Verbonden

32. Shock

Ik verkeer in een shocktoestand. Terwijl de tranen over me wangen stromen, probeer ik woorden te vormen. Ik kom niet verder dan betekenloos gestamel.
Voor mij staat Anna, ze praat met Rayan en een andere jongen van wie ik denk dat het Ben is.

Alle drie draaien ze mijn kant op. Rayan kijkt geschokt, Ben grijnst zelfs en Anna kijkt alleen maar verrast.
'Terra.' Ze spreekt mijn naam uit alsof het van glas is: breekbaar en daarmee kwetsbaar. Haar zachte stem klinkt me bekend in de oren, zoals ze altijd heeft gepraat. Ze zegt mijn naam als een bevestiging dat ik daar ben, maar ergens hoor ik ook het verlangen in dat ene woord. Ik probeer de zus te zien, die me dierbaar is, maar ik proef alleen de bitterheid van walging. Hoe kon ze?

Ik kijk van Anna naar Rayan, van Rayan naar Anna. Een minuut lang kijk in alleen maar, tot ik mijn hoofd schud en weg ren. Rayan schreeuwt mijn naam nog na, maar ik wil niet luisteren. Het enige wat ik wil is hier weg. Ik hoor voetstappen achter me en draai me kwaad om. Nu de verbazing is weggeëbd slaat de woede toe. Anna leeft nog... En Rayan wist dat. Beide hebben ze niks gezegd. Ik weet niet van wie ik het erger vind, maar ik voel me gekwetster dan ooit.

James doet verdedigend zijn handen omhoog. 'Ik vond dat -' verder kwam hij niet. 'Het spijt me, Terra.'
' 'T is al goed.' Zeg ik, maar de kilheid in mijn stem is duidelijk hoorbaar. Woedend en bedroefd tegelijk sla ik mijn armen om James heen. Ik heb het idee dat we beide een knuffel nodig hebben. 'Ben je... Ben je in orde?' Vraagt hij. 'Nee.' Zeg ik naar waarheid. 'Verre van zelfs.' Hij zucht en laat zich tegen een muur glijden. Hij haalt zijn hand door zijn haar, waardoor dat alle kanten op gaat staan. 'Het spijt me echt, Terra. Als er ook maar iets is wat ik kan doen?'

Ik kijk weg, want een nieuwe laag tranen glijden naar beneden. Mijn gezichtsveld is troebel en het enige wat ik kan doen is mijn hoofdschudden. 'Ik heb een douche nodig.' Zeg ik huilend. En ik ren weer weg. Door de gangen, regelrecht naar mijn kamer. Ik spring niet meteen onder de douche, maar plof eerst op mijn bed en huil in mijn kussen. Ik voel me verraden. Ik weet dat het nogal overdreven is, maar anders dan dat kan ik het niet beschrijven. Ze hebben me laten rouwen, Rayan heeft zelfs mèt mij gerouwd. Ze heeft me voor zich verzwegen en ook Rayan heeft nooit iets gezegd.

Hoe konden ze me zoveel verdriet aandoen?