Verbonden

24. Communicatie

Na alle lessen moest ik die van meneer Steenbergen samen met Mika inhalen. Gelukkig zaten we ver uit elkaar en heeft hij geen woord meer tegen me gezegd. Maar toch zat het me dwars. Als ik Rayan zie aan komen lopen kan ik bijna niet wachten om met het terrein rondje te beginnen. 'Dus je zegt tegen mij dat het beter is om stil te houden dat we verbonden zijn, maar zelf loop je er luidkeels mee rond te lopen.'
'Dat heb ik nooit gezegd,' was zijn eerste reactie en even later: 'hoe bedoel je.'

'Mika zei vandaag dat jij had gezegd dat wij meer dan vrienden zijn. Waar slaat dat ik hemelsnaam op?' Hij kijkt even verward. 'Hoe?' En vervolgens 'Mika tegen jou.' Dan begint hij te lachen. 'Mika is een van mijn beste vrienden, ik heb geen geheimen voor hem.' Hij is even stil en zegt dan. 'Hij was erbij toen ik mijn eerste visioen kreeg, natuurlijk heb ik hem verteld dat we verbonden zijn.' Hij kijkt me ergens verbaasd aan. Even was ik met stomheid verslagen. 'Het eerste wat ik ga doen na het trainen is mijn vrienden vertellen dat we verbonden zijn.' Hij lijkt daarvan te schikken, wat mij enorm verbaasd. 'Jij hebt het ook vertelt!' Roep ik uit.

'Ja en één van hen verraden me. Het zal niet lang meer duren voordat de schoolleiding erachter komt.' Hij aarzelde. 'Best,' zeg ik terwijl ik nog steeds geïrriteerd ben. 'Ik vertel het alleen aan Vita en James, zei zullen ons niet verraden. Ik vertrouw hen met mijn leven.' Toen Rayan me wilde tegen spreken zei ik dat ze toch al van me visioenen wisten. 'Oké.' Was zijn enige reactie.

Op dat moment schiet er iets me te binnen. 'Ik was eerste.' Zeg ik. En ik weet dat ik in raadsels praat, maar dat doe ik expres. Het kwartje lijkt niet te vallen dus geef ik hem nog een hint. 'Veertien seconde is dus wel degelijk snel.' Hij kijkt me verschikt aan en het volgende moment springt hij een gat in de lucht. 'Wauw!' Juicht hij en hij omhelst me volkomen onverwacht, maar ik kan alleen maar lachen. 'Het is gelukt!' Zegt hij blij. En ik knik tevreden. 'Dat is serieus best wel lauw.'
Hij glundert als een klein kind. 'Ja dat is zeker waar.' Reageer ik. 'We kunnen de rest van dit rondje wel skippen, kom!' Hij gaat al richting de achterdeur, waarbij hij meer dan de helft van wat we normaal gesproken lopen skipt. Ik ga vrolijk achter hem aan.

Eenmaal in de trainingsruimte proberen we makkelijke zinnen naar elkaar toe te sturen.

Geen wonder dat mijn moeder dit geweldig vond!

Ik hoorde hem denken, zoals ik mezelf hoor denken. Ik probeerde langere zinnen en na een kleine twee uur lukte het ons een soort van gesprek te voeren. 'Tijd om te eten' stuurde ik. En ik zag hem teleurgesteld kijken. 'Tot morgen dan hè?' Zei hij (gewoon op een normale manier) en we stonden op. 'Ik denk niet dat we nog veel trainingen nodig hebben.' Hij grinnikte, 'Nee eigenlijk niet, we zijn natuurtalenten.'
'We zijn vèrbòndèn.' Hielp ik hem herinneren, maar hij deed net alsof hij het niet hoorde en liep al weg, terwijl hij nog één keer over zijn schouder keek. 'Adios.' Stuurde hij.