Ten Thousand Hours

Chapter 28

I am currently here at my dorm. Free day ko ngayon dahil weekends and I think kailangan na ng kwarto ko ng general cleaning. Kitang-kita ko na at nag paparamdam na rin siya sakin. At bawat dapo niya sa balat ko, nakukumbinsi din ako na pansinin na siya.

I ask Dave if he is free today and kung he can come over. Kailangan ko rin kasi ng mag kukumpuni at mag lilipat ng mga gamit ko. Kaya ko naman talaga, pero naisip ko sayang naman yung mga muscles niya kung hindi naman magagamit, diba?

He replied to me na okay daw siya pumunta today. Lagi akong nag papasalamat sa kanya. Kasi simula nung naging kami, I've never heared him say "Hindi ako pwede," or anything similar to that. Siguro kasi hindi pa siya nag s-start ng training sa Ateneo. Pero kung mag simula na siya, the real struggles will begin.

And hinahanda ko na naman yung sarili ko. Sumugal na ako, kaya dapat pahalagahan ko. And Dave is giving me that love, support or anything he could give. In short, he is investing a lot on me. I should do the same. Ayokong maging unfair sa kanya. All he wanted is to be loved. Pero ako? Ibibigay ko din lahat ng kaya ko. I want him to be assured that hindi na mangyayari yung dati.

At kung mangyari man ulit, pilit kong sasabihin sa sarili ko na I should include him. That I should be transparent to him.

Sinimulan ko na yung pag lilinis. Sobrang daming ng kalat at alikabok sa mga sulok-sulok dahil naging busy din ako these past few days. As much as I want my place to be always clean, lagi akong nag mamadali.

After few movements of furnitures, I saw Dave open the door. Yes, he has one of my keys. He requested it, no, he begged for it. Literal. Hindi niya ako tinigilan. Binigyan niya pa ako ng mga pros kapag meron siyang susi ng dorm ko. But, I also gave him my list of cons kapag meron siyang susi ng dorm ko. But I ended up giving one to him.

"Hi, po Ma'am! Nandito na po yung pinaka gwapo, mabait and sexy mong boyfriend." Aniya habang nilalagay yung mga gamit niya. Salubong ang mga kilay ko nung tinignan ko siya.

"Woah. Inimpose mo na talaga ha?" Natatawa kong ani. Mahilig yan maging ganyan. Sinasabi niya talaga lahat. Walang pigil man lang. Umiling siya. Nag taka naman ako. "Hindi po, Ma'am. Diba you told me before that I should always tell you the truth po?" Tanong niya. Tumango naman ako. "Heto na po. I'm always telling you the truth po. No lies." Aniya. Napa woah ako. Ah ganun?

Humarap ako sa kanya. "No. You're telling me lies now." I said and chuckled infront of him. He maked face and nag simula ng mag tantrums. Hay, nako. Ano bang dapat gawin ko dito?

We both started cleaning until we reached my room. Sabi ko ako nalang yung mag lilinis ng kwarto ko. Dahil alam kong may mga nadala akong bagay na hindi niya dapat makita.

I started at my cabinet and siya naman sa side table ko. Feeling ko kasi nandito yun eh. Sa tagal kong tanggal, linis at balik ng mga gamit ko, wala padin. Syet, nasan na ba yung mga yun?

I heard him chuckle. Ayun na, nakita na.

"Ikaw ha. Crush na crush mo na pala ako dati. Biruin mo, you even took some candid photos of me. And I can see that you had the perfect subject on each photos." Aniya habang tinitignan yung maliit na photo album na ginawa ko nung nasa hospital pa ako, nag papa-chemotherapy. Boredom got me and made me do that.

Inirapan ko lang siya at hindi sumagot. Eh, ano pa ba ang dapat kong sabihin?

"But, thank you." He said. I look at him and tried to figure out why he said that. "Today, you just showed to me again that I didn't took the wrong decision. Na dapat lang hindi ako sumuko noon. Dapat lang na hindi ako tumigil. Kasi kung ginawa ko yun? Walang ako at ikaw. Wala sanang tayo ngayon." Aniya. Those words hit me. I can't explain why.

"Walang katumbas na saya at pag mamahal ang nararamdaman ko ngayon. Lalo na kapag kasama kita. Like, no one could ever measure it, kasi hindi naman natatapos yung pag mamahal ko sayo. And yung saya ko? No one can guess. Even you." Dagdag niya. Lumapit ako sa kanya at umupo sa tabi niya.

"Masaya ako na masaya ka. Yun lang naman yung gusto ko. Wala ng iba. You also don't know how much you make me happy when you look at me smiling. Because I can see how evident your happiness is by just looking at your eyes. Bonus nalang yung ngiti mo." Ani ko at ngumiti sa kanya. I wake up every and thank God on how blessed I am right now. All the pain and sufferings I experienced in the past, I can say that I was worth it.

I hugged him. I got addicted to it. By hugging him, I feel like I'm floating.

Tumayo na ako and pumunta sa study table para buhatin sana para mawalisan. Pero pinigilan niya 'ko agad.

"Ako na diyan." He said at tinuro yung upuan. Umupo nalang ako dahil baka masermonan na naman ako kapag hindi ko siya sinunod.

"Alam mo, pansin ko lang. Ang tagal na natin pero ni minsan hindi ka man lang dumaing." Aniya. Huh? Kumunot naman yung noo ko. "Like, Dave paabot naman nito. Dave, samahan mo naman ako. Dave, pa ano naman nito. Then, hindi ka rin man lang nag ta-tantrums. Nag tatampo, nag seselos at kung ano pa man." Aniya habang naka pameywang sa harap ko.

Ha? Ayaw niya ba nun?

"Hello? Boypren mo ako. Hello." Mataray niyang sabi at inirapan ako. Mayghad! Ano ba 'to? HAHA

Natatawa na ako pero pinipigilan ko. "It's just simple. Ayoko lang na mahirapan ka. Ayoko na pahirapan ka. Tsaka kung kaya ko naman, bakit ko pa iaasa sa iba? Kung kaya ko, kaya ko. Kung hindi ko naman kaya, kakayanin ko parin."  Ani ko at ngumiti sa kanya.

He just waved his head.

"Hindi mo ako maloloko sa mga ngiti mo. Alam ko na 'yan."

INSTAGRAM
@ildavefonso

Liked by shaunildefonso and 10,919 others
ildavefonso She's battling things, her smile will never tell you about. -Jonny Ox