Verbonden

10. Myandre

Ik ben onafhankelijk, of beter gezegd: wàs. Nu moet ik alles delen met precies díe persoon. Mijn leven is officieel verwoest.
Bij geschiedenis hebben we het over de magie gehad: iedereen met magisch bloed kon een Myandre hebben. Dat was je gelijke, degene waar je kracht uit kon halen en aan wie je kracht kon schenken. Eén magisch persoon was al zo machtig, stel je voor hoe ze dan waren als ze kracht van twee hadden... Myandre waren sterker, sneller en meedogenlozer dan iemand zich kan voorstellen. Het waren monsters. Ik heb nooit geweten dat ze woordloos konden communiceren, laat staan dat ze visioenen kregen. Iedereen weet hoe het met hen en alle andere magische mensen is afgelopen: vermoord door de Orde in de Choas. De magie was uitgeroeid.

Direct na dat gesprek ben ik naar mijn eigen kamer gerend voor een douche. Ik laat het warme water over me heen stromen terwijl ik in mijn geheugen graaf. Ik vond magische mensen altijd fascinerend en angstaanjagend tegelijk. Ze waren snel en sterk, sommige waren niet eens met het blote oog te volgen. Dat was de bovennatuurlijke fascinerende kant, maar de Myandre... De Myandre waren moordenaars. Ze konden hun enorme krachten niet aan, en overal waar ze kwamen brachten ze dood en verderf.

Ik stap uit de douche en kleed me aan. In de spiegel zie ik een meisje met wallen onder haar ogen en haar linkerslaap is rood. Het golvende donkerbruine haar in een staart gebonden. "Magie" galmt er door mijn hoofd. Ik kijk weg, is Rayan mijn Myandre? Het is het vrijwel onmogelijk, maar Rayan was zo zeker van zijn zaak.

Ugh! Ik weet niet wat ik moet doen. Ik haat mijn hoofd, ik weet niet of ik het kan geloven. Ik heb nog nooit in mijn leven ook maar iets bovennatuurlijks meegemaakt. Niks wat er op kan wijzen dat ik magisch bloed heb, maar ergens wil ik het geloven. Het is léúk om uniek te zijn. Ik wil een Myandre hebben bedenk ik me met een schok. Maar Rayan?? Waarom moest ik nou weer met Ráyan verbonden zijn?

Klokslag acht ga ik naar de eetzaal voor het ontbijt. Ik heb besloten nog niks tegen Vita en James te zeggen, eerst wil ik Rayan nog spreken.

'Yo Terra, ze geloven me niet!' Laura schreeuwt het door de eetzaal zodra ik in de deuropening verschijn.
'Wat?' Vraag ik even verward.
'Ze zeggen dat ik alleen het lange loopschema wil doen omdat Lucas het ook doet'
Aahh natuurlijk, één van de vele crushes van Laura - en elk ander meisje.
'Ze hebben gelijk' schreeuw ik terug.
'Ey!' Probeert ze boos te zeggen, maar ze kan haar lach niet onderdrukken.

Ik ga tussen Laura en Maarten in zitten.
'Oehh, over de duivel gesproken, kijk eens wie daar is.' Maarten tikt me aan en wijst met zijn ogen en wenkbrauwen naar de jongen die in de dooropening is verschenen: Lucas

Lucas is dè jongen van de school. Zijn strakke kaaklijn en zijn hoge jukbeenderen zijn om bij weg te smelten. Ik kijk naar Laura die dromerig naar hem kijkt.
'Ieeee, hij is niet normaal mooi' ze giecheld.
'Wat?' Vraagt James verward die duidelijk niks heeft meegekregen, 'sinds wanneer is donker jou type?'
'James, jongen is mijn type.' Ze zegt zo serieus dat ik moet lachen.

'Wat is er eigenlijk met je wang gebeurt?' Vraagt James aan mij.
'Ze heeft een klap gekregen van haar minnaar, omdat ze liever bij mij wilde zijn' grapt Laura.
Maarten lacht 'Je hebt zeker weer gevochten met Rayan?'
'Duhh' zegt Laura, 'Rayan is haar minnaar.'
Maarten en Laura proesten het uit, maar ik zit er een beetje ongemakkelijk tussen. Mijn mond staat in een grote glimlach, maar mijn hoofd schreewt: Help! Vita kijkt me bezorgd aan, ze weet het. Dat is het zesde zintuig van een beste vriendin, die weten wanneer het mis is.

'Mensen, wat een lage verwachtingen!' Grap ik zogenaamd beledigd. 'Ik heb niet met Rayan gevochten, ik heb hem ingemaakt!' Ik zet een neplach op en sta op om mijn bord op te scheppen. 'Wat heb je met Thom en Mika gedaan dan?' Vraagt Maarten. 'Wat denk je?' Zeg ik terwijl ik me weer omdraai: 'die waren het dessert.' Laura lacht en op dat moment komen Mika en Thom de eetzaal binnen, waardoor ze alleen nog maar harder moet lachen. Laura heeft een van de meest aanstekelijke lachen, waardoor onze squad al gauw helemaal dubbel ligt. Vita lacht niet mee, maar staat ook op voor een tweede portie.
'Hoe kom je daaraan?' Vraagt ze wijzend naar mijn wang. Ik kijk de zaal rond en zie dat Mika bij Vanessa is gaan zitten met Thom tegenover hun. 'Beloof me dat je me zult proberen te geloven' Ik fluister nu en Vita knikt serieus.

Ik kan niet zeggen wat ik ben, maar ik moet haar wel iets vertellen. Het doet me pijn haar maar de halve waarheid te vertellen, maar ik moet eerst met Rayan praten.
'Ik' fluister ik 'ik werd wakker in een onbekende kamer met mijn kleren aan, en toen kwam Rayan de kamer in'
Vita zette grote ogen op 'Rayan?' Vraagt ze vol ongeloof.
'Ja, ik weet het, maar...'
'Je werd wakker in Rayan's kamer?' Vraagt ze nu harder.
'Ssst, niet zo hard, ik vind het zelf ook vervele -'
'Terra, na vorig jaar...' ze aarzelt. Ik weet het, mijn zesde zintuig