Ten Thousand Hours

Chapter 30

Hanggang ngayon di parin ako maka move on! Huhu! Wala na yung first kiss ko! Mixed emotions. Pero at the same time, I'm happy naman na I felt and shared it sa taong mahal ko. You know, experiencing things with the one you love is such a great moment to remember.

That night became awkward after that kiss. Nailang talaga ako ng sobra. Siguro nga dahil first time ko yun and nahihiya talaga ako. I don't know pero nag pahatid na ako agad nun. Gusto ko na nga mag palamon sa lupa eh. Baka kung mag tagal pa ako dun, mawala na talaga ako sa sariling katinuan.

Mag isa lang ako these past few days. Dave just started his trainings with ateneo and knowing Coach Tab, mahirap talaga siya mag pa training. Kaya kailangan din minsan mag sacrifice. And that's seeing me. I banned Dave from seeing me. But not in a bad way, nag usap naman kami and ipinaintindi ko sa kanya. Imbis kasi na ipupunta niya dito, pu-pwede nalang niyang ipahinga at gawin yung mga mas importante pang bagay.

At first he didn't agreed to it. Andami niyang mga hanash. Kesyo ganyan, ganito. Nahilo na ako dahil hindi mapigil ang bunganga. Pero sinubukan ko talagang ipaintindi sa kanya at ipaliwanag yung mga bagay-bagay. Mahirap kasi na ipilit pa. Buti naman at nakinig siya sakin. Masaya ako kasi maayos yung communication namin. Pag uusap talaga. Kaya naman madaan sa maayos na pag uusap ang lahat.

Pero hindi rin tayo sure.

The moment na sinabi sakin ni Dave na mag sisimula na siya mag training, it was a happy moment for both of us. Umiyak pa nga siya eh. Napangiti ako dun sa reaction niya. He's been waiting for that. I kept hugging him and saying he deserves it. That all of his sacrifices are all worth it. Naniniwala naman ako na he will made it.

Masaya ako. That I am able to share those moments with him. Everytime na mag kasama kami, lagi kong hindi malilimutan. Kasi everytime, wala siyang ibang ginawa kundi iparamdam sakin kung gaano niya ako kamahal. He is doing his best to make me happy. And ako, sinusubukan ko rin siyang mapasya in my own little ways.

Pero Juan, nag aalala ako sa kanya. I feel na he distant himself sakin. Like, I can see that we were not the same as before anymore. And I really don't know what's wrong. He said na wala naman daw pero ugh! It's so frustrating. Ayokong masira yung friendship namin.

Hindi ko napansin yung tao na nasa harap ko kaya nabangga niya ako. Muntikan na akong matumba pero luckily, nahawakan niya agad yung kamay ko para hindi ako matumba ng tuluyan.

Phew! Muntikan na.

"Shit. I'm sorry. I didn't mean to hurt you." Pag hingi ng paumanhin ng lalaking nasa harap ko. I looked at him. Hmmm, based on his looks he seemed american. And for his body, I think basketball player din 'to.

Umiling ako. "No. Hindi rin naman ako nakatingin sa daanan." Ani ko. Si Juan kasi eh! Urgh. "I'm really sorry. Are you okay?" He asked. I nodded at him. "Yes. I'm okay naman. Thankfully you got me agad." I said and chuckled a little. Bakit parang ang gaan ng pakiramdam ko sa lalaking 'to.

"By the way, I'm Dwight. Dwight Ramos." He said and offered his hand. I accepted it. "Hanna. Hanna Gandler." Pag papakilala ko. Hala. Ano ba 'tong iniisip ko. May boypren na ako mayghad!

"You're wrong. Ramos should be your surname."

"Huh? May sinasabi ka?" Tanong ko. Ano ba naman 'to si koyah. Mag sasalita na nga lang ang hina pa. "No, nothing." He said. Tumango nalang ako sa kanya.

"Oh, pano Dwight. Mauna na ako. May pupuntahan pa kasi ako." Pag papa-alam ko. He just nodded and smiled at me. Nag lakad narin siya paalis. Habang nag lalakad ako, hindi ko maiwasan na mapalingon ulit at tignan siya.

Why do I feel this way? Ano bang meron sa lalaking 'to?

I shrugged myself. Ano ba 'to. Pero ilang hakbang palang ang nagagawa ko nang bigla akong nahilo at napasandal sa isang puno. Bumilis ang tibok ng puso ko. No, it can't be. Baka sa init lang 'to ng araw or something like that. No, please.