One Direction ~ Mijn grootste nachtmerrie komt uit

Hoofdstuk 51

*twee dagen later......*
Levy, Stan, Jake, Noah, Julie, Rose, Jørn, Niek en Stefan komen vandaag naar mijn huis, zodat ik ze eindelijk mijn verleden kan vertellen. Door wat er twee dagen geleden is gebeurt, kan ik nu veel beter over mijn verleden praten en durf ik er meer over te praten. Niet dat het heel leuk was wat er gebeurden, maar mijn verleden is nu compleet en is zo ook veel makkelijker om uit te leggen. Dat het een beetje pijnlijk is, is ook een feit. Als je ouders je wegdoen, omdat je een "ongeluk" bent, is dat toch echt best pijnlijk. Gelukkig ben ik er ook achtergekomen dat ik een zusje heb en ik vind het geweldig. Op dit moment lig ik op de bank een boek te lezen. Om precies te zijn: Harry Potter en de gevangene van Azkaban. Doordat ik zo lekker in het verhaal zit, merk ik niet dat de bel gaat. Het is gewoon veel te spannend en wanneer iemand voorzichtig het boek uit mijn handen haalt, kijk ik verschrikt op. Liam kijkt me aan en ik kijk gewoon terug. 'Je vrienden zijn er Elies.' Zegt hij wijzend op een groep van negen mensen. Rustig begroet ik ze met een knuffel en Noah drukt ook even zijn lippen op de mijne. Officieel zijn we nog niet samen, want we gaan pas over twee dagen op date. Terwijl we op de bank gaan zitten, zegt Liam:' als je ons nodig hebt: Louis en ik zijn in de game kamer, Niall is golven (die is er dus niet) en Harry is beneden in de sportzaal oké?' 'Jup is goed, maar waar laat je mijn boek?' 'Ik leg hem in je kamer op je bureau. Dan laat ik jullie nu alleen en jullie weten waar alles staat en je mag altijd wat pakken.' Hij glimlacht nog even naar ons en dan zeg ik snel:' maak Louis effe in met Fifa alsjeblieft?' Lachend knikt Liam, voordat hij de tussendeur sluit. Mijn zijn tienen kijken we elkaar een tijdje zwijgend aan, totdat Stan zegt:' nou vertel, waarom moesten we komen?' Een kleine zucht verlaat mijn mond en dan zeg ik:' oké, ik wil jullie mijn verleden gaan vertellen. Zelf ben ik er nu eindelijk klaar voor na drie jaar of zo en het is nu ook eindelijk compleet. Rose weet natuurlijk al een groot deel, maar niet alles. Ik vind het belangrijk dat jullie het weten, omdat jullie mijn beste vrienden zijn en jullie hebben dat recht.' Ze knikken en dan zegt Stefan:' oké laten we één ding afspreken: we laten Elize haar hele verhaal in één keer doen en stellen daarna pas vragen, want het is al moeilijk genoeg om dit aan ons te vertellen oké?' Iedereen knikt en dan zegt Niek die naast me zit:' als jij er klaar voor bent, begin je gewoon te vertellen oké?' Ik knik en dan haal ik een paar keer diep adem. 'Waarschijnlijk is het een lang verhaal, maar ik probeer zo duidelijk mogelijk te zijn. Dit is het complete verhaal die ik sinds twee dagen geleden weet. Voor mijn is alles nu ook pas duidelijk, dus het kan misschien zijn dat ik ga huilen.' Zeg ik. Iedereen kijkt me geruststellend aan en dan weet ik dat ik er klaar voor ben.

'Mijn biologische ouders Claire en Bob hadden seks gehad en ze dachten dat alles veilig was. Blijkbaar niet, want anderhalve maand later kwamen ze erachter dat Claire zwanger was van mij. Ze wilden mij niet en hebben aan het begin aan abortus gedacht, maar uiteindelijk kregen ze dat niet over hun hart. Claire en Bob besloten me te houden, maar wilden niet voor me zorgen. Ze dachten dat ze niet zonder haat voor een "ongeluk" konden zorgen. Op 9 augustus werd ik geboren in het Royal Manchester Children's Hospital in Manchester dus. Om precies te zijn om 18:07 's avonds. Persé wilden ze me een naam geven en uiteindelijk werd het Elize Rosalie Wilson, wat al snel veranderde in Elize Rosalie Roy. Bob en Claire hadden me laten adopteren door meneer en mevrouw Roy, die ook in Manchester woonden, maar geen kinderen konden krijgen. Precies weet ik niet meer hoe het daar was, maar in ieder geval; het was er prima. Vijf jaar later was ik bij mijn "opa en oma" van toen, omdat meneer en mevrouw Roy naar een feest van iemand gingen. Een paar uur later kregen we te horen dat ze accuut waren overleden door een auto-ongeluk. Omdat mijn "opa en oma" al erg oud waren en de rest van hun familie aan de andere kant van Engeland woonden, moest ik naar het weeshuis. Als eerste zou het het weeshuis in Manchester worden, maar die bleek echter al vol te zijn. Ik werd naar het weeshuis in London gestuurd. Het enige dat ik toen niet wist, was dat mijn biologische ouders nog leefden. Zelf dacht ik dat dat natuurlijk meneer en mevrouw Roy waren, maar nee. De volgende dag kwamen we bij het weeshuis terecht en ik ontmoette mevrouw Roberts, die al meteen een hekel aan me bleek te hebben. Geen idee waarom, maar goed. Ik werd naar mijn kamer gebracht en daar ontmoette ik mijn kamergenoot: Rose McWay (terwijl ik naar Rose wijs). Meteen werden we beste vriendinnen en met zijn tweeën hadden we het geweldig, ondanks dat mevrouw Roberts ons de stomste klusjes lied doen. Twee maanden later kwam er een nieuw meisje bij ons om de kamer: Tess de Jong, jullie weten wie Tess is. Met zijn drieën werden we echt heel close en het bleek dat mevrouw Roberts ons alle drie erg haatten. Het was te doen in het weeshuis, totdat we alle drie zeven waren. Twee jongens en één meisje die twee jaar ouder waren, begonnen ons af en toe uit te schelden. Maar daar bleef het niet bij. Ze begonnen ons in elkaar te slaan en mevrouw Roberts deed er niks aan, ondanks dat ze wist dat het steeds erger werd. Ook moesten we nog steeds de meest verschrikkelijke klusjes voor haar opknappen en dat maakte het niet echt beter. Het gepest bleef maar doorgaan, tot het moment kwam dat het echt gek begon te worden. Vanaf dat we negen waren, stopten ze ons regelmatig in de opbergkast naast het kantoor van Roberts. Het enige dat we hadden was een fles water en meer niet. Soms zaten we er dagen en heel soms wel eens een week in. Roberts wist dat we er zaten, maar deed niks (niemand deed er trouwens iets aan). Het bleef doorgaan en toen we elf waren, hebben we werkelijk aan zelfmoord gedacht. Alle drie trokken we het niet meer, maar toch konden we het niet. Als we het deden, gaven we onze pesters hun zin en dat wilden we al helemaal niet. We zetten door en hielden elkaar overeind op de momenten dat we er voor elkaar moesten zijn. Het enige dat ik nog steeds niet wist was het feit dat mijn biologische ouders alles wisten wat er met mij gebeurde en toch zijn ze nooit gekomen om ons te redden uit de hel daar. De klusjes en het pesten ging door, totdat Tess toen ze twaalf was en drie maanden werd geadopteerd door een half Engels half Nederlands stel dat in Nederland bleek te wonen. Geweldige mensen trouwens. Ze ging ons verlaten en het deed pijn, maar toch voelde het goed. Ze zou niet meer gepest worden en ze kon nu gelukkig zijn. Een maand lang ging alles nog door, totdat mijn moment kwam. Het was 14 februari 2016 en er werd omgeroepen dat er nieuwe adopters waren. Zelf had ik het al opgegeven en alleen One Direction hield ons nog overeind en we hielden elkaar overeind. Ik bleef op mijn bed liggen en Rose ik had geen idee waar zij nou weer was. Rustig kon ik eindelijk even bijkomen zonder dat iemand me aanraakte of me iets liet doen. Na vijf min was die pret echter al weer over. Er werd omgeroepen dat als ik niet snel beneden was ik straf kreeg, wat betekende nog meer wc's schoonmaken en daar had ik totaal geen zin in. Mijn haar borstelde ik effe goed en snel trok ik nog een spijkerbroek aan in plaats van mijn trainingsbroek, omdat Roberts anders zou flippen. Ik liep naar beneden en pleurde nog bijna van de trap, voordat ik vanaf helemaal achteraan de centrale hal in kwam lopen. Iedereen keek me aan en toen zag ik daar vier mensen staan. Drie jongens van 19 en eentje van 21, oftewel One Direction. Ze glimlachten alle vier naar me toen ik naast Rose ging staan. Mevrouw Roberts werd zo boos op me en Liam nam het voor me op. Dat zal ik nooit meer vergeten. Al gauw gingen we verder en ze wilden iemand adopteren tussen de 10 en 13 jaar en het moest een meisje zijn. Uiteindelijk bleven we met acht of negen meisjes over, omdat de rest ouder, jonger, of helemaal geen meisje was. Even praatten ze met iedereen om te kijken wie wat nou eigenlijk leuk vond. Ze gingen nog even overleggen en toen besloten ze mij te adopteren. In eerste instantie zei ik nee, omdat ik Rose niet alleen wilde laten met die klote pesters, maar Rose overtuigde me en ik ging mijn spullen pakken. Toen ik weer beneden was, was ik officieel Elize Rosalie Payne. Het afscheid nemen was mijn dood, maar we zouden snel weer afspreken. De eerste week was zwaar, want Harry en ik hadden ruzie om de kleinste dingen (uiteraard heb ik even aan Harry gevraagd of ik dit mocht vertellen en hij keurde het goed). Na goed gepraat te hebben, begon onze band te groeien net als dat mijn band met de andere de goede kant op ging. Door Liam, Niall, Louis en Harry werd het leven weer leuk en ik was zo blij toen ik hun families mocht ontmoeten. Ze beschouwden me meteen als één van hen en dat deed me echt heel goed. Iets minder dan een maand later, kregen we te horen dat Rose ook was geadopteerd en ook in London ging wonen en mijn geluk kon niet meer op. En als gauw is het bijna vijf jaar later en ik woon er nog steeds. Twee dagen geleden heb ik mijn biologische ouders ontmoet en ze hebben mij het verhaal uitgelegd en wilden vragen of ik weer bij ze kwam wonen in Manchester. Daar heb ik uiteraard nee op gezegd en uiteindelijk accepteerden ze mijn keuze. Door hun is mijn verhaal nu compleet en ik moet nog twee dingen zeggen. Ik heb een geweldig zusje van 14 en ze heet Julia en ik wil graag dat jullie haar ontmoeten. Dit is mijn verhaal en ik ben oprecht blij dat ze me eigenlijk nooit zijn komen halen. Ondanks wat ik er voor heb moeten doen en is het allemaal waard geweest om te beseffen waar ik nu ben.'