is. Eerst maar eens goed voorbereiden over hoe ik ze het ga vertellen.

Hiii, hier weer een nieuw hoofdstuk. De grote lijnen van haar verleden weten jullie nu, maar maandag komt het hoofdstuk online dat ze het haar vrienden gaat vertellen en die is veel uitgebreider en met veel meer details. Hopelijk vonden jullie dit deel weer leuk en tot maandag.

Xx deslimmenerd ❤️❤️