One Direction ~ Mijn grootste nachtmerrie komt uit

Hoofdstuk 62

POV Louis
*de begrafenis zaterdag 25 oktober.....*
Het is de dag van de begrafenis en we kijken er heel erg tegenop. Het is kwart over twaalf en om half twee begint het. Als laatste kom ik beneden en daar zie ik de rest al staan in een zwart pak. Het is nu al bijna een week geleden dat we voor het laatst gelachen hebben en ook nu kijkt iedereen weer droevig. Nadat ik mijn jas gepakt heb, stappen we in de auto. Het is een half uurtje rijden en als we er zijn nemen we met Mirjam, Diana, Ryan, Nick, wij en de begrafenisleider alles nog één keer door. We wachten tot iedereen in de zaal is en dan gaan wij ook zitten op de voorste rij. Op het "podium" staan drie grote foto's van Niek, Stefan en Elize. Ook staat er een foto van hun drieën. Wanneer ik de zaal rondkijk, zie ik bijna alleen maar bekende gezichten. Little Mix, 5SOS, Jonas Brothers, James Corden, onze families, hun vrienden en hun teamgenoten, Tess en haar ouders, Zayn, Shawn, Ed, Olly, de families van Niek en Stefan, Simon Cowell, het management, Julia, Claire en Bob en nog zoveel mensen. Het is mooi om te zien dat zoveel mensen om Niek Stefan en Elize geven. Als de begrafenisleider begint te praten, kan ik me gewoon niet op haar woorden concentreren. Niek, Stefan en Elize zijn de enige die in mijn hoofd zitten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de dood van Niek en Stefan bijna net zo slecht kan verwerken als die van Elize. Die van Elies is natuurlijk intenser en dat heeft mijn hart echt in oneindig veel stukjes gescheurd, maar Niek en Stefan voelden een beetje als mijn zonen (ook voor de anderen) en het doet gewoon echt pijn. Na een lange tijd is het tijd voor ons lied. Nick, Ryan, Diana en Mirjam vonden dat we een nummer moesten zingen en nu hebben besloten om Infinity te gaan zingen, omdat we gewoon weten dat Elize dat geweldig had gevonden. Alle vier proberen we onze tranen te drogen, terwijl we het podium oplopen, alleen is het een kansloze zaak. Niek zijn ouders hebben net een speech gehouden en wij doen het na het zingen, daarna doen Stefan zijn ouders het. Wanneer we onze in-ears hebben ingedaan, gaan we heel even in een kleine kring staan. Liam probeert ons een heel klein beetje moed te geven, maar zelf weet hij ook wel dat het hopeloos is. Iedereen gaat achter zijn microfoonstandaard staan en dan start de muziek van Infinity.

POV Elize
De jongens lopen het podium op en doen hun in-ears in. Ze zien er echt verschrikkelijk uit en ze zijn niet de enige. Daarnet deden de ouders van Niek een speech en ze zagen er net zo erg uit. Niek begon zacht te snikken door de woorden van zijn ouders en we hebben hem getroost. Je vraagt je vast af: waar zitten jullie dan? Nou er is een klein balkonnetje in de zaal waar niemand komt en daar liggen we op met een vermomming. Niemand kijkt gelukkig naar boven. We zien dat Liam wat moed probeert in te spreken, maar zelf weet hij dat het gewoon kansloos is. Eenmaal als ze achter hun microfoonstandaard staan, begint de muziek van Infinity. Tijdens het zingen houden ze zich echt sterk en ik heb zo'n respect voor ze. Toch breken ze nog een keer tijdens het instrumentale tussenstuk en met tranen zingen ze verder. Ondanks alles blijft het prachtig klinken, maar ik had ook niks anders verwacht van mijn vaders. Iedereen in de zaal zingt zacht mee en het klinkt daardoor nog mooier. Als ze klaar zijn klapt iedereen hard en dan beginnen ze met hun speech. De speech van Mirjam en Ryan ging voornamelijk over Niek, dus ik verwacht hetzelfde bij de jongens en Diana en Nick.

'Ten eerste heel erg bedankt dat jullie hier allemaal zijn gekomen vandaag.' Begint Liam. 'Eigenlijk weten we niet helemaal waar we moeten beginnen, maar goed.' Mompelt Louis. Ik zie aan ze dat Harry het woord gaat nemen, omdat hij nou eenmaal de beste met woorden is, zoals bijvoorbeeld bij een speech of een bedankje. 'Lieve Elize, wat is het leven toch af en toe zo oneerlijk. Je moest zo vroeg sterven net als Niek en Stefan, je beste vrienden. Wat waren jullie toch verschrikkelijk gek met zijn drieën en dat was zo leuk om naar te kijken. We missen je zo erg; je glimlach, je stem, je aanwezigheid, je knuffels, gewoon alles. De pranks die je bij iedereen uithaalden, niemand zal ze meer vergeten (vooral je zwangerschaps prank van laatst). Voor het voetbal leefde je heel erg en dan praten we vooral over Manchester City en het schoolvoetbal team. Voetballen en naar voetbal kijken, waren één van de dingen die je het liefste deed, naast muziek dan. Voor zingen en gitaarspelen leefde je nog meer. Af en toe leek het zelfs alsof je een verslaving had aan je gitaar, zo gehecht was je aan dat instrument. Zingen deed je met al het plezier van de wereld en optreden vond je ook echt het beste ever. Ons vertelde je altijd hoeveel je ervan genoot om met ons op het podium te staan voor al onze fans en dat zorgden voor een glimlach op onze gezichten. Wij genoten er ook altijd van om met jou op het podium te staan. Lieverd je was ons zonnetje in huis en we missen je nu al zo erg.' Harry barst in tranen uit en Niall neemt het over. 'Het belangrijkste is dat je moet weten dat we van je houden. We houden zo onbeschrijfelijk veel van je, dat moet je echt weten. Je hebt het belangrijkste plekje in ons hart (en op ons hart als je begrijpt wat ik bedoel) en je gaat daar nooit meer uit. Niek en Stefan trouwens ook niet. Niek en Stefan voelden voor ons een beetje als onze zonen en we houden ook heel erg veel van jullie. Rust zacht lieve Elize, Niek en Stefan we houden onbeschrijfelijk veel van jullie en hopelijk hebben jullie het goed daar.' Niall eindigt zijn verhaal en alle vier barsten ze in tranen uit, terwijl iedereen klapt.