One Direction ~ Mijn grootste nachtmerrie komt uit

Hoofdstuk 39

We zijn in Spanje en ondertussen heeft iedereen zijn of haar koffer al. Ondertussen zijn we onderweg naar een bus die ons naar het hotel brengt. Paul appte net de informatie door waar en wanneer we aanwezig moeten zijn. Als we op tour zijn is Paul niet alleen onze bodyguard, maar ook onze tourmanerger en dat geldt ook als we in het buitenland een concert hebben zoals nu. 'Jongens en meiden de bus staat er al, dus een beetje doorlopen.' Roept meneer Bosselaar. We lopen allemaal rustig door en uiteindelijk stappen we allemaal de bus in. Ik zit naast Stefan, voor ons zitten Niek en Jørn en achter ons Julie en Rose. Als we even onderweg zijn vraagt Stefan:' en heb je de setlist al?' Ik knik en geef hem een oortje. Samen luisteren we ernaar en binnen no time zijn we bij het hotel aangekomen. 'Oké luister goed.' Zegt Giesberts. Allemaal kijken we zijn kant op en dan gaat hij verder. 'We gaan tweetallen maken voor de kamerindeling en één groepje van drie. Jongens bij jongens en meiden bij meiden.' Iedereen begint tweetallen te vormen en Niek, Stefan en ik blijven rustig bij elkaar staan. Uiteindelijk is iets minder dan de helft van de tweetallen jongens en meisjes gemixt. Schenk zegt:' meneer Giesberts zei jongens bij jongens en meisjes bij meisjes en dat zie ik niet.' 'Kom op mevrouw, we zijn 16 en 17 jaar. Jullie gaan straks echt niet in een kamer waar een jongen en een meisje zitten geluiden horen dat ze aan het neuken zijn hoor.' Zegt Alexander. De klas gaat stuk en de docenten geven toe. In onze kamer aangekomen ploffen we op de twee tweepersoonsbedden. 'Wie gaat bij wie in bed?' Vraag ik. 'Maakt niet uit elke avond wisselen?' Stelt Niek voor. We knikken. Al vaker hebben we bij elkaar in bed geslapen, dus het is totaal niet gek. Na een tijdje, als we ons hebben omgekleed in een wat zomerse outfit, krijg ik een filmpje in de groepsapp met de jongens binnen. Ze zijn heel mongolisch aan het doen in ons privévliegtuig en het is echt geniaal om te zien. We worden over een kwartier in de lobby verwacht en dan gaan we de stad in of zo. Na 7 min nog even gekut te hebben in onze hotelkamer, lopen we naar beneden. Bijna iedereen staat er al. Na ons komen de laatste nog aanlopen en dan zegt Giesberts:' oké luister. We gaan nu een paar dingen bezoeken. Blijf bij elkaar en doe geen dingen die je thuis ook niet doet. We zijn hier als toerist, dus houdt alles alsjeblieft netjes en ga niet vervelend doen.' Heel de klas knikt en dan lopen we naar buiten. De zon schijnt lekker en het is ook zo'n 25 graden hier in Barcelona. Na een tijdje gelopen te hebben, komt er opeens een groep meisjes, en wat jongens, op me af. Dat was natuurlijk wel te verwachten. 'Hey Elize mogen we met je op de foto en een handtekening?' Vraagt één van de groep. 'Sure why not.' Glimlach ik ze toe. Rustig begin ik handtekeningen te zetten en ga ik op de foto met ze. Sommige vragen het ook aan Niek en Stefan en dat vind ik zo leuk. Om Giesberts te sarren blijven we, als we iedereen hebben gehad nog even staan. 'En komen jullie morgenavond of woensdag avond naar het concert?' Vraag ik. Ze knikken allemaal. 'Doe je wel mee of niet, want je bent hier toch met school?' Vraagt iemand. Het blijft me verbazen hoe snel de fans dingen weten. 'Tuurlijk doe ik mee met het concert, alleen weet de school dat niet.' Met zijn allen beginnen we te lachen en dan zegt Niek zachtjes:' Giesberts komt nu onze kant oplopen.' 'Oké het spijt ons maar we moeten gaan, want daar komt onze mentor aanlopen.' 'Doei Elize we love you.' Zeggen ze lachend. 'All the love back.' Roep ik terug, terwijl we zwaaiend weglopen. Eenmaal bij Giesberts aangekomen, kijkt hij ons niet zo blij aan. Hij zegt:' en wat dachten jullie even met fans op de foto gaan. We hebben niet heel de dag de tijd.' Hij kijkt ons aan en wij hem. Verwacht hij nou een antwoord of wilt hij gewoon dom een staar wedstrijd met ons. Ik weet het niet en uiteindelijk trek ik mijn mond open. 'Meneer het zijn fans en fans kan je nooit laten zitten. Het is zo gezegd onze "familie" als het ware. Ik wil wat voor ze terugdoen en dat is dus door met ze op de foto te gaan. U had dit kunnen verwachten en accepteer het maar, want anders moet je niet mee mij naar het buitenland gaan.' Met zijn drieën lopen we Giesberts voorbij, hem achtergelaten met een mond vol tanden. Niek en Stefan beginnen te lachen en ik kijk ze vreemd aan. 'Oh je moest Giesberts zijn gezicht zien.' Hikt Stefan. Ook ik begin te lachen, dit kan nog heel leuk gaan worden morgen.