Verbonden

6. Woede

Van alle boeken in de bibliotheek kon ik er geen een vinden met nuttige informatie. Niks leek op mijn toestand. Op een of andere manier durfde ik mijn IB of een school GS niet te gebruiken. Het was hetzelfde instict die me vertelde dat ik niet naar de ziekenboeg moest gaan. Volgens James en Vita was ik met ogen dicht voorover gevallen, alsof ik flauw viel. Maar niemand die flauw is gevallen kreeg een vreemd visioen.

Het was tijd voor de lunch en dus ging ik naar de eetruimte. We lunchte ook altijd met Laura en Maarten, de twee grappigste personen op aarde. 'Vita komt later. Heb jij James gezien?' Vroeg Laura. 'Eh nee, na de les vanmorgen ben ik gelijk naar de bieb gegaan.'
'Ooh raar'
'Jij bent van de week wel behoorlijk in de boeken gedoken' lachte ze 'Gaat het wel goed met je?' Hij zei het als een grap.
'Ze is beïnvloed door mevrouw Kraai, ik zei toch dat ze een heks was' Maarten deed haar na in een hoog stemmetje. We lachte allemaal toen Vita aan kwam lopen.
'Zullen we kaarten?' James zat achter me. 'Ja!' Riep Laura enthousiast.
'Waar kom jij ineens vandaan?' Ik was verbaasd dat ik hem niet had opgemerkt, maar James glimlachte en begon de kaarten te delen.

Ik had Vita belooft om vanavond samen met James bij haar op de kamer te komen, we hadden besloten dat we niks tegen Laura en Maarten gingen zeggen totdat we zeker wisten wat het was. Daarom konden we er in de leefruimte ook niet openlijk over praten. Ik ging nog even langs mijn eigen kamer.

Hoe durfde hij?! Hij was de levende definitie van een verrader. Eerst een mes in mijn rug gestoken en daarna driedubbel omgedraaid. Mijn kamer was toch al een puinhoop dus het maakte niets meer uit. Ik pakte een glas op en smeet het tegen de muur. Het viel met een kabaal uiteen. De scherven raakte de grond, in de zon leken het net diamanten. Ik balde mijn handen tot vuisten en schreeuwde.

'Aaaaaah!'
Ik schreeuwde, mijn handen waren gebald in vuisten.
Ik stond nog rechtop in mijn eigen kamer, geen scherven op de grond. Ik had een kloppende koppijn. Het was nu geen beeld meer, ik beleefde het ook echt. Ik schreeuwde niet in de visioen, maar in het echt. Ik dacht terug aan de keer dat ik Vita's stem hoorde in het visioen, het kon dus ook andersom. Ik rende de deur uit naar Vita's kamer. Ze deed de deur open, James was er al.

'Heftiger' zei ik.
'Sorry Terra, maar ik versta geen wartaal'
Ik begon mijn visioen uit te leggen.
'Als je denkt dat het jouw kan beïnvloeden, misschien kan jij hèt dan ook beïnvloeden' zei James.
'Ja daar dacht ik ook al aan, Vita heeft  me er ook al een keer uit gehaald'
'Huh, hoe dan?' Ze keek verbaasd maar ook lichtelijk trots.
'Die zaterdag middag, ik hoorde jouw stem door het visioen heen.'
'Zou je dan ook niet je eigen stem er door heen kunnen horen?' vroeg ze.
'Je zou er controle over moeten krijgen' zei James
'Dat gaat zo makkelijk niet' reageerde ik verontwaardigd 'Ik heb er nu drie gehad, - en eigenlijk hoop ik dat dat zo blijft - maar alle drie waren ze anders. Als ik niet eens weet wat het is, hoe kan ik er dan in hemelsnaam controle over krijgen?!'