Ulubienica Godryka ✔

Rozdział 29. Gra

Pov. James Potter

Lily bardzo martwi się o dzieci. Mogę czytać z jej twarzy jak z otwartej książki. Boję się, że Albus wykorzysta tę słabą stronę nas obojga. Bliźniaki i Harriet muszą być bezpieczne, ich życie i wolność się liczyć bardziej niż nasza. Alastor Moody nie ma dostępu do młodszego pokolenia Potterów, w innym wypadku już byśmy byli na wolności.
- Kiedy Dumbledore się tu pojawi? Chciał z nami porozmawiać! - pytam co chwilę.
- Uspokój się James! Oni próbują cię wytrącić z równowagi! - ostrzega mnie Lily.
- Słuchaj się żony Potter - sarkastycznie odpowiada auror. Mam ochotę go uderzyć, ale powstrzymują mnie kraty. I mina ukochanej, która wie co mi chodzi po głowie. Zamiast przemocy postanawiam pokonać go w słownej potyczce.
- Po nazwisku to po pysku, Alastorze - uśmiecham się wrednie do autora.
- Ugh, ty tępy idioto! Myślisz że ja dam ci się wciągnąć w tą twoją grę? Jesteś bardzo naiwny - pada odpowiedź. Nie daję mu się po raz drugi wytrącić z równowagi, co uważam za swój mały sukces.
- Cóż aurorze, ja uważam, że Jamesowi się udało. W końcu odpowiedziałeś na jego zaczepkę, prawda? - włącza się Lily.
- Przeklęci więźniowie, psujecie mi reputację wśród członków Zakonu! - krzyczy wściekły mężczyzna.
- My? Ależ my nic nie robimy, to ty pokazujesz jak bardzo jesteś bezsilny wobec nas - mówię spokojnie.
- Ja?! Bezsilny! Dobre sobie! - wraca mu zimna krew.
- Tak, ty. A kto drze się bez przerwy? No chyba mi nie powiesz że ja albo Lily? - denerwuję starca.
- Koniec tego Alastorze. Teraz ja się nimi zajmę - słychać głos. Głos osoby, której boję się najbardziej ze względu na dzieci. Albus Dumblebore pojawia się w naszym więzieniu aby odbyć rozmowę z naszą dwójką.
- Oczywiście dyrektorze - rzuca wychodząc oprawca w Ministerstwie uważany za aurora. Mam ciarki na samą myśl o tym, co będzie teraz robił. Skoro nie boi się używać zaklęć niewybaczalnych, jest tylko jedna osoba która może go powstrzymać. I ta właśnie osoba stoi teraz przede mną.
- James, Lily, witajcie - przerywa błogą ciszę w pomieszczeniu.
- Witaj, Albusie - odpowiada mu z jadem w głosie moja żona.
- Cóż, przepraszam za Alastora. Czasem nie wie co robi...
- Był świadomy tego co się dzieje - przerywam długobrodemu.
- Właśnie. Powiedz nam Dumblebore po co nas tu trzymasz? Przecież najbardziej zależy Ci na blizniakach, które masz tuż pod samym nosem - wypomina starcowi Lily.
- A więc przechodzimy do pytań? Świetnie, myślałem że wytrzymacie nieco dłużej. Ale nie o tym. Trzymam was tu po to, żeby przekonać się, ile dla waszego dobra są w stanie zrobić. Doskonale wiem, że jeśli aktywuje się ich prawdziwa moc, zostanie ze mnie kupka gruzu, ale jestem w stanie się poświęcić dla dobra nauki i całego świata czarodzieji - mówi z szaleństwem w oczach. Dopiero teraz zaczynam rozumieć. On się nie cofnie przed niczym...

_---------------------------------------------------_
Hejka naklejka!

Dziś pokazuję wam moje wyobrażenie Dumblebore'a jako szalonego naukowca, który zrobi wszystko żeby osiągnąć swój cel. Jeśli macie jeszcze jakieś pytania, piszcie. Do zobaczenia za tydzień,

Wasza Nimrell