Ten Thousand Hours

Chapter 17

Agad kong tinawagan si ate Jenna para sabihin sa kanya ang magandang balita.

I dialed her number.

"Hello! Ate Jenna! Pwede po ba kayo pumunta sa Nurse's Home? And please bring Emjay narin po."

"Ha? Anung meron Hanna?"

"Basta po ate! Hihintayin po namin kayo dito."

"Oh, siya sige. Ikaw talagang bata ka."

I smiled and ended the call.

I looked at Dave and smiled at him. Sobrang saya ko ngayon. Saya na finally, makikita na ni Emjay si Dave. That I will able to bring Dave to him. Pero hindi nawawala yung lungkot ko. Lungkot kasi, tutupad ako ng last wish. Sobrang bigat ng pakiramdam ko ngayon. Gusto kong umiyak sa tuwa at lungkot.

Bakit ba kasi ganito? Bakit si Emjay pa?

Dave hold my shoulders at inihirap ako sa kanya.

"Calm down, okay? Relax ka lang. Aren't you happy?" He asked me. Ngumiti akong pagod sa kanya.

"Of course I am." I answered back to him. Totoo naman talaga na masaya ako.

"But, why with that face?" Kunot-noo niyang tanong. Tumingala muna ako bago sumagot sa kanya. Gusto ko kasing pigilan 'tong mga luha ko.

"I-I'm sad. Sad with the fact that I am going to fulfill a little boy's last wish before he dies." Ani ko. Habang sinasambit yung mga salitang 'yon. Tila ay pinupunit paunti-unti yung puso ko.

Kahit alam ko na yung sagot sa mga tanong ko. Minsan ay pilit parin akong napapatanong sa panginoon kung bakit nangyayari ang mga bagay na 'to.

Kung bakit kailangan maging masaya, pero kukunin din naman.

"I can't say anything about it. Kasi wala naman ako sa posisyon mo. Hindi ko naman nararamdaman yung sakit at bigat na dinadala mo ngayon. Kaya parang wala ako sa position to say anything." Ani niya habang pilit akong pinapakalma.

"Pero may payo ako. Uhm, naaalala mo yung mga oras na down ako and I've been questioning God why all of that happened?" He asked. I nodded at him.

"You've always telling me that,"

"Everything happens for a reason." He said. "That God has so many plans. At sa dami nun, we couldn't even know one. Na sa bawat sakit na ipaparanas niya, doble minsan pa nga triple yung saya na kapalit." Ani niya habang nakangiti sa akin.

Na-miss ko yung mga ngiti mo, Ildefonso.

"Pero sa ngayon, there's no room for regrets. Let us make Emjay happy for the rest of the days he had. Gawin natin lahat, lahat. Para aalis siya sa mundong 'to na masaya, hindi pagod, at payapa." He said and plastered a smile on his face.

Tama siya. Wala na akong magagawa kundi gawin na lamang yung mga bagay na makakapag pasaya kay Emjay. Wala na eh, this is our dead end.

I heard a foot steps. Maybe they're here.

I smiled as Ate Jenna and Emjay entered the hall. Their reaction was so priceless. Nakatingin lang sila saaming dalawa ni Dave at tila ay hindi makapaniwala.

Dahan-dahan akong lumakad papunta kay Emjay at lumuhod.

"Uhm, Emjay. I heard that you want to see Kuya Dave. So, naisip ko na why not diba? Kaya nag isip agad si ate ng paraan para makita mo siya. And ito na siya oh," I said at tumingin kay Dave at ngumiti.

"Sige na. Pumunta kana sa kanya. Mag bonding muna kayo. Doon lang kami ni nanay sa labas ha. Mahal na mahal ka ni ate." I said and hug him. Agad kong pinunasan ang isang luhang pumatak sa mata ko.

Dahan dahan siyang lumakad papunta kay Dave at niyakap ito. Lumabas narin muna kaming dalawa ni Ate Jenna para mas makapag usap silang dalawa.

Nung nakalabas na kami, nag salita si Ate Jenna.

"H-Hanna, p-paano mo-?" Ani ni Ate Jenna pero bigla ko siyang niyakap.

Umiiyak siya sa mga balikat ko. Hindi ko alam kung gaano 'to kasakit kay Ate Jenna. Kung ako palang ay sobrang sakit na. Paano pa kaya siya? Siya yung ina. Siguradong mas triple ang sakit na nararamdaman niya kaysa sakin. Ikaw ba naman, mag lilibing ng sarili mong anak?

"Shhh. Okay lang po 'yun Ate Jenna. Dahil kagaya niyo, mahal ko rin si Emjay. Kakayanin ko rin gawin lahat para sa kanya. Ganun naman po pag nag mahal diba? Give it all." Saad ko habang hinihimas yung likod ni Ate Jenna.

Humiwalay siya sakin at nag salita.

"Napaka swerte ng anak ko sa iyo. Napaka swerte namin na nakilala namin kayo. Andaming beses niyo na kaming tinulungan." Ani niya habang pinupunasan ang mga luha.

"Nako! Swerte rin po kami sa inyo. Swerte ako sa mga taong nakapaligid sa akin. They are loving me unconditionally, so why not love them as the same diba po?" Ani ko. Tumango tango siya sakin.

Isang oras na kaming nakaupo dito sa labas. Rinig namin ang bawat halakhak ni Emjay at ni Dave. Kaya pala nag dala siya ng bola. Tuturuan niya pala si Emjay. Wala ni isa sa amin ni Ate Jenna ang nag tangkang puntahan sila. Tila ba'y parehas kami ng iniisip sa mga oras na ito.

Sabi ni Ate Jenna, Emjay's condition got worst nung last chemo niya. Even the doctor's didn't know what went wrong. Akala nila, maging kami ay okay ang lahat. Na ayos lang ang lahat.

Nag tatawanang lumabas ang dalawa at papunta sa amin.

"How was it? Are you okay?" I asked. Pawis na pawis kasi silang dalawa. Masyado namang ginalingan Ildefonso ah.

"Okay naman po ako ate! Pero bakit po ako lang yung tinanong niyo? Pawis din naman po si Kuya Dave ah." Inosente niyang tanong. Sus mariya! Ano ba 'to?

"Oo nga naman Hanna. Pawis rin ako oh? Di mo ba ako pupunasan? Baka malamigan 'tong mga abs ko." Ani niya while making face towards me.

Ngumiti si Ate Jenna at Emjay. Syet ka, Sean!

Masama kong tiningnan si Dave. Ikaw? Anong pinag tuturo mo sa bata ha? Pingot ka sakin mamaya.

"Ah, ano kasi. Kaya naman niya yung sarili niya!" Pag aalibay ko. Humanda ka talaga sakin Ildefonso.

Pumunta na si Emjay kay Ate Jenna para mag papalit ng damit dahil basang basa na siya sa pawis.

"Nay! Makakauwi ba si Kuya Eric sa sabado?" Tanong ni Emjay sa nanay niya.

"Hindi anak eh. Alam mo naman, kailangan mag trabaho ng kuya mo para sating dalawa. Yung perang ipapamasahe niya galing abroad, eh ipapadala nalang daw niya sa atin." Nahihiyang sagot ni Ate Jenna.

"Ah, ganun po ba." Dismayadong sagot ni Emjay.

"Po?" Sabay naming tanong ni Dave.

Hindi ko alam na nasa abroad na nag tatrabaho yung anak ni Ate Jenna. Akala ko dito lang sa pilipinas.

"Ah. Nung una ay dito siya nag tatrabaho sa pilipinas. Pero nung mas kinailangan na namin ng pera pampagamot noon, napilitan siyang mag ibang bansa. Kasi mas malaki ang kikitain niya dun kaysa dito." Paliwanag niya samin. Sabay kaming tumango ni Dave.

"Di bale. Ako nalang proxy ng kuya mo sa sabado Emjay. So, pano ba yan? Kita nalang tayo sa sabado? Okidoki." Aniya at nakipag apir pa kay Emjay.

Wow. This guy is just making me realized of what I've lost.