Everywhere in Jianghu is bizarre (သိုင္းေလာကရဲ႕ ဘယ္ေနရာမဆို ဗ႐ုတ္သုတ္ခပဲ)

အခန္း-၁၉

"ဒါႀကီးက ျဖစ္သလို ေတြ႕ရာလူစုစည္းထားတဲ့ အဖြဲ႕ႀကီးမဟုတ္ဘူးလား"

ညစာစားျပီးေနာက္ သူတို႔ ၂ဦး ၁ေယာက္နွင့္ ၁ေယာက္ထိုင္ၾကည့္ေနမိၾကသည္..

အျပင္လဲထြက္လို႔မရ လုပ္စရာကလဲမရွိနွင့္ အေတာ္အေနရခက္သည့္အေျခအေနျဖစ္သည္..

ခ်န္လင္က စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေခါင္းစဥ္တခုရွာျပီး စကားစေျပာသည္.. "ထံုးစံဆို ဒီအခ်ိန္ဘာလုပ္လဲ"

ခ်င္ေရွာင္ယြီကျပန္ေျဖသည္.. "သိုင္းက်င့္တယ္"

"ထမင္းစားျပီးျပီးခ်င္း သိုင္းက်င့္တယ္?" ခ်န္လင့္ မ်က္လံုးမ်ားက သူ႔ကိုသနားသလိုၾကည့္လိုက္သည္.. သူရဲေကာင္းၾကီး.. အူအတက္ေတြေတာ့ေပါက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ..

"ပ်င္းလို႔လား အျပင္ထြက္ခ်င္လို႔လား"ခ်င္ေရွာင္ယြီက ေမးသည္..

"ငါထြက္လိုု႔ရလား?" ခ်န္လင္ မ်က္လံုးမ်ားအေရာင္ေတာက္သြားသည္..

ခ်င္ေရွာင္ယီြကေခါင္းခါလိုက္သည္.. "မရဘူး"

ဒါဆိုဘာလို႔ရွည္ျပီးလာေမးေနေသးလဲ.. ခ်န္လင္ အနည္းငယ္နင္သြားျပီးေတြးလိုက္သည္.

"ဂိုဏ္းခ်ဳပ္" ငယ္သားတစ္ေယာက္က တံခါးကိုလာေခါက္ျပီးေျပာသည္.. "လႊတ္္လိုက္တဲ့လူ ျပန္ေရာက္လာပါျပီ ဒီကိုလာခိုင္းလိုက္ရမလား"

"မလိုဘူး" ခ်င္ေရွာင္ယြီကေျပာသည္.. "မင္းတို႔အားလံုး အေနာက္ခန္းထဲမွာစုေနၾက.. ငါအခုလာခဲ့မယ္"

"အျပင္သြားမလို႔လား?" ခ်န္လင္ကစပ္စုသည္..

"အင္း. ဂိုဏ္းသားေတြနဲ႕ ကိစၥရွင္းစရာေလးေတြရွိတယ္" ခ်င္ေရွာင္ယြီကမတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္.. "ဒီမွာေနခဲ့ ဘယ္မွေလွ်ာက္မသြားနဲ႕"

"ငါလိုက္လို႔ရမလား" ခ်င္လင္ ၾကိုးစားျပီးေမးလိုက္သည္.. သူ႔ဂိုဏ္းကိစၥေတြက သူနဲ႕ မဆိုင္ဘူးဆိုေပမယ့္ ဘလိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခန္းထဲမွာေနတာထက္စာရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာပဲေလ.. ျပီးေတာ့ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေကၽြ႕ရင္ဂိုဏ္းရဲ႕ သက္ဦးဆံပိုင္ အရိပ္ေနာက္လိုက္ေတြကိုလဲ ျမင္ဖူးခ်င္သည္...