Ten Thousand Hours

Chapter 7

Pag pasok ko ng kwarto ang wala akong ginawa kundi umiyak. Nasasaktan ako. Nasasaktan ako hearing those words coming from him. Nasasaktan ako kasi all this years, 'yun lang pala yun tingin niya sakin.

But, syempre. What do I expect pa diba? I mean, he's right. I'm good at leaving people hanging. I leaved him hanging. Without words or any explaination coming from me. Sino ba naman ang matutuwa diba?

Pero sabi ko nga sa kanya, I didn't have any regrets na umalis ako at hindi sinabi sa kanya yung tunay na kalagayan ko. Kasi may sinabi siya sakin na makes me worried kapag nalaman niya yung kalagayan ko.

Tinanong ko siya noon, I ask him what if nag kasakit ako and papasok na kami ng college. I asked him kung ano ang gagawin niya. He looked at me and answered. "Kung sakali, syempre sasamahan kita. Sasamahan kita sa bawat laban. Handa akong lumaban kasama ka. Basta kasama kita, kaya ko lahat." Hindi ako nakasagot nung mga oras na yun. My heart is jumping out of joy but at the same time, breaking in sadness. Laging hati, laging hati. I tried to be opposite sa sagot niya. Tinanong ko na paano yung buhay niya, yung college life niya and his future. "Pag sasabayin ko. Mag-aaral ako but at the same time, lalaban ako kasama ka. It might mess up a little bit, but okay lang. Diba nga sabi ko basta kasama ka. I can't see my future without you." He answered at me.

That's why I came up with my decisions. God knows how I wanted to be with him. How I wanted na nasa tabi ko siya every battles na pag dadaanan ko dahil alam ko na mahirap. Talagang mahirap yung papasukin ko.

Kasi kapag nag-undergo kana ng chemotherapy. Inilalaban mo na yung buhay mo. Like, it's now or never. Para kang nasa isang gyerang walang kasiguraduhan kung mananalo ka. I was like, lying at my bed and waiting for my doctor to tell me what's my condition is. Any moment, pwede akong mawala. Sa bawat pikit na gagawin ko, pu-puwedeng walang pag dilat na kasunod. Every hours, minutes and seconds counts.

Kaya, siguro naman it's okay to have someone at my side, diba? A person that I can tell anything. So, kapag nawala ako, I won't regret anything. Kasi nasabi ko lahat. Kumbaga, nailabas ko lahat.

Kaya ang maipapayo ko lang, i-enjoy mo yung buhay mo. Live without no regrets. Mabuhay ka na para bang wala ng kinabukasan, kasi it can happen. Maging masaya ka. Use sadness as your motivation para maging masaya ulit. Every seconds of your life counts so use it wisely.

Mahal na mahal ko si Dave. Pero totoo nga na kapag mag mahal ka, iisipin mo rin yung kapakanan ng taong minamahal mo. You can't put him/her into the risk. Yung parang ikaw nalang, wag lang siya.

Nag wo-worry tuloy ako kay Dave. Nakauwi na kaya siya? Maybe I should call Pia.

"Hello, Pia! Nandiyan naba si Dave sa bahay niyo? Did he come home safely?"

"Yes ate. Pero padabog siya nung pumasok siya sa bahay. Sorry, ate pero alam narin nila nanay at tatay yung nangyari sayo."

Napasapo ako sa noo ko.

"Narinig nila nanay at tatay yung pag-dadabog ni kuya. Kaya kinausap nila. Nagulat nalang kami when he suddenly burst out in tears. Iyak ng iyak si Kuya Dave. Tinanong nila nanay kung bakit, ang sabi niya naiinis daw siya sa sarili niya kasi hindi manlang daw siya nakaramdam. Hindi manlang daw niya naramdaman na may mali na."

I started sobbing again.

"Sorry Pia. Sorry if Dave had to feel that. I didn't mean to. Sorry kasi hindi ko naisip 'yun."

"Ano kaba ate! Don't be. You've done and sacrificed enough. Wala kang karapatan na kwestyunin yung sarili mo sa part na yan. Parehas lang kayo na nahirapan, so walang lamangan."

"Ahahaha. Hindi ko naman alam kung matatawa ako or something sa mga sinabi mo."

"Hehehe. Joke lang ate. I was just trying to cheer you up. Don't stress yourself ate. Diba bawal sayo yun?"

"Yah, yah, Ms. Pia."

"Oh, paano ate. Balitaan nalang kita. Baka kasi mahuli na naman ako, lagot na talaga. HAHAHA Miss and Love you!"

"Okay, okay. Miss and Love you too! Take care."

I decided to open the window and mag pahangin. Ang lamig at lakas ng hangin. I feel like every air that touches my skin keeps me refreshing. Ang ganda ng buwan at ang liwanag ng mga tala. Such a great way to keep calm and relax.

I closed my eyes and feel the air.

"I'm sorry if I hurt you, Dave."