Ten Thousand Hours

Chapter 5

Malapit ng matapos yung klase ko. After I introduced myself, nakatanggap ako ng palakpakan. Nakakahiya, but it's somehow a great feeling. Parang I feel na may naka-appreciate sakin.

Yung mga kaba ko, it's all gone now. And naisip ko rin na kaya ko naman pala. Kaya ko parin gawin yung mga bagay na nakaya kong gawin noon. Slowly but surely lang. It's a process.

"Okay, class dismissed."

Nag simula ng mag tayuan yung mga blockmates ko. But I can see na unti-unti nag lalapitan sakin yung nga groupmates ko. We are grouped kanina by our prof. Juan is also included pero wala siya ngayon.

"Hi, Hanna. Should we buy na yung mga gagamitin natin? Ani ni Jane. Looking at her outside looks, she's rich kid. Mahahalata mo talaga agad na may kaya sa buhay. Pero ang good naman doon is hindi niya iniimpose. Mayaman siya, pero di niya pinag mamayabang.

Well, ganon naman talaga. Huwag mong i-impose sa isang tao yung gusto mong mapansin sa sarili mo. Hayaan mo lang, let it be discover by the natural way. Kasi the more na i-impose mo, the more you'll look pathetic.

"Oo. Pwede naman. Kaso hindi ko alam kung saan pwedeng makabili eh. Medyo picky kasi yung mga materials." I said. They nodded as well. All of us are thinking kung saan namin pwede mabili yung mga kailangan namin.

"Oh! What if sa UP town nalang? I think may mga stores din dun that offers yung mga ganyan." Dwaine suggested. Well, si Dwaine naman is gwapo. Pwedeng mag artista by his looks. Halata mo rin well ang kanyang financial status. And I think he got that potential acting skills.

"Hmmm. Oo. Meron silang tinda na mga ganyan." Andrew speak. It's strange to hear Andrew's voice. Nerdy kasi siya and he won't speak that much unless our prof tell him to do. I don't get it kung bakit kapag may nerdy ay iiwasan na? I mean they're people and not different.

Lahat kami ay napatingin sa kanya. We were in a bit shocked kasi nag salita siya. Not OA pero shocked pa din. He looked at us shyly. I smiled and tap his shoulder.

"It's good to hear you speak. You're voice is wonderful. Keep it up." I said while smiling. Natutunan ko yun na if you can appreciate someone's effort. Go ahead and tell how you value it. May malaking factor sa kanila yun. Knowing that someone appreciate's them.

Napansin ko naman na nakatingin sakin si Dwaine. Hala, anong meron?

"Huy, Dwaine! Bat ka nakatingin? May problema?" I asked him. He smiled at me.

"Ngayon ko lang nakita sa malapitan yung face mo and you're beautiful pala. Pero when you smiled at complimented Andrew, it makes you more beautiful." He said. OMG. Nakakaloka naman 'to! It's second time na masabihan ng ganyan harap-harapan! Ano ba 'to? Ganito ba talaga sa college? Full of confidence na?

"Teka. Mag hulos dili ka nga Dwaine. Himas-masahan mo muna yung sarili mo." Natatawa kong sabi sa kanya. And all of us laugh. Nakakaloka naman.

"So, should we go now?" Jane asked. We nodded at stand up. "Ay teka, kaya mo ba Hanna? I mean hindi kaba mahihirapan?" Dugtong niya. I smiled.

"Kakayanin ko." I confidently said.

They all nodded at lumabas na kami para pumunta where their cars are parked. Kami lang ni Andrew yung naiwan dito kasi wala naman kaming hahanaping sasakyan. HAHA.

And bago pa kami makasakay, nag talo pa muna yung dalawa! Nag de-debate sila kung saan dapat ako sasakay. Kesyo ganyan, ganito. But it the end, napag pasyahan naman na kay Jane nalang ako sasakay and kay Dwaine si Andrew.

Nang makarating kami sa UP town, sabi nila umupo nalang ako at sila na yung mag hahanap. So, pinaiwan ko nalang yung mga gamit nila at ako nalang ang mag babantay. Para narin di sila masyado mahirapan mag hanap, diba?

Nakaupo lang ako ngayon dito. Bored kasi di naman nila ako pinasama. Kinuha ko nalang yung phone ko, itetext ko si Joshua, my brother. Kung kumusta na silang dalawa ni mama. It's been week since I last call.

Pero biglang nag pop-up yung name ni Pia sa phone ko, she's calling. I answered it.

"Hi, Pia! Kumusta kana?"

"Hello, Ate! Okay naman ako. Kinakabahan ng sobra ngayon."

"Huh? Why? Did anything happen? Ano bang nangyari?"

"Ate, mapapatawad mo naman ako diba?"

"Oo naman, pero teka. Bakit mo naman yan tinatanong? Wala ka namang ginagawa?" Natatawa kong sabi sa kanya.

"Meron ate! Pero hindi ko naman sinasadya. I didn't mean to talaga!"

"Teka! Calm down, okay? Tell me what happened."

"Kuya Dave is on his way papunta diyan."

Agad nanlaki ang mga mata ko! Ano? Ha? Bakit?

"Huh? Ano? Bakit?"

"Ate! Calm down!"

"Teka! How can I calm down? Bakit siya pupunta dito? Anong gagawin niya!?"

"To find you."

"Huh? Bakit? Paano nangyari? Akala ko secret lang natin?

"Oo nga ate. Hiniram niya lang naman yung phone ko kasi ang sabi niya makiki-text lang daw. And nawala sa isip ko na burahin yung convo natin. Tapos tiningnan na niya pala yung mga pictures natin sa gallery ko."

Oh, syet.

"Oh, tiningnan naman pala eh. Paano niya nalaman na dito ako nag aaral?"

"He forced me to tell him kung nasaan ka ngayon. He was so mad and scaring ate! Hindi ko alam kung paano siya pakakalmahin." 

"Sige. Okay lang. Wala naman ako sa UP ngayon. It will be fine. You too, you should relax na. Hindi naman ako galit. I know it will happen. Di ko lang expected."

"Sorry talaga ate, I miss you."

"Yes. I miss you too."

And I ended the call. Oh, gosh. Ano nang gagawin ko?

A/N:

LET'S PRAY AND HELP EACH OTHER. KEEP SAFE GUYS.