Love comes with pain and a lot more. For Rosette, loving someone would mean giving everything that she's got. She loves too much that she sometimes drags herself onto a mess, absentmindedly losing herself in the process just to have the man that her...
"Sometimes, fate is a bitch. It wouldn't just scratch your heart from a tremendous pain. It will cut you deep inside your heart and bones."
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
- KAIBIGAN -
HINDI UMUWI si Rose sa apartment nila ng pamilya niya. Ayaw niyang makita ng Mama at Kuya niya ang sitwasyon ngayon. Ayaw niyang kaawaan. Ayaw niyang mapagsabihan na nagkamali ulit siya sa pagtitiwala ng sariling puso sa isang tao. Ayaw niya. Pero sakabila noon, ginawa niya ang isang bagay na magpapatunay kung gaano siya kahangal, kung gaano siya katanga.
"Hindi mo alam kung saan ka magsisimulang magpaliwanag?"
Pinagmasdan niya si Mico habang nakatitig ito sa kanya. Panay ang paghinga ng malalim. Panay ang paglunok habang pinipisil ang kanyang mga kamay.
"Mas masasaktan ka lang."
Malungkot siyang ngumiti. Nanginig nang bahagya ang mga labi ang sabihing, "Sige lang."
Napayuko si Mico. "I am already hurting you this much."
Malumanay ang boses ni Rose nang magsalita ulit. Wala na siyang lakas pang magsisigaw. Wala na. "Bakit ngayon ka pa nagmumukhang nagsisisi? Sa mga nakalipas na mga araw. . . hindi ka man lang ba nakonsensya sa ginagawa mo? Wala akong kaalam-alam, Mico. Tanga na ako at lahat-lahat dahil sumama pa rin ako sa 'yo kahit na nasasaktan mo na ako nang sobra-sobra."
Naipikit niya ang mga mata. "Putang-ina talaga."
Nang ibinuka niya ang mga mata, nakasalubong niya ang mga mata ni Mico. Lumamlam ang pagtitig nito sa kanya. Saglit na naghinang ang mga mata nilang dalawa bago siya nag-iwas ng tingin at tumitig sa magandang tanawin na nakikita sa kanyang harapan. Maliwanag ang langit dahil sa mga butuin.
Malamig ang simoy ng hangin na dumadampi sa mga balikat nilang dalawa. Mula sa pagkakaupo sa wooden bench na pinapailawan ng dalawang lamp post ay magagawa nilang pagmasdan ang kagandahan ng sentro ng siyudad mula sa mataas na bahagi kung nasaan sila ngayon.
They're at the City's viewdeck.Payapa. Nakakamangha ang tanawin sa paligid. Magandang pagmasdan ang city lights sa ibabang bahagi kung nasaan nakapuwesto ang railing, sa mismong pangpang ng lugar. Pero hindi iyon magawang mapuna ni Rose.
Nakatuon ang kanyang pansin sa presenya ni Mico sa kanyang tabi.
"Sisimulan ko ang lahat sa paghingi ng tawad," puno ng emosyon nitong saad, nanunuyo, nagpapaliwanag. "You don't deserve to be stuck at this kind of mischief, Rose. I know that, and I'm sorry for dragging you to my messed-up life."
Nanatiling nakatuon si Rose sa kanilang harapan. Pero nakikinig siya. Pinapakinggan niya ang lahat ng sinasabi ni Mico. Lahat ng binibigkas nitong salita. Iniintindi kahit na alam niyang mas masasaktan lang siya sa pagpapatuloy nito sa pagsasabi sa katotohanan.
