Everywhere in Jianghu is bizarre (သိုင္းေလာကရဲ႕ ဘယ္ေနရာမဆို ဗ႐ုတ္သုတ္ခပဲ)

အခန္း-၁၃

" မင္းသားေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္"

"ကယ္ၾကပါ" ထိုကတံုးကသူ႔ကိုခ်ီဖို႔ ၾကိဳးစားခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်န္လင္ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ေအာ္ေတာ့သည္..

ကိုကတံုးမွာ အေတာ္ေလးကို အံ့အားသင့္သြားဟန္နွင့္ေမးသည္.. "မင္း ကယ္ၾကပါလို႔ေအာ္တယ္ ဟုတ္လား"

ေသာက္ပိုေတြ လာေျပာေန.... ကိုယ့္ကို ဖမ္းေခၚသြားဖို႔လုပ္ေနတာကို အကူအညီေအာ္မေတာင္းလို႔ သူက ဘာလုပ္ရမွာလဲ.. ထိုလူကို လက္သီးျဖင့္ တြန္းထိုးရင္းရုန္ကန္ကာ သူေတြးသည္..

"မင္း...မင္း....ကိုယ့္ကို တကယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား" ကိုကတံုးက စိတ္ထိခိုက္သြားသည့္မ်က္၀န္းမ်ား ျဖင့္ သူ႔ကိုၾကည့္သည္..

ခ်န္လင္ငိုခ်င္သြားသည္... ခဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔ မွတ္မိရမွာလဲ.. ရည္းစားေဟာင္းေတြဘာေတြမ်ားလား..

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... အရင္လိုက္ခဲ့... ျပီးမွေျပာၾကမယ္"

သူက အၾကမ္းနည္းကိုသံုးဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံုရသည္.. ခ်က္ခ်င္းသူ႔ကိုေကာက္ခ်ီကာ အျပင္သို႔ ထြက္သည္..

"ေအာက္ခ်ေပး" ခ်န္လင္ထိုလူ႕ကို တြန္းကန္ရင္းေခါင္းခါသည္..

ထိုလူက လက္တဖက္လႊတ္ခ်လိုက္ျပီး ပါးစပ္ကိုလက္နွင့္အုပ္သည္.. "ထပ္ျပီးအသံထြက္ရင္ သတိေမ့ေအာင္ ရိုက္ပစ္လိုက္မယ္.."

ခ်န္လင္သူ႔ကို အျပစ္ကင္းသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္.. "အနည္းဆံုးေတာ့ နာမည္ေျပာျပေလ"

တစကၠန္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္ဆြဲနိုင္ရင္ အဲ့တစကၠန္႔ကလဲ ေရႊပဲ..

"အစ္ကိုဖန္ေလ" ထိုလူက အားတက္သေရာေျပာသည္... "အခု မွတ္မိျပီလား"

ခ်န္လင္ မ်က္လံုးေပကလပ္ေပကလပ္နွင့္သူ႔ကိုၾကည့္ေနမိသည္.. သူမမွတ္မိပါ... ထိုလူ၏မ်က္လံုးမ်ားအေရာင္မွိန္သြားသည္.. "ကုိယ္အရမ္းခံစားရတယ္" ဆိုတဲ့ စာသားက မ်က္နွာတစ္ခုလံုးေပၚတြင္ထင္ဟပ္ေန၏

သူ႔ပံုစံကိုၾကည့္ျပီး ခ်န္လင္လဲေတြသြားသည္... ရုပ္ၾကီးကသာ ဓားျပရုပ္ နွလံုးသားက ဖန္သားလို ေၾကကြဲလြယ္တဲ့ပံု... တကယ္ကိုပဲ အျပင္ရုပ္နဲ႕ အတြင္းစိတ္ကကြာျခားလြန္းပါတယ္...