Ten Thousand Hours

Chapter 14

Kakagising ko lang and I can say na puyat ang lola niyo. Hindi kasi ako makatulog ng maayos kagabi. Knowing that Dave is just outside of my doors. I add mo pa yung fever niya. So, pagising gising ako to monitor him. Buti nalang okay na siya. Bumaba naman yung lagnat niya at I think he feels okay. He can go home now.

But somehow, it makes me feel sad. The fact that I am going to face the reality again, nakakapan lumo. Sasanayin ko na naman yung sarili ko na wala siya.

I shrugged my head to get rid of those negative thoughts. Inayos ko ang sarili ko at lumabas na ng kwarto.

Pag kalabas ko ay wala si Dave sa higaan niya. Agad akong napatingin sa kusina at nakita kong nag luluto siya. Pero agad ko rin tinakpan yung mga mata ko.

HE IS TOPLESS FOR FREAKING SAKE!

Mama! Nag luluto siya ngayon ng naka hubad! Those sweats from his body makes him more to have that hotter look! And I can see those abs na talaga namang hinahangaan din naman ng lahat. Those muscles are so formed. Mag lalaway ka.

Huy! Jusmiyo ka, Hanna! Umagang umaga! Hindi ka ganyan pinalaki ha! Mag tigil ka.

"U-uhm, Dave?" Nag aalangan kong sabi sa kanya. He looked at me and lumadlad pa lalo sa mukha ko yung katawan niya. O, may, goodness!

"Hi, Goodmorning! I've cooked breakfast for us. Peace offering ko na din sayo. Alam ko kasi na napuy-," Hindi ko na siya pinatapos mag salita.

"Can you please wear your clothes muna? It's kinda awkward kasi." Ani ko sa kanya habang patingin tingin sa iba't ibang direksyon ng dorm ko. Wow! Kala mo naman malaki eh.

"Oh, sorry. Nainitan kasi ako kaya naisipan ko muna i-take off yung shirt ko. I thought you were asleep pa kasi kaya okay lang." Ani niya habang sinusuot yung damit niya.

Ako ay talagang pinag papawisan sa mga oras na ito. Oo, nakikita ko naman na yan sa mga IG posts niya. But it feels different pag sa personal mo na nakikita.

Nung natapos na siya mag damit, medyo I feel okay.

"Ayan. Much better kaysa kanina." Sabi ko habang kinukuha yung mga plato at ilagay dun sa mini table kuno ko.

Inayos na rin niya yung mga food at nilagay na dun sa table. Hindi ko alam kung bakit ang saya ko ngayon. Hindi ko naisip yung mga sinabi ko kagabi.

He's better off without me.

Biglang lumungkot yung mukha ko. Sige na po Papa G, hanggang matapos lang 'tong umagahan na 'to.

Nag dasal muna kami bago kumain. Masarap mag luto si Dave. Kahit puro video games ang inaatupag niyan kapag free time niya, alam niya parin kung paano mag luto. Actually, sa kanya ko natutunan yung mga ibang recipe ng ulam na kaya kong lutuin.

Napuno ng tawanan yung pag aalmusal namin. Reminiscing everything from the past makes us smile. It makes us remember how sweet and happy with each other before. How we laugh and cry together. Kung paano kami mag away at mag ayos sa bandang huli. Kung papaano kami mag asaran at mapikon sa isa't isa. Lahat 'yon naalala namin at napag usapan.

Parang hindi ko nga na feel na nag kalayo kami ng ilang taon. Parang bumalik lang kami sa dati.

It takes 2 hours for us to finish breakfast. Sobrang tagal as in. Hindi kami maubusan ng kwento. Pag na off yung topic na yun, may kapalit agad. Is it also a way showing how you miss that person?

Nag aayos na siya. Yes, he is going home. Maiiwan na naman ako mag isa. But I guess I have to be used to it.

No one stays permanently.

Palabas na siya ng pintuan when I speak.

"Dave. Salamat ha." I said to him. Unti-unti siyang humarap sakin.

"Thank you for that short period of time na mag kasama tayo. Kasi kahit papaano, I was able to bring back the old me. Where I can smile, laugh and cry without minding others opinion. Na kahit papaano, nagawa kong maging masaya. Yung totoong saya, walang halong pag papanggap. Naging masaya ako." Ani ko habang pinipigilan tumulo yung mga luha ko.

I have always been like that. Palagi akong may mask na suot whenever I face people. Suot ko yung mask na makakapag satisfy sa kanila. Lagi akong nag papanggap. I can't show them who really I am. Natakot ako, natakot akong mag tiwala. Kasi alam ko naman na lahat sila, iiwan din ako.

After my dad left me, natakot akong maiwan. Alam mo yung feeling na ayoko nang maramdaman ulit yung sakit na ipinaramdam sakin ng daddy ko. Sobra akong nasaktan at nawasak.

But Dave is the only person na nakapasok ng buhay ko. He's that person na alam kung sino talaga ako. He knew how I will feel in that particular situation.

"Ano bayan? Nag papaalam kana ba?" Tanong niya sakin.

"Kinda." Sagot ko sa kanya. Kumunot naman ang noo niya.

"I think it's better if we not cross each others path again. And it will be better for you. And I can see how evident it is." I said to him without breaking our eye contact.

"You're better, without me."

He smiled bitterly.

"Don't worry. I'll live my life without no regrets,"

"And just wait. You can't escape anymore."