Everywhere in Jianghu is bizarre (သိုင္းေလာကရဲ႕ ဘယ္ေနရာမဆို ဗ႐ုတ္သုတ္ခပဲ)

အခန္း-၃၄

အခန္း-၃၄

အားလုံး ထြက္သြားၾက!!

အခန္းေထာင့္မွ ခြၽတ္ခနဲအသံတခုၾကားလိုက္သည္... ေက်ာက္၀ူခ်က္ခ်င္းပင္ ဓားကိုဆြဲထုတ္ကာ ကလကာ ကို ခုတ္ၿဖဲလိုက္၏..

ဟြာထန္က ေသခ်ာမဝတ္ရေသးဘဲ လဲသြားသည့္ဟန္ပင္.. အက်ီက ႀကိဳးမစည္းရေသးေပ...

"ဘယ္လက္႐ုံး" ေက်ာက္၀ူ သူမထံသို႔ အေျပးသြားကာ ထူဖို႔ ျပင္လိုက္စဥ္တြင္ပင္ အေနာက္မွ အသံၾကားလိုက္ရသည္...

သူ႔ရဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက်င္လည္လာတဲ့ သိုင္းေလာကအထာအရ ေက်ာက္၀ူ အျမန္ပင္ လွစ္ခနဲ ေရွာင္လိုက္ကာ ဟြာထန္ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္သည္..

ဓားေျမႇာင္အေသးစားေလးမ်ားက သူရပ္ေနခဲ့သည့္ေနရာကို အစုလိုက္အခဲလိုက္စိုက္ဝင္ကုန္ၾကသည္..

အနက္ေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔ လူတစ္ေယာက္က အျမန္ပင္ ျပတင္းေပါက္မွာ ခုန္ဆင္းကာထြက္ေျပးသြား၏..

ဟြာထန္သတိမရေသးသည့္အတြက္ ေက်ာက္၀ူက ထိုလူ႔ေနာက္ကို လိုက္ဖို႔စိတ္ကူးမရွိပါေခ်.. သူမကို ေသေသသပ္သပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ဝတ္ေပးလိုက္သည္.. မ်က္ႏွာကေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေရာင္ေပါက္လ်က္...

ေအာက္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္စားေသာက္ေနသည့္လူတစ္စုကေတာ့ ဘာမွမသိ ဟြာထန္ကို ခ်ီလာသည္ကိုျမင္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကသည္.. ခ်င္ေရွာင္ယြီက ေမးသည္.. "ဘာျဖစ္တာလဲ"

"ေခ်ာင္းတိုက္ခိုက္ခံရလို႔"ေက်ာက္၀ူကေျပာသည္.. "ဒီလက္ေအာက္ငယ္သား အသုံးမက်လို႔ လုပ္ႀကံသူကိုေတာ့ မဖမ္းမိလိုက္ပါဘူး"

"အေပၚတက္ၿပီး သြားရွာၾကစမ္း" ခ်င္ေရွာင္ယြီမ်က္ႏွာက ေဒါသ အျပည့္ႏွင့္ျဖစ္သည္... သူဒီတခါ သတိလက္မဲ့ျဖစ္သြားတယ္လို႔ခံစားရတယ္..

ခ်န္လင္က ေစာင္ကိုျဖန႔္ကာ ဟြာထန္ကို လွဲဖို႔ေနရာျပင္ေပးၿပီး ေက်ာက္၀ူက ဟြာထန္ကို ေစာင္ေပၚသို႔ အသာ ခ်လိုက္သည္..

သူမေသြးခုန္ႏႈန္းကို ခ်င္ေရွာင္ယြီက စမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္..