Verbonden

28. Monsters

We komen met ze alle aan in de gang bij onze kamers, als we Rayan zien. Ik heb een vermoeden dat hij op weg was naar mijn kamer, want zijn ogen flitsen indringend naar de mijne. Maar zo kort, dat de andere het niet door hebben. James stopt en slaat zijn armen over elkaar, Maarten doet hetzelfde. Vita kijkt van de één naar de ander en laat dan haar ijzige blik over Rayan glijden. 'Wat doe jij hier zo laat?' Vraagt ze poeslief aan Rayan.

Rayan slaat verveeld zijn ogen ten hemel. 'Dat kan ik net zo goed aan jullie vragen.' Zegt hij uitdagend. 'Welke wrede plannen zijn jullie aan het smeden.'
'Niks dat jou aangaat.' Zegt Laura bits. 'Dan staan we quitte.' Zegt Rayan en hij loopt nonchalant langs ons heen. Als we weer doorlopen werp ik een blik over mijn schouder en zie ik dat Rayan naar me kijkt.

'Wat is er?' Vraagt hij.
'Ik kreeg een plotselinge golf van misselijkheid en hoofdpijn'

Hij bijt om zijn lip

'Sorry'
'Waarvoor?'
'Straks'

'Als mevrouw Lelie ons meer mocht dan Rayan had ik hem verlinkt' zegt Laura. 'Hij lijkt altijd in staat te zijn tot iets' reageert Maarten. 'Ik vraag me af wat hij hier deed.' Maarten kijkt mijn kant op terwijl hij dat zegt. Zijn blonde haar hangt zowat over zijn ogen. 'Ik ook' reageer ik een beetje ongemakkelijk. 'Laten we maar naar bed gaan, we bespreken het morgen wel.' We knikken en lopen allemaal terug naar onze eigen kamers.

'Kust is veilig'

Na enkele minuten hoor ik geklop op mijn deur en Rayan verschijnt.
'Sorry' zegt hij weer. Vragend trek in mijn wenkbrauwen omhoog. 'Voor wat?'
'Ik heb misschien geprobeerd magie te gebruiken...' Ik wacht tot hij meer zegt, maar dat doet hij niet.
'En...?' Moedig ik hem aan.
'Misschien niet alleen mijn eigen magie.' Hij durft me niet eens aan te kijken. 'Je hebt geprobeerd mijn - nee onze, je hebt geprobeerd ónze krachten te gebruiken.' Mijn stem trilt heel licht.

'Ik wilde het alleen testen, wist ik veel dat jij er zo op zou reageren. Ik dacht dat je sliep.'
'We hadden afgesproken: geen superkrachten. Zijn je eigen krachten niet al goed genoeg?'
'Voel je die verleiding dan niet?' Hij zet een stap naar me toe. Ik denk aan alle keren dat ik eerste werd. Het sterkste meisje was en het langste uithoudingsvermogen had van iedereen. Natuurlijk hou ik van dat overwinningsgevoel, maar nu ik begrijp dat het niet eens een eerlijke strijd was neemt dat gevoel af. 'Nee.' Zeg ik resoluut. 'Ik hoef geen súperkrachten, het is leuk om de krachten te hebben die ik heb, maar ik hoef niet meer.'

'Denk aan alle dingen die we kunnen doen -' begon hij, maar ik onderbrak hem. 'De Myandre hadden geen controle meer, de gezamenlijke krachten werden hen te veel, het waren monsters.' Siste ik. 'En ik meen het met heel mijn hart als ik zeg dat ik geen dodelijk monster wil worden.'
'Mijn moeder was geen monster.' Zei hij. Ik viel stil. 'Maar de Orde heeft haar wel vermoord, omdat zij net zo dachten als jíj.' Ik hoorde hoe gebroken hij was, maar ik kon zijn verlies niet begrijpen. Mijn zus was dood, maar niet vermoord. Ik durfde niks te zeggen en ging ook niet achter hem aam toen hij mijn kamer verliet.