Two Ghosts (Summer Series #2)

Kabanata XLVI

Pagkalabas na pagkalabas ko ng lounge, nagtama ang mga paningin namin, dumiretso na agad siya patungong van. Luminga-linga ako sa paligid at nakitang papalubog na ang araw. Hinagilap ng paningin ko si Carrie pero wala akong nakita. I wonder where they are.

"Mang Rene. Una na po kami." Devin called when he saw Mang Rene drinking coffee, in front of the cafe and bar.

"Hindi mo na ba mahihintay si Carrie? Sinasamahan niya lang iyong bisita naming si Nate. Mukhang nawili lang sila sa panonood ng paglubog ng araw."

"Hindi na po. Maybe some other vacation, Carrie and I already talked through the phone. Aalis na rin po kasi ako."

"Ganoon ba? Magiingat kayo ni Ernesto paMaynila." saad niya saka naglakad muli si Devin patungo sa kotse. He went to the back of the driver's seat, while I occupied right seat near the window.

"Gusto ko sanang tumambay saglit sa pantalan." saad niya.

"Sige, sasamahan kita." sagot ko habang nakatanaw sa labas ng bintana.

Nakarating kami sa pantalan nang wala ni isang nagsasalita. Mabuti nalang binuksan ni Kuya Ernesto ang radyo, kung hindi, ewan ko na lang. Bumukas ang kabilang pintuan na ikinagulat ko. Devin held his hand just like the first time that I had a trip in this vehicle.

"Mauna ka na. Magpapaalam lang ako kela Kuya." paalam ko sakaniya. He immediately nodded and shut the door again. Nagtipa ako ng numero at hinintay na sagutin.

"Oh?" It was Kuya Reschian. Hindi ko pa siya nakakausap nang maayos. He had this mad aura ever since that incident. I can't blame him. He got fond of Devin's presence. Who wouldn't anyway? He's kind, patient, a total gentleman, he may be innocent in some things we do here, but he's always willing to learn.

"Shaya? Ano?" Namalikmata ako nang sabihin iyon ni Kuya Reschian.

"Tatambay lang ako sa pantalan, Kuys."

"Sinong kasama mo? Bakit magisa ka lang?"

"Kasama ko si Devin, Kuya." Natahimik ang kabilang linya. Lumipas ang ilang segundo at narinig ko ng isang tikhim.

"Siguro naman, sapat na ang ilang araw na makapagisip ka nang maayos, hindi ba?" tanong niya sa akin. Ramdam kong gusto nanaman niya ako pagsabihan.

"Hindi." sagot ko. It was a fact.

"Alam ko. Magingat kayo." And the ended call, agad kong pinalis ang mga luhang tumakas sa aking mga mata. Inabot ako ng dalawang minuto bago makapagayos at lumabas.

Nang pagkalabas ng van ay nakita kong nakalagay ang magkabilang kamay niya sa bulsa ng kaniyang maong na pantalon. Habang nakatingala at pinagmamasdan ang buong paligid. He's also wearing a denim jacket, somehow, it recalls when we first met. It was almost the same outfit, but the difference as of the moment, is that he's wearing a cap, and his hair was no longer long. And he's leaving.

Lumingon siya eksaktong ilang hakbang na lamang ang distansya sa pagitan naming dalawa. He started walking towards the coastal rocks. Pinagmasdan ko ang bulto niyang papalayo sa akin. I'm starting to withdraw my decisions about this occurrence. It just feels so wrong.... but it is the right thing to do.

"Are you just going to stand there, dumpling? The sun is already setting down." I blinked a few times then rushed to where he was standing. Nakatanaw lang kami sa karagatan, patuloy ang mga alon na malayang umaagos sa katubigan.

No words emitted. Just the flicker in our eyes were enough to divulge what we truly feel.

"Shaya/Devin..." we said, in unison.