Verbonden

31. Voelt als verraad

Weer een week verder en daarmee komt het bal steeds dichterbij. In deze supersaaie les geschiedenis legt meneer Dijkhoven uit over de Chaos.

'Yoo, haal me hier alsjeblieft weg, ga dood.'

Stuur ik. Ik krijg vrijwel meteen antwoord.

'Niet zo depressief, Terra.'

Stuurt Rayan terug. Ik hoor zijn stem op de manier waarin ik denk.

'Ugh, jij hebt makkelijk praten, jíj zit niet in een geschiedenis les.'
'Deze wiskunde sommen zijn anders niet veel beter.'

Ik wil nog iets sturen, maar Rayan is me voor.

Weet je -'
'Nee.' Onderbreek ik hem
'Effe je mond houden, Terra.'
'Die hou ik ook.'
'Ja, maar, dat maakt niet uit!'

Hij is duidelijk geïrriteerd, waar ik om moet glimlachen. Ik zie Nout naar me kijken en probeer de glimlach weg te halen.

'Wat ik wilde zeggen, was dat ik straks een belangrijke afspraak heb, dus je me niets mag sturen.'

Dat is vreemd.

'Wat voor afspraak?'
'Nee, nee, kan ik niet zeggen. Maar maak je niet druk.'

Dat is heel vreemd. Maar oké, als hij het nog niet wil zeggen: prima. Ik vraag het later nog wel keer. Ik heb
geen geheimen meer voor hem, dus ik hoopte dat hij er ook geen voor mij had. Afgelopen maand heb ik een paar on-interessante visioenen gehad. Dat vertellen we elkaar wel trouwens, we zijn op zoek naar een manier ze tegen te houden. Gelukkig heb ik ze wel onder controle, waardoor ze veel minder heftig zijn.

Na een eeuwigheid was de geschiedenisles afgelopen en de lessen daarna leken nóg langer te duren (als dat überhaupt mogelijk was). Eindelijk waren we uit en gingen we naar de leefruimte. Ik had een pauze nodig, dus plofte ik op een zitzak en deed mijn oortjes in. Ik zat lekker mee te neuriën op mijn muziek toen ik een berichtje kreeg:

"2DE ACHTERINGANG!!!"

Het bericht was van James, wat ik erg raar vond. Hij heeft nog nooit zoiets gestuurd. Ik haast me naar de tweede achteringang, gewoon een achteringang, maar we ontdekten hem pas later. Het gebouw heeft in totaal vier deuren dus noemen we de achteringangen: één, twee en drie.
Onderweg probeer ik James te bellen, maar hij neemt niet op. Ik snelwandel door de gangen als ik een bezwete James tegen het lijf loop. 'Wat -' wil ik vragen, maar hij steekt een hand op.

'Anna.' Zegt hij. Ik kijk hem aan met een blik die duidelijk maakt dat ik hem niet volg. 'Wat is er met Anna?' 'Ssst.' Zegt James terwijl hij wegloopt. Ik volg hem. We lopen (of eigenlijk meer rennen) door de deur naar buiten, vlak voordat het academie gebouw de hoek omgaat blijft hij staan. Hij gebaart dat we laag moeten blijven en dus ga ik op mijn hurken zitten. Nog steeds geen idee waarom we hier zijn. Dan laat hij mij om de hoek kijken...

Ik voel alles, maar tegelijkertijd niets.
Ik voel te veel. Emoties stromen door mijn lichaam, overvallen me als een vloedgolf. Vreugde, verdriet, woede, teleurstelling, opluchting, trots en bovenal verbaasdheid. Ik wil haar omhelzen en tegelijkertijd keihard wegrennen. Ik wil haar aanvallen, maar me ook niet verroeren. Ik wil alles, maar tegelijkertijd niets. Ik wil te veel. Ik barst in tranen uit. Het wordt me te veel.

Voor me staat de gene om wie ik het meeste heb gerouwd.

Voor me staat de gene van wie ik zielsveel hield.

De gene die uit mijn leven is gerukt.

En die gene is Anna, mijn zus en ze is nog springlevend.

Ze is in overleg met Rayan.