Verbonden

20. Vrienden

Zodra het één uur is loop ik naar de eetzaal en ga ik bij mijn squad zitten alsof er niets aan de hand is.
'Je ziet er een stuk beter uit! Voel je je ook beter?' Het was Vita.
'Ja,' zeg ik 'ik heb even kunnen uitzieken. Was misselijk en zo, maar nu gaat het wel weer.' Voor de schijn schep ik heel weinig op mijn bord. 'Ik was echt even bang dat je voor altijd op je kamer zou blijven!' Zei Laura lachend, 'Doe je mee met kaarten? We hebben een nieuw spel: Bluffen.'

Nadat ze me de regels heeft uitgelegd beginnen we met spelen. Ik blijk er super slecht in te zijn en verlies bijna elke keer. Het voelt fijn om even weer gezellig te doen met mijn vrienden. We kaarten, lachen en praten en dat is het. Ik vind het dan ook jammer als Maarten vertrekt en James en Vita samen gaan sporten. Ik twijfel even of ik mee zou gaan, maar ik het heeft geen zin als ik toch geen simulaties mag gebruiken.

'Even onder ons.' Zegt Laura. Ze heeft haar lange rode haar gekruld met een krultang en haar nepwimpers vallen nog meer op door haar bleke huid. Ze was aangekomen met glitter roze nepnagels, maar die zijn er inmiddels alweer af. Ook zonder haar nepnagels heeft ze mooiere nagels dan ik ooit zal krijgen. 'Is er iets tussen jou en Rayan?' Vraagt ze en ze kijkt me nieuwsgierig aan. Laura is altijd al van de tea geweest. Ze bespreekt de nieuwste roddels regelmatig.

Ik merk dat ik niet weet hoe ik die vraag moet beantwoorden. James had het ook al gevraagd, maar dat was voordat ik wist dat we verbonden waren.
'Nee, niet echt. Ik bedoel hij is en blijft arrogant, maar... hij blijkt ook best aardig te zijn. We gaan samen trainen.' Ik kan mezelf wel voor mijn domme kop slaan, Laura mag het niet weten, ook al is ze een goede vriendin. 'Omdat,' zeg ik er dus maar snel achteraan 'we nog steeds een maand simulatieverbod hebben. We dachten dat we dan beter tegen elkaar dan tegen een kartonnen bord konden trainden.'

'Ooh,' zegt Laura. 'Dus jullie zijn gewoon vrienden, of...'
'Nou vrienden nou ook weer niet -' Ik merk dat Laura ergens op wacht. 'Of wat?' Vraag ik.
'Of meer dan dat.' Ze giechelt en ik geef haar een por. 'Nee!' Roep ik uit. 'Absoluut niet meer dan dat.'
'O nee?' Vraagt ze terwijl ze met haar wimpers knippert. Ergens twijfel ik, waarom weet ik ook niet. 'Nee. Gewoon vrienden.'