Verbonden

13. Confrontatie

'Rayan!' Roep ik
'Rayan! Wacht!' Ik wil gaan rennen, maar nu nog niet.
'Rayan!' Ik schreeuw inmiddels, 'Ik moet met je praten!
'Rayan!' Ik ga harder lopen. Rayan lijkt ook harder te lopen. Hij gaat de trap af en loopt richting de ziekenboeg. Ik haast me achter hem aan en hou hem nog maar net tegen. 'Stop.' Zeg ik resoluut terwijl ik tegen de deur leun.
'Niet hier.' Sist hij en hij duwt de deur alsnog open.

Ik was even van mijn stuk gebracht. Sukkel! Natuurlijk wil hij niet dat iedereen ons kan horen. Ik stap achter hem aan de ziekenboeg in en zie hem de deur van de verpleegsterskamer opendoen. Ik trek een minisprintje en haal het voor dat de deur met een harde klak in het slot valt. Ik doe een losgelaten plukje haar achter mijn oor te en ik ga rechter op staan.
'Ik denk dat ik je geloof, ik denk dat ik geloof dat ik magie heb. Omdat ik van die visioenen heb gekregen...' Ik kijk hem zelfverzekerd aan. 'Dus we zijn Myandre, we zijn verbonden, daar moeten we iets aan doen.' Hij kijkt me argwanend aan.
'Ik hoef die visioenen van jou niet. Ik wil niet met jou verbonden zijn.' Leg ik uit.
'Je hebt geen keuze. Myandre zijn is niet een band die je zomaar kunt opzeggen. Of je het nu leuk vind of niet, we zullen er mee moeten leven. Wij zullen er mee moeten leven, alleen wij, je mag het tegen niemand zeggen.' zegt hij.

'Waarom niet?' Wil ik weten.
'Omdat er al mensen zijn die hebben ontdekt dat ik niet alleen magisch ben, maar ook mijn Myandre heb gevonden. Alleen jij kon me daar in die kelder weghalen.'
'En waarom stonden ze me niet op te wachten als het een oh zo geniale valstrik was?' Ik trek mijn wenkbrauwen op en sla mijn armen over elkaar. 'Ze waren niet zo geduldig, maar nu zullen ze wachten op het moment dat jij je openbaart. Als ze twee vliegen in één klap kunnen slaan levert hen dat meer op.'
'Hoe bedoel je?'
'Snap je het dan niet?' Hij lacht me zowat uit. 'We zijn gevaarlijk, Terra! Ze zullen naar je zoeken, ze zullen ons voor de schoolleiding werpen die ons zal uitleveren aan de Orde. We hebben magie, dat zou niet meer moeten bestaan! We hebben niet eens alleen een beetje magie, nee, we zijn Myandre! Zie je de gevolgen, Terra, zie je het gevaar?!

Natuurlijk zie ik het gevaar. We worden gezien als monsters. 'We moeten de visioenen onder controle krijgen, zodat we niet opvallen in het openbaar. We moeten kunnen communiceren voor het geval we in gevaar zijn. We doen dat en niet meer, we geven elkaar geen superkrachten.' Zeg ik resoluut. Ik wil geen superkrachten. Dan verdienen we het misschien dat de Orde ons zal vermoorden, als we onze eigen krachten niet meer aan kunnen. Als we te machtig worden en daadwerkelijk in monsters veranderen.
'Oké' zegt hij langzaam. 'Maar... Nee laat ook maar.'

Ik kijk hem aan. Hij kijkt naar beneden
'Rayan'
Zijn groene ogen richten zich op. Zijn rechteroog nog steeds bond en blauw.
'Wat is er aan de hand?' Vraag ik. Ik voel dat hij iets achter houd. Iets belangrijks. Maar hij schud alleen maar zijn hoofd. 'Omdat we verbonden zijn gaat het 100% ook over mij, dus waag het niet om te zwijgen.' Hij zwijgt. Ik voel boosheid oplaaien. 'Natuurlijk.' Zeg ik nijdig. 'Hoe kan je van iemand zoals jij verwachten dat die ook maar iets vertelt aan iemand die notabene zijn gelijke is!'

Ik kijk naar benden, ik voel dat zijn ogen op me gericht zijn.
'Terra'
Ik kijk op. Misschien vind hij me toch nog waardig genoeg om het te vertellen. Ik snuif.
'Ik kan je het niet vertellen, niet nu.' Hij draait zich om en loopt de deur uit. Daar ging mijn hoop.
'Dat was bot' zeg ik.
Hij hoort me vast niet. Die eikel is toch doof.
'Oh en ik haat je'