Ten Thousand Hours

Chapter 13

Lumapit ako sa kanya at unti-unting hinawakan ang ng dalawa kong kamay ang mukha niya.

"Ngayon, mag simula ka na ulit. Ngayon na alam mo na yung totoo, wala nang mag bo-bother sayo. Wala ng dahilan para kwestyunin mo yung sarili mo sa mga aspetong tingin mo ay nag kulang ka. Dahil hindi ka naman talaga nag kulang, in fact, sobra-sobra pa nga eh. Kaya dumating na ako sa point na i-sacrifice ko nalang din yung meron tayo kasi I saw how precious you are. Nakita ko na dapat kang ingatan at pahalagahan." Ani ko.

"'Yun nga lang, sinubok tayo at napalaban sa isang gyera noon. And sa bawat desisyon natin, hindi maiiwasan na meron talagang magiging mga casualties. But, all we need to do is to move on or move forward. Choice mo na kung anong term ang gagamitin mo." Sabi ko habang pinupunasan ang mga luha niya.

Halata naman sa mukha niya ang pag tatanong.

"Mag move on ka kung gusto mo talagang makalimot. Like, totally to forgot everything that happened in the past. While move forward, gagamitin mo yung term na yun kung naging masaya ka naman sa past and ayaw mo siyang kalimutan. Mag mo-move forward ka lang, hindi move on." Pag papaliwanag ko sa kanya.

In our lives, wala talagang kasiguraduhan. It was all about taking risks. Kasi walang sigurado, kaya susugal ka.

"Simula bukas, pag mulat pa lang ng mga mata mo. Hanapin mo yung pag mamahal. Tanggalin mo lahat ng pag tataka at pag dududa mo sa sarili mo. Unti-unti mong bawasan ang dapat at sana. Life is short, do things na makakapag pasaya sayo." Ani ko sabay yakap sa kanya.

Humiwalay din ako agad at pumunta sa kusina.

"But for now, let's just think that nothing happened. You're here because ako ang my kasalanan and I'll take full resposibility. Aalagaan kita mag damag and titingnan natin kung kaya mo nang umuwi mag isa bukas or ipapasundo nalang kita." Ani ko habang kinukuha yung mga rekados na kakailanganin ko.

"Umupo ka muna ulit at mag pahinga. Sorry, wala akong TV pa for entertainment. Pero may bluetooth speaker naman diyan, you can connect your phone. Mag luluto lang ako. Kailangan kasi na may laman yung tyan mo bago uminom ng gamot." Sabi ko habang hinihiwa ang mga bawang, sibuyas at luya.

"Ano nga pala yung lulutuin mo?" He asked. I look and smile at him. Alam ko na favorite na favorite niya 'to.

"Adobong Baboy." I answered to him. Biglang nanlaki yung mga mata niya. "Yung matamis?" Mangha niyang tanong. I nodded at him.

"Wow! It's been years. I can say na 'yang adobo mo lang talaga yung swak sa panlasa ko. I don't even know why, andami ko na rin namang nakain na versions niyan. But... it still tastes the best." Ani niya habang nakangiti at nakatingin sa kisame.

Bakas sa tono niya ang pangungulila at pang hihinayang. Maging ako man, pareho din ng nararamdaman niya. It feels that something is still missing.

After 1 Hour of cooking. Natapos ko na lutuin yung adobo. At first, ayoko rin ng adobo. Kasi ang alat and parang hindi ko siya na e-enjoy. But when my mom cooked adobong matamis. BOOM! Biglang 'yun na yung naging favorite ko.

"Tara. Kain na tayo. Diyan na lang tayo kumain sa sala. Wala kasi akong dining table or something." Sabi ko habang inaayos yung pagkain.

Hahawakan ko na sana yung ulam para ilagay sa maliit na mesa sa sala nang bigla siyang tumayo at lumapit sakin.

"Ako na." Ani niya sabay kuha at lagay ng pagkain dun sa mesa. It feels strange. 3 weeks na akong ganito. Eating by myself and doing all thing ng sarili ko lang. I feel really lonely. Parang nakakabingi yung katahimikan. At nakakatakot kasi ako lang mag isa. Hindi sa mga multo, but to the fact na ako nga lang talaga mag isa.

Our dinner went well. Nag kwentuhan kami about our lives now. Kung ano na yung mga nabago sa amin. Yung mga things na na-improve na namin from the past years. Kamustahan. Paramihan ng mga achievements. And so on.

Naging masaya ako sa mga oras na yun. Kasi kahit pa unti-unti, nagiging kampante na kami ulit sa isa't isa. Alam ko naman na hanggang ngayong gabi lang 'to eh. I won't let him go near me again bukas. Ewan ko. Maging ako man ay naguguluhan din. Pero isa lang ang sure ako,

He is better off without me.

Ayokong maging pabigat. Ayoko na maging sagabal sa kanya. Nagawa ko naman noon eh, I'm sure magagawa ko rin ngayon. Na endure ko naman yung pain noon, siguro naman matitiis ko rin ngayon. Kakayanin ko ulit, para sa kanya.

Kumuha na ako ng gamot mula sa kwarto ko at binigay 'to sa kanya.

"Take this. Inomin mo 'yan maya-maya. I also prepared yung mga gagamitin mong kumot at unan. Sabihan mo nalang ako kung may kailangan ka or something." Paalala ko sa kanya.

Papasok na ako ng pintuan when he speak.

"Goodnight, Marí."

Natigilan ako sa sinabi niya. Those words brings back so much feels and pain.

I tried to ignore it at pumasok na sa kwarto.

"Goodnight, Sean." I whispered at the door.