Everywhere in Jianghu is bizarre (သိုင္းေလာကရဲ႕ ဘယ္ေနရာမဆို ဗ႐ုတ္သုတ္ခပဲ)

အခန္း-၃၅

အခန္း-၃၅

ခ်ဳံဟြာေတာင္ၾကား

"ဒီေလာက္ျဖစ္တာေတာင္ မေသဘူးလား" ခ်င္ေရွာင္ယြီက တခ်က္ရယ္သည္. "ကံေကာင္းတဲ့လူပဲ"

ဟြာထန္က မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္.. သြားၾကည့္ဖို႔ ျပင္လိုက္တာျဖစ္ေပမယ့္ ႐ုတ္တရတ္မူးသြား၏

"အဆင္ေျပရဲ႕လား" ေက်ာက္၀ူက အနားသို႔ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားကာ ေမး၏.. ဒါေပမယ့္ သူမ မ်က္ေစာင္းေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ မိမိေနရာ သို႔ ျပန္လွည့္သြားသည္..

ခ်င္ေရွာင္ယြီက တစုံတခုကိုသိသည့္ဟန္ျဖင့္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ခ်န္လင့္ကို ၾကက္သားတတုံးခြံ႕လိုက္သည္..

"အဟြတ္ အဟြတ္" ခုနကသတိရသည့္ လူနာက ေခ်ာင္းဆိုးသည္.. ဟြာထန္လဲ ထိုလူ႔ဆီသြားကာ ေသြးခုန္ႏႈန္းကိုစမ္း၏.. ထို႔ေနာက္ သူမက လက္တဖက္ေျမႇာက္လိုက္ကာ နရင္းအုပ္ခ်လိုက္ေလသည္...

တခန္းလုံးတိတ္သြား၏.. အားလုံး မ်က္ႏွာကဘယ္လိုမွနားမလည္ႏိုင္သည့္ ခံစားခ်က္မ်ားျဖတ္ေျပးလ်က္ရွိသည္.. မိန္းကေလးတေယာက္အေနနဲ႔ ဒီေလာက္ ႀကီးေတာ့ မၾကမ္းသင့္ပါဘူး ဟုလဲေတြးေနၾကသည္..

ေသခ်ာတယ္ ဒီတသက္လင္မရဘူး....

"သတိလစ္ေနတာက သူ႔ ကိုယ္အတြက္ ပိုေကာင္းတယ္.. မဟုတ္ရင္ေသသြားႏိုင္တယ္" ဟြာထန္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္.. "သူ႔ကို ခ်ဳံဟြာကို သယ္ခဲ့ၾက.. ဆယ္ရက္အတြင္း ရေအာင္ကယ္မယ္"

႐ုတ္ခ်ည္းပင္ ခ်န္လင္ သူမကို ေလးစား သြားသည္.. တကယ္ေတာ္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ျပင္းတဲ့ ဘယ္လက္႐ုံးပဲ..

"အဲ့သလို အၾကည့္နဲ႔သူမ်ားကို မၾကည့္ရဘူး" ခ်င္ေရွာင္ယြီက ခ်န္လင့္ေမးကိုကိုင္ကာ ဆြဲလွည့္လိုက္ၿပီး ေျပာသည္.. "စားစရာကိုကုန္ေအာင္စား"

ခ်န္လင္ "...."

မင္းက တိုလြန္းပါတယ္...

ရင္ဘတ္လဲ မရွိပဲနဲ႔ မင္းကိုေတာ့ ငါမၾကည့္ခ်င္ပါဘူး...

​​​​​​**********

က်န္သည့္ ခရီးတေလွ်ာက္ကေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပင္... ငါးရက္ေျမာက္ေန႔ ေန႔လည္ခင္းတြင္ေတာ့ သူတို႔အုပ္စု ခ်ဳံဟြာ ၿမိဳ႕ျပင္ကို ေရာက္လာၾကသည္... စစ္သည္တခ်ိဳ႕က ဝင္ေပါက္တြင္ အဝင္အထြက္စစ္ေဆးေန၏..