Ten Thousand Hours

Chapter 20

Nag lalakad na ako ngayon papunta sa Dorm ko. I know ang sama ko dahil iniwan ko silang dalawa kanina. But, I do not have a choice! Kung sasama ako ni-isa sa kanilang dalawa, may magiging issue pa 'yun. So it's better na huwag nalang sumama sa kanila.

Naisip ko tawagan sila mama. Matagal narin since yung huli naming pag uusap.

I dial her number and couple of rings, she answered.

"Hello, Mama! Kamusta kayo diyan?"

"Okay naman kami dito. Ikaw, kamusta ka diyan? Ang tagal mong hindi tumawag ah."

"Naging busy na kasi ma, and marami ring mga adjustments na ginawa ako dito. You know, first time ko malayo sa inyo ng matagal."

"Oh. Oo nga. Ako rin. Di rin ako sanay na wala ka sa tabi ko. Pasensya na anak ha. Kung hindi man naging maayos yung buhay natin. Alam ng diyos bawat oras kang nasa isip ko. Hindi mawala yung pag aaalala ko sa'yo."

Ngayon ay pinipigilan ko ng tumulo yung mga luha ko. Si mama, lagi siyang vocal to us. She is saying to us how sorry she is. Sa mga pag kukulang niya, sa mga pag kakamali niya.

Pero ako, wala akong ginawa kundi pasalamatan siya. Kasi kahit na ganun, walang katumbas na pag mamahal ang ibinigay niya samin. Oo, may mga oras na minsan naiinis o nagagalit ako sa kanya. Pero pilit kong iniisip yung mga pag hihirap niya, mabuhay lang kami.

My mom owned a grocery store. And yun yung bumuhay samin since my dad left us. Dugo't pawis ang ibinibigay niya doon, huwag lang malugi. Dahil yun nalang ang source of income namin.

Minsan, dumating sa point na kailangan siya dun and I am in the middle of my chemotherapy. She didn't want to go pero kailangan. She even contacted some of our relatives para sila muna yung mag bantay sakin, but no one answered. So, nag chemotherapy ako mag isa. With the help of Nanay Lou, nag chemo ako mag isa.

No one knows how much pain and tears I felt at those times.

Nakikipag agaw buhay ako, pero ako lang mag isa.

Ako lang mag isa.

I wiped my tears.

"Okay lang yun mama. We'll get through this. Okay naman ako dito. Ang mahalaga, kasama mo si tukmol diyan. He needs you more than me."

Kailangang-kailangan din kita, mama.

"Sige na mama. Malapit na ako sa dorm. Ingat kayo diyan ha. Love you both!"

"Sige anak. I love you! Mag ingat lagi diyan ha."

I smile before I ended the call.

Ang pait talaga ng buhay 'no? Pero wala kang magagawa, you have to take it all.

Pero shux! Walang sing pait ang mukha ng lalaking nakatitig sakin ngayon! Ano na naman ang ginagawa niya dito!

"D-dave? Bakit ka nandito? Gabi na oh." I said habang nag lalakad papalapit sa dorm ko. Gabi na and ano pang ginagawa niya dito? Aber?

"Kaya nga eh. Gabi na. They why are still not home?" Matigas niyang tanong sakin. Hala! Galit ka boi? Problema nito!

"May dinaanan kasi ako. Pero ikaw? May dinaanan karin ba kaya inabot ka ng ganitong oras?" Nag aalangan kong tanong. Hinay-hinay lang ako sa pag sasalita. Mamaya kasi, bigla nalang akong bugahan ng apoy nito.

"I've waited for you." He said. Huh? Bakit? Sa pag kakaalala ko kanina sinabi ko na busy ako?

"Ha? Bakit?" Tanong ko. Out of nowhere tho.

"Hindi maalis sa isipan ko na mag kakilala kayo ni Juan. And I just want to make sure that he'll not bring you home." Ani niya habang hindi inaalis ang mga titig niya sakin.

"Huh? Bakit naman? Wala naman kaming ginagawang masama para hindi maalis sa isipan mo. And huh, ulit. Ano namang issue dun? Mas okay pa nga yun diba? Free ride. Hindi na ako mapapagod, and sure pa ako na safe akong makakauwi." Ani ko sa kanya. Ano ba naman 'to ha?

"Oh? Yun lang? Sana tinawagan mo ako kung kailangan mo ng free ride. I can drive for you!" Frustrated niyang sabi.

"Ano na naman 'to Dave? Ano na naman 'to!" Ani ko pero hindi ko napigilan na hindi mag taas ng boses. Kahit ako, frustrated na sa mga ginagawa niya.

"I'm jealous! Nag seselos ako! And I hate the fucking feeling!" Bulyaw niya sakin.

Huh? Over that kind of gesture? Selos agad? Susme naman!

"Bakit? Tsaka sinabi ko naman sayo na layuan mo na ako, diba? Kung ayaw mo, ako ang lalayo para sayo. Kaya lang naman ako nakikipag usap sa'yo because napilitan ako and I had a favor. I also have to do my part. Pero akala ko hanggang dun nalang yun? Akala ko maliwanag na tayo dun?" Ani ko sa kanya. Sobra na yung sakit habang sinasambit ko ang mga salitang 'yun.

Di ko gusto, pero kailangan.

"Alam mo... simula noon, hanggang ngayon. Ang manhid mo parin." Sabi niya sakin at umiwas ng tingin.

"Hindi mo ba nararamdaman yung feelings ko? Hindi mo man lang ba maramdaman kahit konti yung pag kaulila ko sayo? And why the hell, you couldn't even feel how much I want you to be in my arms again?" Sunod sunod niyang tanong sa akin.

Heto na naman tayo.

"Mali nga kasi." Sabi ko habang pinunasan agad ang luhang papatak mula sa mga mata ko.

"Paanong naging mali? Kailan pa naging mali? Nag mamahal lang naman ako! Paano at kailan pa naging mali ang mag mahal?" Malungkot niyang sabi sakin.

Hindi ko alam. Hindi ko alam.

"A-ayoko lang humarang sa mga bagay na pwedeng mong maabot. Dahil ako, alam ko sa sarili ko na magiging sagabal lang ako sa'yo." Ani ko sa kanya.

Heto na naman ako.

"Humarang? Sagabal? Sa papaanong paraan? Ikaw yung dahilan kung bakit ako meron ng mga bagay na 'to! Ikaw yung naging inspirasyon ko. Ikaw yung iniisip ko sa bawat oras na nahihirapan na ako,"

"Sige nga. Sabihan mo sakin. Para saan pa 'tong mga ginagawa ko? Para saan pa 'to kung wala karin naman?" Dugtong niya.

"Dave... ayoko lang na-" hindi na natuloy yung sasabihin ko nang mag salita na naman siya.

"Ano? Kinabukasan na naman? Future? Ilang beses ko bang sasabihin sayo! Walang kwenta lahat ng 'to kung wala ka!" Ani niya habang umiiyak sa harapan ko.

Nakatungo ako. Hindi ko na alam kung ano ang dapat sabihin.

"Sino ka ba para mag decide ng future ko?" Mapait niyang tanong sakin.

Parang tila'y may sumaksak sa puso ko.

W-why?

All I want for him is to be well.

Yun lang, wala ng iba.

Unti-unti akong humarap sa kanya. Hindi ko na mapigilan yung bawat luha ko. Sige na, mag silabasan na kayo.

"I-I'm sorry. S-sorry. Ang gusto ko lang naman maging maayos ka. Maging secure ka sa lahat ng bagay dahil ganon ka pinalaki ng mga parents mo. Sorry. Sorry because I thought my perspective in you was right." Ani ko.

Unti-unting lumambot yung mukha niya.

"N-No-"

"Simula ngayon... hindi na ako makikialam. B-bahala kana. Your question is right. Sino nga naman ako, diba? Sorry. Hindi ko rin 'yun naisip. Pasensya na." Ani ko at nag madaling pumasok sa dorm ko.