-"İndiğimizde çok fazla konuşamayacağımız için şimdiden rahatça görmek istedim. Hayatımda ilk kez birinin gidişi beni yaralıyor. Bu tuhaf bir duyguymuş."
Söyledikleri üzerine tebessüm ettim. -"Hayatından gitmiyorum ki." dedim burukluk yaşarken.
-"Evet fakat biraz ayrı kalacağız." dedikten sonra son kez vedalaşmak için bana sarıldı.
Kollarının arasında güzel bir yaşam alanı bulmuşken ayrılmak zor bir seçenekti. Ne yazık ki karşı gelemiyordum.
'
Günler sonra ben Azad'ı göremiyor oluşum nedeniyle depresif bir hayata giriş yapmış hiç düzelememiştim.
-"Alisa'yı havaalanında mı bıraksaydık acaba ?"
Ala'nın bana duyurma çabalarıyla gözlerimi dışarıdan çekip ona baktım.
-"Uykusuzum." dedim mayışık bir halde.
-"Savaş gelmedi diye galiba keyfi yok." dedi Ala kıs kıs gülerek.
Gözlerimi devirip tekrar cama döndüm. Savaş'la yakından uzaktan hiçbir alakası olmadığını bilmesine rağmen dalga geçiyordu.
-"Gidince gevşer sen merak etme hayatım." dedi Arslan eniştem koltukların en sonundan.
Hayır tek istediğim görmek için çırpındığım adamı biraz olsun görebilmekti.
-"Baran'ların uçağı kaçtaydı ?"
-"Bir iki saat sonraydı herhalde unuttum." Doğru onlarda geliyordu. Onları görünce Azad'ı görememek daha acı olacaktı.
Her gün telefonda konuşuyorduk ama yetmiyordu. Özellikle böyle uzaktayken birbirimize hiç adım atamamıştık. Her daim ne yapıyorsundan ibaret olan konuşmalarımız sürüp gidiyordu.
En iyisi uçak yolculuğu boyunca uyumak olacağına karar verip rahat bir pozisyon aldım ve gözlerimi yumdum.
'
İtalya'da kiraladığımız otelin olduğu şehire geldiğimizde kendimi fena yorgun hissediyordum. Mesafe kısa bile olsa uçak yolculuğu bünyemi yoruyordu.
