Chapter 2

1.2K 18 2
                                    

I am currently at my 1st year college here at UP. I was still adjusting sa katawan ko pati narin sa college life. But I can say na it was so stressful. Now I can understand kung bakit kami pinahirapan nang todo nung Senior High School kami. Kasi, inihahanda pala kami to more stressful and challenging level.

Nahihirapan parin ako minsan mag lakad. Lalo na kung yung building ko eh malayo kung nasaan ako. May UP jeep naman pero mahirap padin. I'm still adjusting sa sistema ng katawan ko. Pina-practice ko parin ng maayos yung prosthesis ko.

I am Hanna Gandler, 20 years old. From Cavite. My dad is an American but he left us alone here in the philippines. He suddenly came back sa america daw nun and hindi na nag pakita pang ulit. No communication indeed. Kaya my mom used to be my father also. She did everything para maka survive kami.

If you're wondering kung bakit ako may tungkod, it's because I had cancer

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

If you're wondering kung bakit ako may tungkod, it's because I had cancer. Bone Cancer, (Osteosarcoma). I was diagnosed nung SHS ako. Classmate ko pa nun si dave. Sinulit ko bawat oras na pwede ko siyang makasama dahil alam ko na darating yung panahon na mahihiwalay ako sa kanya para mag pagamot.

I'm done with my medications. After kong matapos mag chemo, 1 year akong nag pahinga pero tinuloy ko yung pag wo-work on ko sa prosthesis ko.

I left feet got amputated dahil nandun yung tumor. It has to be remove bago pa kumalat yung cancer sa buong katawan ko. Kailangan na siyang tanggalin para mas mag karoon ng chance yung survival ko.

Pinapili ako nung doctor,

Paa ko or buhay ko?

Syempre, buhay ko yung pinili ko.

Kahit na inexplain nila na pwede namang mag karoon ng artificial feet, I am still sad.

Kasi I can't deny the fact na may isang parte sa katawan ko na mawawala. And I know na may malaking impact yun sa buhay ko.

Naputol yung pag alala ko sa mga nangyari sakin noon when Juan called my name.

"Hanna! Let's go. We are going to be late, tska ang init oh? Di kaba naiinitan?" Tanong niya. Siyempre po, naiinitan. Pero anong magagawa ko? Ang tagal mo eh.

"Ito na! Maka ano naman 'to. Eh, ikaw nga yung nag sabi na hintayin kita dito." Ani ko sabay irap. He made a piece sign and open the door of his car for me.

"So, how was your week? Mahirap ba? Sabi ko naman kasi sayo tawagan mo ako kapag lilipat kana ng building." He said. I smiled at him. Nito lang kami nag kakilala pero he seemed very concerned.

"Hindi na 'no. Hindi naman sa lahat ng oras nandiyan ka para sa tabi ko. So I should learn by myself. Kaya ko naman. Well, kakayanin ko." I said to convince him. Totoo naman eh. Even tho you had someone to depend on, think of it. Hindi sa lahat ng oras nasa tabi mo siya.

"3 weeks na tayong mag kakilala, pero you're still imposing na dapat mag isa kalang. That's not right you know." He lectured me.

I suddenly remember dave. I think he's been doing well. He is now moving to Ateneo to study their and play. I know how hard it is sa kanya ngayon. Receiving so much criticism about sa pag lipat niya. I wanna hug him and tell him that everything will be alright. I want to show him that he is still the best.

"A person told me before that at the end of the day, I only have myself." I said to him.

He looked at me and said,

"I think I want to punch that person's face."

Ten Thousand Hours Where stories live. Discover now