Ten Thousand Hours

Chapter 41

Tatlong araw, tatlong araw lang ang hinihingi ni Dave para payagan na niya akong umalis.

Hindi ko alam kung ano ang magagawa namin sa tatlong araw dahil sobrang ikling panahon lang nun.

Higit pa dun ang gusto ko.

Ngunit sa bawat araw na lilipas, ako naman ang mahihirapan.

Pero nahihirapan din naman siya diba?

Nakuha na namin yung resulta ng evaluation ng hospital sa States and they said that everything was set. They've just waiting us to arrive there.

Mag kahalong lungkot at saya ang nararamdaman ko.

Masaya ako kasi kahit papaano, may chance pa ako. May chance pa na madugtungan yung buhay ko.

Pero nalulungkot ako. Nalulungkot akong isipin na mawawalay na naman ako sa kanya. Ilang taon na naman ang masasayang. Ilang buwang pag durusa na naman. Ilang linggong masasakit na gabi. Ilang oras saya.

Ngunit, maraming segundo naman ang mawawala saming dalawa.

Nakaka panghinayang no? Imbis na mag kasama kami, masayang tumatawa at nag aasaran. Laging napapalitan ng mga lungkot at luha.

Laging doon ang bagsak namin.

Inaayos na ni Andrea yung mga papeles na kakailanganin ko. Yung sa school ko, passport, health certificates and all. She's really rushing things.

While my mom is packing my things. Inaayos na niya yung mga gamit ko na dadalhin even though my dad said na she don't have to because we can buy everything there naman daw. But still, my mom insisted.

Dave said that he'll pick me up at exact 6 PM. He just mentioned that I should wear something formal. Hindi ko naman alam kung ano yung definition niya ng formal so, I wore my prom dress nalang noon.

Para may old feels.

Ilang segundo nalang ay mag aalasais na. I'm excited kasi ito yung unang araw and I don't know kung ano yung inihanda niya at kailangan pang may paganito.

Ang nasa isip ko nalang ay sulitin ang bawat oras na kasama ko siya.

Yun nalang muna.

May bumisina na kotse sa labas at sa tunog pa lamang ay alam ko na siya yun.

Lumabas ako ng pintuan para tignan kung siya nga yun at nagulat ako sa nakita ko.

Oh my god.

Ang gwapo ng boyfriend ko!

He's standing infront of his car and wearing a tuxedo that he once used in our prom back then!

Partner lang ang peg!

He cleared his throath. "Uhm. Hi, Miss Beautiful! Are you ready?" He asked. Pilit kong pinipigil ang tawa ko para hindi masira yung mood.

"Ah, Y-yes?" Nag aalangan kong tanong. He smiled at me. Woah! Ang gwapo talaga!

He offered his hand and I accepted. He slowly guided me papunta sa kotse niya at sumakay.

At mas lalong nanlaki ang mga mata ko.

He car is loaded by our old pictures! And it is hanging everywhere.

Muntik na akong maiyak dito.

My heart is so full right now.

"Hmmmp, no tears for now my woman." He said pag kasakay niya. Kaya naman pinigilan ko yung mga luha ko.

While we were in the car, he's just holding my hand. Whenever I try to remove it, mas lalo niya pang hinihigpitan ang pag hawak dito.

I have mixed emotions right now. I'm having a hard time processing everything. Bigla nalang kasing dumating eh. Yung hindi pa ako handa.

Ilang oras rin ang tinagal ng byahe namin bago kami makarating sa isang restaurant. And naka ganda nito. Sobrang mamahalin kung titignan sa panlabas.

A waiter guided as to our seat and it is located at the balcony. And enough for us to see the city lights. I mean, wow.

Inalalayan niya ako umupo at unti-unti naring nilagay ng mga waiter ang mga pagkain namin. Nagugulat nalang ako sa mga pangyayari.

"Dave, bakit ba tayo nandito? Yes, I know it's a date but, kailangan ba dito talaga?" Tanong ko. It's our first time to actually eat or have a date sa isang mamahaling lugar. Ngumiti siya sakin.

"That's why. That is why gusto kitang dalhin dito." Aniya. Kumunot naman ang noo ko. "Gusto mo kasi na hindi na ako gumastos ng malaki para lang sa date natin. Tho, wala naman akong issue dun sa mga past dates natin na hindi magastos," Tumingin muna siya sakin bago nag salita.

"Kasi ang gusto ko lang naman na part dun eh yung kasama kita." Dagdag niya. Myghad! Nambobola mode Dave is on.

"Pero, why not ma-experience din natin 'to diba? I always wanted to bring you here pero ayaw mo. So, naisip ko this should be done on our first day." Aniya. Hindi mapigilan ang ngiti sa aking mga labi.

Lalo niya akong binibigyan ng dahilan para huwag umalis.

We started eating and sobrang sasarap ng mga pagkain dito. We are laughing the whole time kasi may TV sa gilid na nag s-slide show ng mga throwback pictures namin. We just can't stand at the fact na ang dugyot pala namin dati. As in, sobra!

We also got to drink wine. May pa wine! Konti lang ininom ko dahil bawal sakin 'to kaya after that, puro tubig na.

Tumugtog ang isang violin song. Pang romance ang datingan!

Tumayo siya at lumapit sakin. "Can I have this dance?" He asked while waiting for my response. I nodded and accepted his hand.

He placed my hands on his neck while his hands is on my waist.

Our movement moves along with the rhythm of the music. Slowly moving our feet and looking at each other's eyes.

"Thank you. Sobrang saya ko ngayon." Ani ko habang sumusunod sa mga galaw niya. "Walang anuman po. Masaya rin ako dahil nagustuhan mo. Alam mo maman na wala akong ibang ginusto kundi mapasaya ka, mahal ko." Wika niya.

Niyakap ko siya. I rested my head on his chest.

Being in his arms? I just feel like I'm floating.

I tried to hide my face because I don't want to him to see me crying again.

Wala rin naman akong ibang ginusto kundi masaya siya. Who wouldn't want it, diba?

Pero kasi, sadyang may mga bagay lang talaga na pu-pwedeng humadlang at sumira ng daan patungo doon sa mga ninanais natin.

Leaving him is the only choice I have as of now. Kasi kung isasama ko siya, maraming mawawala sa kanya and I can't afford to think na nang dahil sakin, unti-unting nawala yung mga pinag hirapan niya.

Gusto ko, gusto ko siyang isama pero ang hirap kasi. Mahirap din ipaliwanag kung bakit dahil sa dami ng dahilan.

Kaya isasakripisyo ko muna yung kaligayahan ko,

Titiisin ko munang wala siya sa tabi ko.