Ten Thousand Hours

Chapter 16

Nag madali akong lumabas ng ward to call Dave via instagram. Kailangan ko ng makausap ngayon na. I need to do everything para mapapayag siya. I need him para kahit papaano, ay mapasaya ko si Emjay. Lahat gagawin ko, para sa mga taong mahal ko.

Ilang ring ay sumagot narin si Dave. Oh, thank god.

"Hello, Dave! Are you available today?" I asked him without looking at the camera. Kahit naman desperado na ako, eh nahihiya pa naman ako kahit papaano.

"Why? Miss mo na ako agad? Grabe naman po." Pang aasar niya sakin mula sa kabilang linya. Napatawa ako sa inis. Galing eh no?

"I don't and I won't. I need something from you." I said confidently to him. Sorry to act like this but time is running. Every second right now counts. Hindi pwedeng mag aksaya ng panahon. Kung mas maaga ko siyang madadala kay Emjay, mas better.

"Woah! Chill. I'm just joking around. Masyado mo namang sineryoso." Ani niya.

"Dave! I have no time for that!" I said to him while letting out my frustration. Naiiyak na ako sa tuwing iisipin ko na darating yung araw na hindi ko na makikita yung mga ngiti ni Emjay. Nakakatakot, natatakot ako.

"Oh, sorry. Ano bang problema?" He asked. Bigla akong napasandal sa pader at nag simulang umiyak. Hindi ko kaya. Hindi ko kaya na makita si Emjay na ganun. That he is in worst situation.

Ngayon, napapaisip na naman ako. Why do god have to do this to a little child? Like, Emjay? He is so loving, caring and happy child. He won't do such things para maparusahan siya ng ganito. Why? Bakit?

"D-dave, I-I need you." I said while sniffing. "Iniisip ko palang na mawawala siya, parang hindi ko kakayanin. But what can I do? Life has decided his fate. B-but... I still can't accept it. I-I just can't." Dugtong ko. Sa bawat oras na naging masaya kaming mag kakasama at sabay na lumalaban sa sakit na 'to, it was hard for us to think na may posibilidad na may mawawala sa amin.

Pero ano ba ang magagawa namin? Tanggapin nalang lahat?

I heard that Dave is still talking in the phone but I can't answer anything right now. All I can do is to cry. Wala eh, iniisip ko palang nasasaktan na ako. Paano pa kaya pag nangyari 'yon? Paano na?

"Hanna Gandler! Answer me!" Napansin ko nalang yung phone ko when he shouted at it. Galit ba siya?

Tumingin ako sa phone ko at iniharap ito sakin.

"Where are you exactly right now?!" Matigas niyang tanong sakin. Hindi ko alam kung bakit siya nagagalit sakin ngayon. I've never saw him na magalit ng ganito ulit.

"Parking ng PGH." Maikli kong sagot sa kanya. "Okay. Wait me and I'll be there." He said bago niya pinatay yung call.

Pilit kong pinipigilan yung mga luha ko para pag dating niya eh hindi niya ako makitang ganito. Pero kahit anong pilit ko, hindi ko magawa.

Masyado akong nasasaktan ngayon. Para na silang pamilya sakin. Rinig ko yung bawat iyak nila at pag susumamo na tama na sa tuwing tinuturuan sila ng mga karayom at kung ano-ano pa. And for god's sake! They don't deserve it!

Sa bawat iyak nila ay tila unti-unting winawasak ang mga puso naming nakakarinig nito. Can you imagine? Isang batang nag mamakaawa sa mga doctor at nurse na itigil yung mga masasakit na turok at matatapang na gamot na ipasok sa katawan nila? I can't even stand hearing it.

Tapos makikita-kita ko, yung ibang mga tao. Hala sige! Walwal dito, walwal doon! Patuloy na sinasayang yung mga buhay nila! How could they even do it?

Ilang minuto ang nakalipas ay may isang kotseng huminto sa harap ko. Agad bumaba ang taong nag mamaneho nito at tumakbo papalapit sa akin at niyakap ako.

Umiyak lang ako ng umiyak habang niyayakap niya ako. Mga traydong na luha! Akala ko tapos na eh, meron pa palang natitira.

Masakit na sakin 'to. Sobrang sakit.

Hindi ako nag dalawang isip na umiyak sa dibdib niya.  Alam mo yun? Parang wala ng ibang magawa yung sistema ko kundi umiyak. Mahal ko kasi yung taong nakalagay sa alanganin ngayon.

After I cried, kumalas ako sa yakap at inayos ang sarili. Nakaharap siya sakin kaya kitang kita ko rin yung basa niyang damit dahil sakin.

"I'm sorry." Ani ko upang humingi ng paumanhin sa kanya. I feel sorry dahil nakita niya akong ganito.

"No, no. It's okay. So, can you tell me now what really happened?" He said while looking at me. Huminga ako ng malalim bago nag salita.

"There was a kid that I met. He had cancer also. Sabay kaming nag pagamot and along the way, I used to love him as my brother. I was able to share and feel the pain with him. And then kanina, our doctor said na may taning na yung buhay niya. That, if we could give anything that he wants, we should give it na before it's too late." Ani ko habang pinipigilan na umiyak upang makapag paliwanag ng maayos.

"Why did you call me? W-what can I do?" He worriedly ask. I'm thankful to God that Dave is with me as this happens.

"He wants to see you." Diretso kong sabi sa kanya.

"He is one of your big fan and that is one of his wishes before... before h-he die." Nauutal kong sabi sa kanya. I can't accept the fact na sinasabi ko sa kanya to ngayon.

"Where is he? Is he still here? Let's meet him." Determinado niyang sabi sa akin.

Biglang lumiwanag yung pag asa ko sa mga salitang binitawan niya.

"T-talaga?" Hindi ko makapaniwalang sambit sa kanya.

Tiningnan niya ako sa mata.

"Of course! Lahat gagawin ko, basta para sayo."