Two Ghosts (Summer Series #2)

Kabanata LVI

Hii. So, I can't decide whether to extend the chapters until 60+ lang or exact 65. By the way, this is the longest chapter I will write (sa story na to). Happy reading!

Mostly, this chapter is full of Nenita moments. 😂
_______________________________________

The silence between the whispering wind and the dazzling moonlight was keeping me tranquilize. Though, my head is already screaming to break the silence, no words are coming out from my mouth.

Katatapos lang ng hapunan at narito kami ngayon sa tambayan ko, nakadungaw sa hardin sa tapat ng palasyo.

"Masyado kang tahimik." Napalingon ako sa sinabi niya. She looked the same way a year ago. Pero ngayon, nakakapanibago dahil nakikitaan ko ng pag-aalinlangan ang mga mata niya.

"Ahm..." panimula ko, naghahalughog ng kung anumang salita pero wala pa rin akong masabi. Nang tingnan ko siya, ay nakataas na ang kaniyang kilay.

"Ah..."pagpapatuloy ko.

"Huwag muna ituloy. Para kang.... inaano diyan." seryoso niyang saad na ikinaawang ng aking bibig. Nagulat na lamang ako nang tumawa siya.

"B-bakit ka natawa?" tanong ko sa kaniya. She patted my shoulder and shook her head.

"Eh kasi naman. Masyadong seryoso, hindi ako sanay, Shaya." tatawa-tawa niyang sabi. I frozed at my spot, still processing her action.

"I should be receiving a slap any second now." Inirapan niya ako at saka hinila ang buhok ko.

"Magiistretch pa ako ng muscle kung sasampalin kita. Kaya, wag na lang." she answered.

"I don't get it...." kunot-noo kong sabi.

"You don't have to." ngiti niya. I let out a sigh.

"Alam kong galit ka, Nenita. I will be accepting any slap, punch or whatever you will do wholeheartedly because I deserve that for—-"

"Forgiveness..."

"H-ha?"

"Sabi ko, iyon ang ibibigay ko. I forgive you." Marahas kong kinuha ang kamay niya at pilit isinasampal sa sarili.

"You should be doing this! This!" sigaw ko habang tinatanggal naman niya ang aking palad.

"Shaya...." Bumagsak ang aking balikat at tumungo habang umiiling.

"You're making me guiltier." I whispered, enough for her to hear.

"Huy. Hala siya! Huwag ka nga maginarte diyan! Pinatawad na nga! Ayaw pa!"

"Eh kasi nga! Dapat hindi! Dapat hindi ganito! Dapat—"

"Eh ano, dapat? Ano? Gumastos ka ng gas ng malupitang eroplano tapos hindi kita papansinin hanggang sa makaalis ako, ganoon ba?"

Natahimik ako sa kaniyang sinabi. Narinig ko siyang bumuntong hininga at saka niyugyog ang balikat ko.

"Oo, dapat galit ako. Sa totoo lang, galit na galit ako..." Inangat ko ang tingin para pakinggan nang maigi ang kaniyang sasabihin.