Ten Thousand Hours

Chapter 44

"O-oras na para pakawalan ka." Nauutal niyang ani. Nandito kami sa paborito naming lugar. Our special place. We had so much memories here.

My parents are waiting outside. Hinihintay nalang nila ako matapos makapag paalam kay Dave bago tuluyang umalis.

"I really didn't want you to go." Ani niya. Napabuntong hininga ako. It's really hard to say goodbye.

"I just want you beside me. I want to hold your hands. I want to see your face. I want to kiss you. And I always wants to love you. Gusto ko lang na lagi kang nasa tabi ko. B-but, I know it won't work in that way." Malungkot niyang wika.

Gusto ko rin naman na lagi siyang nasa tabi ko. I want to do everything with him. Pero ang daming hadlang eh.

"Gusto kong sabihin na, I-I'll do anything of you stay." Aniya. Tumingin siya sakin. I wiped his tears. Those tears coming from him is like a knife that got stick in my heart.

"P-pero, hindi kasi p-pwede eh." Nauutal kong wika sa kanya. Gustuhin ko man, hindi talaga pwede eh. Na kahit anong dasal ang gawin ko, laging may sagot na hindi pwede.

"'Yun na nga. Palaging may pero. I feel like destiny is against us. Pakiramdam ko'y pinag lalaruan niya lang tayo. Making us happy but sad and broken at the end. We may feel safe but we always ended up hurt. You know? It's just unfair." He sighed.

I always want to ask kung bakit nangyayari 'to. That why do it always happen? Paulit-ulit, walang tigil ang sakit.

Ang gusto lang naman namin ay magawang mahalin ang isa't isa. Ngunit bakit tila'y pagaling hindi sang ayon ang tadhana?

Lagi nalang kaming humahantong sa ganito. Hindi ba pwedeng bigyan kami ng oras at panahon na pwede kaming maging masaya?

Hindi naman ako masama. Wala naman akong tinatapakang tao. Nag papakabuti naman ako, pero bakit ganito?

Bakit naman po ganito?

Masama na ba ngayon ang mag mahal?

Why can't I love the person I love?

Parang ang hirap naman mag mahal sa panahon ngayon.

"Alam mo, feeling ko talaga ginayuma mo ako eh. Tapos hindi ka pa nakuntento sa normal dosage dinamihan mo pa talaga. Kaya tignan mo tuloy yung resulta. Heto na ako ngayon, baliw na baliw sayo at takot na mawala ka." Aniya. Hinampas ko siya ng mahina sa braso. Patawa pa 'to!

Humarap siya sakin at tinignan ako sa mata.

"Pero ngayon, g-gusto kong sabihin sayo na pumapayag na akong umalis ka." Aniya.

Pag kasabi niya nun ay biglang may tumulong luha sa kanyang mga mata.

I'm sorry for hurting you.

"I-I want you to know that, It's okay." He sighed.

Hindi ko alam kung gaanong karaming lakas ng loob ang inipon niya para sabihin ang mga 'to sakin ngayon.

"Tsaka, confident naman akong babalik ka." Aniya sabay punas ng luha.

Pero paaano kapag hindi?

Paano kung hindi ko kayanin?

Paano?

"Marami pa kaya tayong pangarap. Gumraduate tayo nang sabay. Ibibigay ko pa nga sayo yung last medal na makukuha ko sa UAAP kaya sobra kong ginagalingan para gold yung maisabit ko diyan sa leeg mo. I want us to celebrate nang mag kasama when we get our first jobs. G-gusto ko na hatid-sundo kita sa trabaho mo dahil ayokong nag co-commute ka. Gusto ko rin na makapag pakasal na tayo agad after 1 year. Gusto ko na maging asawa ka." Aniya.