Chapter 39

246 9 0
                                    

"What? No! I can't accept it!" My dad shouted. Nandito kami ngayon sa bahay. Hindi ko na rin alam kung paano ako napunta dito.

Diniretso ako ni Dwight dito sa bahay. He called my dad and he said that it's important. My mom si so nervous. She started to overthink, same as me. But Dwight can't tell it until my dad arrive.

When my dad came, si Dwight na yung nag sabi sa kanila tungkol sa kundisyon ko. I can't talk anymore. Nakatulala nalang ako. Pagod ako, pagod na pagod.

Physically and mentally.

"Tito, please calm down." Dwight said. My mom is crying while holding my hands. Naka tulala nalang ako. I can't say anything. Parang I can't stand for myself at this moment.

"How can I calm down? Huh? Tell me! How could he say that? Is he even a doctor?" Galit na sabi ng ama ko. He is very angry at the doctor. Pero sa isip ko, there's no point in getting angry to him. I mean, he's just stating facts or maybe my fate.

"ARGH!" Sigaw ng daddy ko sabay hampas sa lamesa. Napatingin ako sa kanya. Para na siyang maiiyak sa galit. Nasasaktan ako. Kasi sinasaktan ko sila ngayon. Look at them now, suffering because of me. Hinawakan ng mama ko ang kamay ng daddy ko. Maybe she's trying to calm him down. Nakakatakot ang daddy ko ngayon. I've never seen him like this.

"I'm sorry." Ani ko. Nakatingin parin ako sa isang larawan ngunit may mga luhang tumutulo sa aking mga mata. I'm tired, pero heto parin ako.

"I'm sorry for hurting all of you." Pag hingi ko ng tawad. Pakiramdam ko'y wala na akong kayang gawin. Nang hihina ako. Hindi ko alam kung bakit.

"A-anak." Pag tawag sakin ng mama ko. I hate seeing her cry like this. Para akong sinasaksak ng kutsilyo diretso sa puso ko nang paulit-ulit. "Hindi ka dapat humingi ng patawad sa amin. Dahil hindi mo kasalanan. Wala kang kasalanan." Aniya. I just showed a little smile to her. I was so down.

"That's true. Besides, dad is here now. We will do everything. We can win this battle and I can assure you, you'll be the MVP." My dad said. Bumuntony hininga ako. Buti nalang nandito sila ngayon, handang samahan at damayan ako. Baka kasi kung wala sila? Di ko na alam kung saan ako pupulutin.

"Andrea." Ani ng daddy ko. Lumapit sa kanya si Andrea. "Call our medical team in the States. Tell them to find me the best hospital and doctors to perform my daughter's surgery. And I won't accept 50/50 rate." He said. Maswerte ako kasi may connections ang daddy ko. That I had the priviledge na maka survive. Pero paano naman yung iba?

"And also, say to them that I'll be giving 100 million dollars if they can assure me about my daughter's safety." Dagdag ng daddy ko. Hindi ko mapigilan na umiyak. Kasi after all the things I've been through, akala ko nalagpasan ko na pala. Pero this happened.

Ngunit masasabi ko parin na may pag asa pa ako, kahit kaunti. Dahil kasama ko ang pamilya ko.

"Sir. They already found a hospital for Miss. But the hospital said that they should see the examinations result first." Ani ni Andrea. Tumingin ang daddy ko kay Dwight.

"Dwight, go with Andrea and get the examinations result from the hospital." He said. Dwight nodded at him. Ngunit bago pa man siya makatayo ay nag salita ang mama ko.

"Sasama ako. Gusto ko ako mismo ang mag ayos ng mga papeles." Aniya. Tumingin sa kanya ang daddy ko at tumango lamang. Tumingin muna siya sakin bago siya umalis. Lumakad na sila papunta dun sa hospital.

Sobrang nakakataba ng puso ang mga ginagawa nila ngayon. Walang hanggang pasasalamat ang utang ko sa kanila.

"Ate, kaya mo 'to ha. Nandito lang ako sa tabi mo. Hindi kita iiwan. Sasamahan kita hangga't kaya ko po." Ani ng katapid ko na nakayap sa tagiliran ko. I just nodded at him. How can a little boy say it?

"K-kakayanin ko pa ba dad?" Tanong ko sa dati ko. Umupo siya sa harapan ko. Inayos ang buhok ko at iniharap sa kanya ng maayos.

"Of course you will. Cancer can't beat you. I told you that we are going to do everything just to make your surgery successful. And I will do and give everything for you. I promise you that after that? You can still able to see the sunlight. Don't be scared, we got this? Okay?" Aniya. My dad is keeping my hopes up. He provides me the courage that I need. He provides everything for me.

"A-ano?" And I saw Dave standing right infront of us.

I can do this. For him.

Ten Thousand Hours Where stories live. Discover now